Skull en het doodsvonnis.

Dat 2022 een ander jaar zou worden dat wist ik al toen ik op 1 januari na mijn voorlopig laatste dienst de deur achter me dicht trok van de woonvoorziening. Ik was inmiddels de trotse bezitter van het diploma persoonlijk begeleider gehandicaptenzorg maar ik was er niet echt blij mee , Want na 2 jaar corona ellende , werkdruk , onderbezetting ,spanning  en het me steeds schuldig voelen naar bewoners over de minimale zorg die ik kon leveren in deze omstandigheden had ik besloten een time-out te nemen.Ik had mezelf 3 maanden gegeven om een droom van mij te verwezenlijken nl het voor  langere tijd in een yurt verblijven .Iedereen vond dat ik het echt verdiend had.. Op 2 januari betrok ik in de rode schildpad yurt op het Hof van Moeder Aarde in Neede. Hier wilde ik uitzoeken hoe en wat nu verder.Ik heb 3 zeer bijzondere maanden gehad. Het was een heel erg ander leven, draaiend om in mijn ogen essentie.Hout hakken vuur maken, water halen, heel veel lopen in de natuur , heel veel slapen, de yurt delen met voor mij geliefde mensen, goede gesprekken voeren en onderdeel zijn van de gemeenschap die daar woont.Ik voelde me daar niet alleen.

Na 3 maanden ging ik terug naar mijn normale leven, ik bracht wat wijzigingen aan en ik vond het weer lastig om nee te zeggen en rende mezelf voorbij

Ik heb geleerd op mijn tanden te bijten, het glazuur eraf, niet zeuren en doorgaan. Ik ben sterk.

Maar het feit dat ik doorlopend diarree had en er steeds meer bloed bij mijn stoelgang zat begon me toch te verontrusten .De huisarts hoorde me aan , keek in mijn dossier , merkte op we zien je hier nooit en stuurde me direct door voor een darmonderzoek en  zei me dat we alvast een calprotectine onderzoek zouden doen.

Je hebt endeldarmkanker en we gaan kijken of en wat we nog voor je kunnen doen.De oncologe zit op het bed tegenover me en windt er geen doekjes om. 2 Tellen later staat er iemand met een priksetje naast me en worden er weet ik hoeveel buisjes bloed afgenomen.

Mijn zoon wordt apart genomen en later blijkt dat hij een lijst met ziekenhuis dates voor allerlei onderzoeken gekregen heeft.

Kan ik nog werken vraag ik? Wat doe je vraagt de verpleegkundige, Ik zit in de gehandicaptenzorg.Ik begeleid en verzorg mensen. Nee zegt ze dat moet je niet meer doen, je moet je krachten sparen voor de operatie. Ik moet slikken , ik ben net begonnen in een gezin met een klein meisje  1 op 1 begeleiding.Ik had er zo ń zin en voelde een mooie klik met het meisje en het gezin.Mijn agenda wordt leeg geveegd, mijn idee dat ik aan mijn 7 vette jaren begonnen was is in  1 klap veranderd.

Maar oke dit is wat het is, ik heb altijd het  gevoel gehad dat alles wat op mijn pad is gekomen een doel had en  hoewel ik dat vaak op het moment niet zag , goed voor me is. Me zachter, dankbaarder,liefdevoller , kortom meer menselijk heeft gemaakt. Ik kan er nu niet aan twijfelen dat het deze keer anders is.(de beste studenten krijgen de hardste lessen hoorde ik eens )

Ik zal waarschijnlijk niet de enige zijn die een kanker diagnose krijgt en zijn begrafenis gaat regelen , Ik schoot in ieder geval wel in die modes. Er volgden vele mooie gesprekken en ik was blij dat de mensen die me het dierbaarst zijn me verzekerden dat wat ik ook zou beslissen wel of niet te doen , ze achter me zouden staan en me zouden steunen.

Dit wetende was het begin van een heel mooie liefdevolle intense periode waarin ik heel veel prachtige ontmoetingen had, waarin ik enorm veel dingen aangeboden kreeg(reiki, therapeutische olie , een helende reis,lunches , kurkuma pillen etc..en ik leerde op alles Ja graag  te zeggen.

Deze wisselde ik af met in mijn hangmat liggen (want ja ik mocht eindelijk van mezelf toegeven ik ben ziek en hoe )en te overdenken wat me nu weer overkwam en hoe ik hier het beste van kon maken.2022  is inderdaad zo ver heel anders geworden , het tart heel mijn voorstellingsvermogen maar hierover later(veel ) meer.

Liefs Brigitte