Mijn vakantie is omgevlogen .
Het is de laatste dag van mijn vakantie ,
Doordat ik zo achterlijk veel gewerkt had , mezelf afvragend wie moet ik nou eigenlijk wat bewijzen ? had ik ook veel vakantie. Eerst 2 weken , 1 week werken en daarna weer 3. Het leek een hele bult. De eerste 2 weken waren zo voor bij , zie de Kreta blogs maar bij de laatste 3 weken was dat anders. Ik had mijn vader gezegd wel voor zijn dementerende vrouw te zorgen zodat hij op een noodzakelijke reis kon en even zijn handen vrij zou hebben want zijn zieke vrouw kon hij niet meer de hele wereld over sleuren daar waren we het allemaal wel over eens. Hoewel ze zelf geregeld bij gebrek aan ziekte inzicht zou vragen waarom ze niet meegenomen was..
Nu had ik wel gemerkt dat ze flink achteruit aan het gaan was, maar ik dacht dat ik met mijn know how en ervaring in de zorg dit varkentje wel kon wassen. Het omgekeerde was waar.Mijn hele leven leek tot stilstand te komen en ik was druk met het rustig en comfortabel houden van de vrouw in kwestie.Letterlijk betekende dit rustig blijven en steeds weer op een liefdevolle manier de zich steeds herhalende vragen beantwoorden.Dit naast de dagelijkse doorlopende zorg .Het bleek dat hoewel ze zich groot houd in gedachten en woord ,ze eigenlijk niets meer zelfstandig kan ,niets meer wil en dus ook niets meer doet.Bovendien wilde ze dat ik ook niets deed want ik had vakantie.Een hele opgave omdat ik overal dingen zag die eigenlijk moesten gebeuren , bv in de tuin. Mijn respect voor mijn vader steeg tot grote hoogte maar tegelijkertijd betreurde ik het ook dat de situatie ernstiger is dan dat ik wist of gehoord heb. Heb ik niet goed geluisterd vroeg ik me af?
Ik beet me dapper door de toch wat zure appel heen ,het idee er hele gezellige dagen van te maken verdween als sneeuw voor de zon , ik paste me aan aan de zich voortkruipende dagen en maakte er het beste van , Wat best goed lukte .Nu zijn 11 dagen uiteindelijk ook al gaan ze op zijn slaks toch weer snel voorbij . Echter thuisgekomen herinnerde ik me mijn 2 e gedachte weer toen ik kanker kreeg en dacht dat ik eraan dood zou gaan. Dan krijg ik in ieder geval geen dementie. Het is een kruifiaans genoegen , bij ieder nadeel ook gelijk een voordeel te kunnen zien.
11 dagen waarin ik een doorkijkje kreeg in ook een vreselijk ziekteproces en heel eerlijk gezegd vind ik het behoorlijk beangstigend.Het heeft heel veel bij me los gemaakt en het heeft me de paar laatste dagen van mijn vakantie stevig in de greep gehad.Ik heb voor mezelf nog wat te verwerken en te beantwoorden want deze gifbeker (ik kan het niet anders zien ) kan en wil ik niet accepteren als dit mij overkomt . leven in overgave oke , maar voor mij graag een andere route .(dementie ontneemt je je leven al voordat je dood bent in mijn ogen ) Er ontstond een grote warboel in mijn hoofd dus ik ben op een ander in deze ook meer daar voor bedoeld kanaal ook maar gaan bloggen.
Morgen mag ik weer aan het werk , even mijn zinnen verzetten maar ik heb er eigenlijk geen tijd voor..(ik ben toe aan vakantie )
Geniet van de zon,
Liefs Brigitte
12 reacties
Mensen die het niet aan de lijve hebben meegemaakt kunnen zich niet voorstellen hoe immens vermoeiend de zorg voor een dement iemand wel kan zijn.
Mijn moeder was dement. Zwaar vergeetachtig en ruziezoekend. Het is misschien niet mooi dat ik het zeg, maar de dag dat ik ze naar een verzorgingstehuis heb gekregen was een van de gelukkigste dagen van mijn leven .
xxx, Willy
Mr Willy dat snap ik heel goed!
Op dat soort uitspraken zit ook nog steeds een taboe wat mij betreft tijd om dit taboe ook te doorbreken.
Liefs Brigitte
Lieve Brigitte,
Petje af voor jou dat je dit hebt gedaan. Wat mij betreft is er geen taboe van dementerenden naar het verzorgingshuis brengen. Daar worden ze verzorgd door geschoold personeel en zijn ze in een veilige omgeving. Ook voor de naasten is het de beste oplossing want die hebben ook geen vrijheid meer en maken zich altijd zorgen. Een dementerende is nog niet dood, maar de persoon waarvan je hield verdwijnt steeds meer terwijl het hart blijft kloppen. Zo triest.
Ik hoop dat je op het werk wat energie kan opdoen en anders maar ná werktijd genieten van het zomerweer.
Liefs Monique
Brigitte, wat een eerlijk verhaal. Als we een ding van de kanker hebben geleerd dan i's het wel er zijn geen taboes meer.
Lieve groet Marlies
Lief dat je je vader zijn vakantie gunde en zelf de zorg voor zijn vrouw op je nam. Mensen met de ziekte dementie kunnen dit lang verbloemen voor de buitenwereld, de partner die daar dagelijks mee te maken heeft merkt vaak wel op dat er dingen veranderen maar hebben niet altijd de moed om hulp in te roepen of om het te laten onderzoeken. Personen kunnen sterk veranderen als gevolg van hun ziekte. Snap goed jou gedachte van dat moment. In deze tijd is het mogelijk om euthanasie te krijgen mits je aan een aantal voorwaarden voldoet, je hoopt dan dat het ziekteproces niet te snel gaat op het moment dat je die aanvraag doet.
Hoop dat je weer wat rust hebt in je hoofd.
Geniet van de zon
Lieve groetjes Silvia
Ik ken de regels in Ndl niet, maar in België is euthanasie voor dementerenden niet mogelijk, ook niet bij wilsbeschikking.
Op het ogenblik van uitvoering moet je helder van geest zijn.
Er is al een hele tijd een discussie lopende om de regels dienaangaande te versoepelen, maar zover is het nog niet.
Heb zelf vasculaire dementie, gelukkig nog in een beginstadium, maar het is dus wel een discussie die ik nauwgezet volg.
Hoi Willy
Je moet verschillende keren kunnen uitleggen waarom je euthanasie wil krijgen en wat het inhoudt. Verder wordt er gekeken of er geen depressie is (die wordt dan eerst behandeld) en of de dementie al niet te ver is gevorderd. Mogelijk zijn er nog meer regels maar deze ken ik in ieder geval..
Neen, dat klopt allemaal. Maar het probleem is dat je op het moment zelf van de euthanasie, je voldoende helder van geest moet zijn.
En als je dat niet bent, dan gebeurd het niet, ook al heb je die wens op voorhand, bij volle verstand, een paar keer uitdrukkelijk gesteld.
Ach lieverd wat waardevol voor je vader en zijn vrouw ,triest dementie op het laatst niet zozeer meer voor wie het heeft ,maar wel voor wie het aan moet zien ,je verliest iemand terwijl diegene niet dood is ..
Wat mooi dat je dit kon doen en ja vakantie vliegt om
Liefs hes 🍀🤗
Ja, je hebt met kanker je portie al gehad, dementie bij een ander, om te zien hoe ze niet langer zichzelf zijn, hulpbehoevend, is heel moeilijk.
Misschien vreemd als je het van een vreemde hoort, maar ik ben trots op je.
Liefs Peter
Lieve Brigitte,
Wat een bijzonder verhaal weer en wat ontzettend stoer en lief dat je dit voor je vader hebt gedaan. Ik weet als geen ander hoe het is om voor mensen met dementie te zorgen. Ik ben ‘officieel’ al 6 jaar gastvrouw op huiskamers in een verpleegtehuis. Nagenoeg de meeste hebben dementie, enkele hebben Parkinson.
Ik zorg voor 10 tot 15 mensen op verschillende afdelingen, met heel veel passie en liefde. ( wel hele tijd eruit geweest ivm de kanker en het revalideren van 3 operaties in 1.5 jaar) Ik ga morgen weer therapeutisch starten en ik heb er zo’n zin in. Maar ook ik vind het zwaar…… Mijn oma had ook dementie en mijn oom alzheimer , mijn moeder was ook als de dood dat ze dementie zou krijgen….dit is haar bespaard gebleven omdat zij op 63 jarige leeftijd baarmoederhalskanker kreeg en daar na 7 maanden aan is overleden. Haar eigen moeder herkende haar niet meer, ze zei dag mevrouw tegen haar eigen dochter 🥺 Mijn moeder was kapot van verdriet. Dat wilde ze haar eigen kinderen nooit aandoen! Ik had toen nooit maar dan ook nooit gedacht dat ik ooit dit werk zou kunnen doen, maar ik ben er een soort van goed in….. ik geef de liefde alsof het mijn eigen vadertjes of moedertjes zijn ❤️ Want het zal je maar gebeuren…. Ik ben er ook als de dood voor! Geef mij maar lekker een spuitje als ik dementie krijg en het zelf allemaal niet meer kan en weet 🙏
Euthanasie wordt hier in Nederland ook echt niet toegepast zodra je de stempel dementie hebt. Vreselijk dat je niet meer over je eigen leven mag beslissen terwijl je dat misschien al lang geleden hebt aangevraagd…… diep triest 😫
Brigitte, nogmaals dank dat je dit intense verhaal weer wilde delen met ons.
Liefs Sylvia
Pfff... zó heftig!
Mijn schoonmoeder had dementie, mijn vader, nu onze zó dierbare oude vriend. Toen ik na mijn diagnose en prognose op heb geschreven hoe en wat ik aan behandeling wel en niet wilde, waar mijn grens ligt enz... heb ik daaraan toegevoegd dat er voor mij óók een grens ligt in het 'ondergaan' van dementie. Alles ligt keurig netjes beschreven bij mijn huisarts. Deze is het met me eens en zal me tzt helpen zoals ik dat graag wil. Een heel geruststellende gedachte. Voor mij.