Hoe overleef ik mijn kamergenoten?

Narcose en ik , dat is geen gelukkige combi en ja toch prijs ik me gelukkig want deze operatie had ik niet zonder mee willen maken.Ik lig op de recovery en het eerste wat ik zeg is :ik ben zo misselijk.Het wederzijds zeuren is begonnen. Ik zak weer weg en dan hoor ik zeggen de operatie is goed gegaan , mevrouw is wel erg misselijk. We gaan u naar de afdeling vertellen ze me. Er staan 2 verzorgenden aan mijn bed.Voor mij zou het niet gehoeven hebben ik kan mijn ogen niet open houden en ik wil maar 1 ding , slapen. Het maakt me niet uit waar ze me neer zetten.Al laten ze me op recovery staan, in de lift of ergens anders het is me egaal.

Ze doen hun ding,  ik word de 3 persoonskamer op gereden, ik ben de eerste hotelgast , lekker rustig.Lekkere ongestoorde dutjes doen is er echter niet bij , want de controles moeten gedaan worden.Beantwoord steeds dezelfde vragen: hoe voelt u zich ? Bent u nog misselijk  ?Ieder half uur steek ik mijn hand op , voor het scannen van mijn polsbandje, steek mijn vinger uit voor de saturatie meter en draai mijn hoofd naar links zodat ze de temperatuur in mijn oor kunnen meten.Ik ben nog gehospitaliseerd van de vorige keer en slik braaf mijn maagbeschermer . paracetamol en naproxen. Ik weet dat ik  bij erge pijn een oxietje kan krijgen en dat stelt me wel gerust. Deze keer mag ik het gelukkig zonder drain , morfinepomp en katheter doen.Wel lig ik aan het infuus voor de nodige vochttoediening.Er zit een mooie eilandpleister op mijn buik en de grote van de pleister  en de kleur ,niet doorgelekt ,stellen me gerust.Wel is het me een raadsel  hoe het kan dat de pleister horizontaal zit terwijl Herman en Henk toch verticaal  onder elkaar zaten .Gelukkig zijn de controles goed en mag zoonlief me komen bezoeken.  Ondertussen is ook bange buurman op de kamer gereden. Hij heeft een uit de hand gelopen galblaasoperatie ondergaan en is nog niet echt aanspreekbaar lijkt het. Zoonlief en ik praten wat maar hij ziet hoeveel moeite het me kost en houd daarna in stilte liefdevol mijn hand vast en besluit  na een laatste kus en knuffel me met rust te laten, hij weet hoe ik in elkaar zit, als ik me niet lekker voel wil ik niemand om me heen hebben, ik kook het liefst in mijn eigen sop gaar.

Zodra mijn zoon weg is veert buurman plotseling op en start het gesprek op,Ik hoef niets te doen om het gesprek gaande te houden en het feit dat ik mijn ogen meer dicht dan open heb houd hem niet tegen door te ratelen.Vrijwel direct ontdekt hij dat we uit dezelfde plaats komen en dan begint het gepraat over die van die en familie van die, kende die? Ik ken echter bijna niemand  , want ik was altijd erg druk  en vond mijn gelijkgestemden en activiteiten niet in mijn woonplaats. Voor bange buurman is dit geen probleem want hij verteld wel door.Heel af en toe noemt hij een naam die ik wel ken en dat vind hij geloof ik wel fijn.Ik heb  niet de moed om hem te vragen te stoppen met praten .Ik ben nog steeds misselijk en blij dat ik het etens-en koffierondje deze keer van de voedingsassistente mag overslaan ,de braakpartij van de vorige keer staat immers nog vers in mijn geheugen.Bij de laatste controles ben ik blij dat de verzorgende beslist dat  we maar eens lekker moeten gaan slapen. Het gezeur van bange buurman is dan al begonnen , want hij heeft me gevraagd of ik snurk , en ik heb gezegd dat als ik kan slapen (het zou een wonder zijn) ik vast wel snurk. Mag ik een inslapertje vraagt hij want ik ben een lichte  slaper en buurvrouw snurkt. Nee zegt de verpleegkundige deze is niet voor u voorgeschreven.Het is het begin van de serie Nee , nee , nee, die we de dagen daarna te horen krijgen.Op een gegeven moment voelen we ons net 3 zeurende kleuters (de benauwde buurvrouw komt de volgende dag ) die samenspannen. Wanhopig stopt hij 2 gele oordoppen per oor in zijn oor en probeert te gaan slapen.Op dat moment lig ik te bedenken hoe overleef ik mijn medebewoners in het ziekenhuisbed.Ik moet een manier vinden om de stemming te keren en om met deze mens om te gaan , terwijl ik ook nog mijn handen vol heb aan mijn gebutste en geklutste zelf..Toch prijs ik me gelukkig ik ben er nog!