Het grote André Rieu spektakel.
Het loopt altijd anders dan je denkt, het was 1 van de gevleugelde uitspraken van mijn moeder en zelfs nu na haar dood heeft ze vaak gelijk. Bijzonder is dat toch zelfs al zijn mensen er niet meer ik hoor ze nog van alles zeggen. Zo staat mijn 2 e vader nog geregeld in het pashokje als ik kleren pas dit 16 jaar na zijn overlijden en hoor ik zijn stem: leuk jurkje , jammer dat ze jouw maat niet hebben. Waarop ik het des betreffend jurkje maar weer in het rek hang. Mijn maat is een beetje een raar ding geworden van normaal naar klein tijdens het kankeravontuur naar in mijn ogen te groot nu. Het lichaam lijkt besloten te hebben toch echt reserves op te moeten bouwen voor barre tijden en ik kijk met verbijstering naar mijn uitdijend lichaam wat nu ten prooi is gevallen aan het jojo effect.
Maar ik dwaal af. Afgelopen donderdag zou ik mijn vader en zijn vrouw die zich in haar dementieproces zichzelf onze bonusmoeder is gaan noemen gaan ophalen om ze te brengen naar Duitsland alwaar mijn broer en mijn s-sissie (schoonzus) sinds kort wonen zodat zij met zijn 4 tjes naar Maastricht konden gaan om zich te laven aan het André Rieu concert. Ik zou op de hondjes passen en aangezien het fijn weer was en mijn broer een tuin heeft met geweldige grote en sterke bomen had ik blij verheugd mijn hangmat in de auto gegooid. Ik zag mezelf al hangen en af en toe iets lekkers en een aai over de bol van de hondjes geven en een een paar uitlaat sessies doen.Ik heb het boomhangen gemist dus was helemaal tevreden met de gemaakte deal.Tevens dacht ik dat ik geen fan van André Rieu was en wat je niet kent mis je niet (dacht ik )
Bij mijn broertje aangekomen bleken de plannen gewijzigd te zijn. Het bijna 17 jarige hondje bleek net te zijn overleden en mijn s-sissie was niet in de stemming om naar André Rieu te gaan. Of ik haar plaats in wilde nemen. dat wilde ik wel, de hangmat bleef in de auto en Ik reed verder met de ouwetjes en broerlief naar Maastricht. We testen voor het eerst de nieuwe rode rolstoel uit van bonusmamma wat nog wel een dingetje was want hobbel de bobbel heel Maastricht lijkt te zijn geplaveid met kinderkopjes. Aangezien de Nederlandse populatie rap veroudert wil ik voorstellen dat Maastricht zo snel mogelijk begint met het verwijderen van kinderkopjes om deze te vervangen voor wat makkelijker plaveisel voor rollators en rolstoel voertuigen. De hoogbehakte jeugd zal vermoedelijk ook geen bezwaar maken tegen deze noodzakelijke ingreep betreffende de toekomst bestendige berijkbaarheid van het Vrijthof. Bonusmamma zat veilig vast in haar rolstoel en liet het gehobbel maar over zich heen komen.We waren ruim op tijd en genoten van een lekkere Griekse snackmaaltijd ,het is meestal wel lastig om voor onze kieskeurige (vegan (broer en vega ik )eters iets te vinden waar we wel allemaal iets lekkers kunnen eten , Maar deze snackgriek bleek van alle markten thuis te zijn.De lieve gastvrije behulpzame bediening verdiende ook een pluim, zodra wij met het rode rollend gevaarte het terras opkwamen ging alles opzij om bonusmamma een fijn plek te geven.Zo had de in haar ogen nederlaag van het niet meerzelfstandig kunnen lopen van lange afstanden toch nog een voordeeltje.Wij konden zeggen wat we wilden maar ze moest het toch zelf ervaren.
Ondertussen had zich een rij mensen van allerlei pluimage gevormd wat richting het Vrijthof ging. Wij prijsden ons gelukkig dat we al etend en drinkend op het terras konden wachten voordat het terrein open ging.Ook hier gingen alle rolstoeldeuren weer open en werden we naar het rolstoelvak gewezen. Hier stond ook iemand liggend in een bed.Het kan dus nog altijd erger maar bonusmamma was juist heel blij voor deze mens dat hij ook van André Rieu mocht genieten. Helaas hadden wij niet gereserveerd voor het rolstoelvak (het was tijdens het reserveren namelijk nog niet duidelijk dat we bonusmamma (eindelijk ) in de rolstoel zouden krijgen.Mocht ze ooit in bed naar André Rieu willen dan reserveren we meteen.
Totaal onvoorbereid werd ik daarna gedompeld in het feest wat André Rieu met behulp van heel veel mensen neer weet te zetten, Van 1 van de talrijke piccolo ś hoorden we dat er rond de 12 duizend mensen verwacht werden.Nu ga ik wel eens naar een optreden maar alles wat ik ooit gezien en beleefd heb verbleekte bij dit spektakel.Het optreden van het grootste harmonieorkest van Limburg wat bestond uit 400 mensen deed me achterblijven met kippenvel.Ook het gezang en geviool was meestal oorstrelend. Slechts twee stukken kropen me onaangenaam onder de huid en ook Broer melde dat hij daar last van had. Pap vertelde dat dit ook voor hem onbekende stukken waren. Het is natuurlijk altijd fijner als je zachtjes mee kunt neuriën of Boerenkiel , boerenkiel kunt zingen op de marsmuziek die ze in Bergen op Zoom gebruikt hebben om als muziek te dienen voor een vasten avond (carnavals )liedje )
Ik moet zeggen ik had het met wat ik nu weet niet willen missen.Het is dan ook een weliswaar dure aanrader, maar(bijna ) onvergetelijk. Hoewel Bonusmamma echt zat te genieten op het moment was zij het hele gebeuren wel de dag daarna volledig vergeten. Over leven en genieten in het NU gesproken. Dementeren is daar geweldig voor maar (ook )die rotziekte gun je niemand.
Maar gelukkig helpt het vertellen erover nog wel. Opgelucht zegt ze dan o ja was jij er ook bij?
Ja antwoord ik dan Bonus zoon, pap en ik waren er ook bij. Het verhaal dat dat eerst niet de bedoeling was en dat alles toch anders gaat dan je denkt bespaar ik haar maar.
André Rieu was mooi hé ! Ja heel mooi zegt ze steeds weer blij.
Liefs Brigitte
2 reacties
Raar hoe kanker blijkbaar werkt, sinds ik kanker heb vind ik andre rieu leuk. Daar kon ik mij vroeger niets bij voorstellen. Of ik word gewoon sneller ouder;)
Leuk blog!
André Rieu, weet je te raken met zijn muziek, en live lijkt het me echt kippenvel.
Ik had voor mijn verjaardag in 2022, 2 kaartjes Gekregen voor het kerstconcert, de overnachting vlakbij op het Botel was al geregeld.
Ik had ze verteld dat ik vlakbij wilde parkeren, omdat mijn vrouw in het laatste stukje van kanker zat, en geen grote afstanden kon lopen, en hoe belangrijk het voor ons was.
Margreet was een liefhebber van Edinburgh, en doedelzakmuziek, en we zijn samen op de taptoe geweest.
Magisch, de live klanken van de doedelzakken, da's ook kippenvel, en tranen, zo emotioneel.
We hadden ons vooral verheugd op Amazing Grace, dat ook op doedelzak wordt begeleid, en eigenlijk had ik me voorgenomen, om voor de laatste keer met Margreet te dansen op André Rieu, de laatste keer, omdat haar conditie zo hard achteruit ging dat het spoedig niet meer zou kunnen.
Het was voor mij de kans, om ze te laten zien, hoeveel ik van haar hield, en we dansten alle twee graag, ons laatste geluksmomentje.
Maar een paar dagen er voor, werd ze ziek, Corona, en heb ik de Botel gebeld, het uitgelegd, ik heb er nog steeds een nare bijsmaak van, jammer maar u hebt nou eenmaal geboekt, regel het maar met booking.com.
Booking.com gebeld, en uitgelegd hoe teleurgesteld we waren, niet vanwege het geld, maar vanwege de botte houding van Botel, totaal geen greintje compassie.
Booking is aan het bellen gegaan, maar kon ze ook niet overhalen.
Ik heb ze nog een keer gebeld, op aanraden van booking, moest ik maar met de verzekering regelen, was het antwoord, niet mijn probleem.
Ik ben bewust naïef, maar dit is de eerste keer in mijn leven, dat mijn naïviteit teleurgesteld werd.
Verzekering, zaten we niet op te wachten, menselijkheid wel, en margreet had nog maar een paar weken.
Dus hebben we Hans Zimmer voor April geboekt , maar dat heeft ze niet gehaald.
Speciaal voor Margreet is de crematiedienst afgesloten met de bijgaande foto van Edinburgh Castle die we in 2022 hebben gemaakt, met daarbij Amazing Grace van André Rieu.
De hele dienst hebben we zelf gedaan, was vooral een moment van de lach, en amper de traan, dat was wat Margreet wilde, geen droeve bedoeling.
Maar toen de doedelzakken begonnen te spelen, stond iedereen in tranen.
It's not over till it's over
Telkens als de naam André Rieu tevoorschijn komt, denk ik hieraan, we hebben zelfs geprobeerd het via de wensambulance te regelen, maar kregen helaas nooit antwoord, maar ik denk dat ze zoveel aanvragen krijgen dat het niet te behappen is.
Volgende maand ga ik samen met de 3 kinderen en schoonzoon naar Edinburgh, Bob is de enige die ook naar de taptoe wil, en ik heb de tickets al gekocht.
Dinsdagavond 13 Augustus ga ik samen met Bob, daar zal ik heel vast aan haar denken, en met de doedelzak klanken, en het vuurwerk, de lucht in sturen.
Voor de kinderen, een bijzonder bezoek, we klimmen naar St. Anthony's Chapel, op Arthurs Seat, en strooien daar een beetje van haar as uit, dan is ze weer thuis, dat was wat ze graag wilde, thuisgebracht worden.
Sorry voor het lange verhaal.
Liefs Peter