Hoe overleef ik het ziekenhuis ?

Het zal vast wel een titel zijn in de hoe overleef ik reeks van Francine Oomen en anders  kan hij aan de reeks toegevoegd worden.De afgelopen dagen is die vraag vaak door mijn hoofd geschoten.Maar het is me gelukt en ik zit sinds gisteren weer thuis op de bank onder mijn rode slaapzak tegen mijn oranje muur en groene tuin aan te kijken.Sinds afgelopen dinsdag heb ik weer veel beleefd want afscheid nemen van kanker , mijn oude zelf , en alle hieraan gelieerde zaken is niet saai en er zijn veel dingen gebeurd waarvan als ik geen getuigen had gehad zelf zou denken dat het niet echt gebeurd is.Voor de duidelijkheid alles wat ik beschrijf doe ik in eerste instantie voor mijzelf om grip te krijgen op alles wat gebeurt en misschien heb ik het in een later stadia nog nodig om eens terug te lezen, dit zijn geen opgesmukte verhalen maar echt, wreed , onthutsend en confronterend (vies ), Ik ben blij met mijn volgers, de reacties , de herkenning, het medeleven en het feit dat mensen de tijd nemen om de blogs te lezen en ik snap ook als mensen afhaken . het is allemaal goed.

Dit gezegde hebbende,terug naar mijn jubelstemming. Dinsdag 18 oktober werd ik verwacht om mijn stoma op te heffen. Ik was er op alle manieren klaar voor, Het uitgebreide laxeer programma van de vorige operatie was niet nodig , ik mocht de avond ervoor nog gewoon (  nou ja gewoon :2 broodjes vegetarische kroket het lievelingseten van Herman )warm eten en vanaf 10 uur de volgende morgen niets meer drinken. Geen vieze pre op drankjes niets. 12;00 werd ik verwacht. Ik heb alle tijd om me te douchen, ik doe nog een foto shootje met Herman en Henk, dit is de laatste keer voor onze scheiding. Mijn vriendin het houtpaard heeft een dankbaarheids gebedje gemaakt voor de jongens en dat spreek ik uit.Zonder de mannen had het het niet gekund.Als ik de laatste stoma zak opplak, een zwarte .plak ik er een hartje op. Ik hoop dat dit mijn laatste stoma handeling bij mijzelf is  maar de praatgrage chirurg heeft me gewaarschuwd in het kader van jij wilt het eerlijke verhaal , er is een kans dat je wakker wordt met een colostoma. Oke slik ik moet er niet aan denken.

Door een ingewikkelde autoruil zie ik beide zoons nog wat erg  fijn is om zodoende door beide pre operatief geknuffeld te kunnen worden. Jongste zoon brengt me naar het ziekenhuis en s ávonds houd zijn grote broer mijn hand vast. Ze doen het goed mijn kinderen , ze hebben me in alles kunnen en willen ondersteunen steeds liefdevol aanwezig. Ik ben trots op ze !

Natuurlijk zijn we te vroeg in het ziekenhuis. Maar dat is geen probleem, ik kan gelijk opgenomen worden. We voelen ons wat lacherig , de door mij ingepakte spullen passen niet in de hartjes koffer en zoonlief begint met het uitpakken van de rugzak wat hem de vraag ontlokt:Mam wat heb jij nou allemaal meegenomen ga je op vakantie? Tja ik heb geen flauw idee hoe lang ik ga blijven  (10 onderbroeken),  hoe ik er aan toe ben  ( vermaakspullen kleurboek , tekendoos , boeken en cadeau van houtpaard), en wat ik ga verdragen aan mijn geopereerde lijf (wijde jurken en vesten).En is het koud of warm in het ziekenhuis(fleece pyjama en satijnen nachtjaponnetje ) en weten ze deze keer wel wat een vegetarier eet? (potjes broodbeleg )De mede pre operatieven zien het uitpakken allemaal aan, ze hebben immers ook niets te doen en dan komt de verpleegkundige zoonlief redden. Laat alles maar in de sporttas zitten , die zetten we gewoon op de hartjes koffer. Later kom ik erachter dat ik nog veel meer had moeten meenemen (dat  moet u van thuis meenemen ) maar daarover meer in de volgende blogs.

Het wachten duurt lang , de operatie zou om 13;45 ingeluid worden maar om 14;15 wordt ik na afscheid van zoonlief naar de verpleegafdeling gereden , want ik ben de laatste nog op opname en het loopt uit. Mijn maag begint te knorren en Herman en Henk zijn spontaan drooggevallen.Er wordt gevraagd of ik bang ben voor de operatie , dat niet zeg ik ,maar wel voor de gevolgen, het LARS spook houd nog steeds mijn hand vast. Mijn lichaam is wel zenuwachtig , ik weet niet hoe vaak ik geplast heb in de wachttijd maar het is vaak.Dan is het eindelijk zover: ik word naar beneden gebracht en voorbereid op de operatie. Er wordt een infuus aangebracht en daar lig ik dan weer op de OK. Wat gaan we bij u doen Mevrouw.Ik denk, doe maar een mooie borstvergroting maar zeg braaf ik hoop dat jullie het ileostoma gaan opheffen.Gelukkig is dat precies wat ze van plan zijn. Ik kruip op de operatie tafel en mag aan iets moois gaan denken, In gedachten zwem ik in de zee , alles gaat tintelen en weg ben ik. Als ik wakker wordt hoor ik hoe er aan iemand gevraagd wordt of hij een ijsje wil, ik moet er niet aan denken. Hoe gaat het met u mevrouw vraagt de lieve , vrolijke verzorger van de vorige keer  Ik herken hem met mijn ogen dicht. Ik hoor mezelf zeggen, ik ben zo misselijk. Dan gaan we daar nu iets aan doen zegt hij.Ik ben blij dat hij me geen ijsje aanbied.