Het loopt altijd anders dan je denkt.

Het is stil in huis , akelig stil. Kwam begin Januari de Zweedse invasie ,hij was voorbij voordat ik er erg in had. De Ukrainers zouden er jaloers op zijn.

Een gevleugelde uitspraak van mamsie is:het loopt altijd anders dan je denkt.In haar geval maar al te waar ze had nooit gedacht longkanker te krijgen en kreeg het toch. Wij vonden dat wat naief als je 60 jaar gerookt hebt lijkt het gek als je het niet krijgt. Mamsie opperde nog dat er ook mensen zijn die nooit gerookt hebben en het toch krijgen. Ik heb heel wat passief meegerookt, ik ben nog uit de generatie dat de sigaretjes in een glaasje op tafel stonden tijdens een feestje ,dus vrees bij voorbaat al het ergste. Hoe dan ook het is een erg nare en vooral benauwde rotziekte. Inmiddels ben ik goed ingelezen in allerlei soorten van kanker met dank aan alle blogschrijvers en weet dat er geen niet nare vormen van kanker zijn. Zelf zat ik met een in mijn ogen hele vieze . Mijn gekanker verdween echter naar de achtergrond met de diagnose van mijn moeder. Een kwestie van prioriteiten stellen. Ze wilde de laatste periode met ons doen op dezelfde manier als we het gedaan hadden met onze bonus vader. Hoewel al direct uitzichtloos toen hij de diagnose maag en darmkanker kreeg hebben we er een relatief mooie periode van kunnen maken. 

De longarts had verteld dat er nog enkele weken tot maanden over waren van het leven van mamsie. Dat is op zich al lastig maar niet weten hoe snel en hoe het ziekteverloop gaat zijn is maakt het niet makkelijker. Mijn broer leeft in Laplands Zweden en bedacht dat hij niet te laat wilde zijn om mamsie te kunnen zien en  steunen. Dat is dan het voordeel van een ziekbed , als je geluk hebt kun je iedereen waar je om geeft nog zien en dingen bespreken die nog besproken moeten worden.Broer heeft gelukkig een werkgever met veel begrip en kreeg onbetaald zorgverlof en sprong met S(choon )-sissie in de auto  want mamsie was goed ziek.Ik was opgelucht want zorgen (en ) delen gaat toch echt makkelijker in real life.

Broer was mooi op tijd om het thuisgesprek met de huisarts mee te kunnen maken. Huisarts was blij dat we mamsie  gingen steunen  en we verzekerden haar dat we alles zouden respecteren wat mamsie wilde .Ze (de huisarts) rade aan om nog vooral leuke dingen te gaan doen. Tijd verspillen aan huishoudelijk werk werd afgeraden een WMO hulpje aanbevolen, Nu had mamsie nog nooit hulp gehad want ze wilde altijd alles zelf doen , maar als zelfs de dokter het zegt wordt het misschien tijd om erover na te denken. We troggelden de dokter nog wat Fentanyl spray (voor de pijnaanvallen )en een luchtweg verwijder af .De dokter vertelde nog dat mamsie niet meer alleen mocht zijn en werden met de verzekering dat als er wat was we vooral moesten bellen alleen gelaten.

We schoten gelijk in de regelmodes wat betreft de praktische zaken en waren stom verbaasd bij de WMO te horen te krijgen dat de wachttijd voor een hulpje 9 weken was.Dit bleek uiteindelijk een foutje want in deze casus had er wel snel geschakeld moeten worden. De ambtenaar zei sorry en ging  in de spoedregelmodes.Plotseling bleken 6 weken van de 9 af te kunnen en kreeg mamsie vandaag een hulpje.

Er volgden 2 weken waarin afgewisseld broer en vriend van mamsie haar bij stonden en ik een beetje van de voorgrond naar de achtergrond verdween op de gezamenlijke warm eet momenten na , wat op zich prima was na alle ziekenhuisbezoekjes. Mamsie zag  kleinkinderen en achterkleinkinderen  en was daar erg blij om. Ze fleurde op  en had minder zorg nodig dan we verwacht hadden. Helaas bleken mamsies vriend en wij (de kids )wat minder goed op elkaar ingespeeld te zijn dan wij destijds met zijn 3 en bij bonus pappa en is er helaas sprake van wat botsende karakterstructuren. Het idee om er een mooie harmonieuze tijd van te maken lag al snel aan gort en Mamsie besloot dat ze graag wilde dat haar vriend de komende tijd bij haar is.

Nu wordt ik al jaren doodgegooid met dilemma s in de zorg die veroorzaakt worden door zorgvisies als Leven zoals jij dat wilt,cliënt in regie en andere autonomie bevorderende stellingen en ben ik ook erg voorstander van zelfbeschikkingsrecht.,maar met deze wens had ik het wel even moeilijk. Help :mamsie wil verzorgd worden door haar 78 jarige vriend met schildklierkanker !

Helaas heb ik teveel gezien in de zorg en allerlei doemscenarios poppen in mijn hoofd op.Ik vraag me af of ze zich bewust is van de risico ś. Maar als dit is wat ze wil moeten wij ons er bij neerleggen(beloofd is beloofd )en bovendien  loopt het  toch altijd anders dan je denkt. Broer is terug naar Zweden , ik vind het  akelig stil in huis.(zolang het duurt )

Liefs Brigitte