Vuurpaard in galop!

Al 2 maanden loop ik te zeuren of ik mag re-integreren.Waar de folder van het ziekenhuis zegt dat je gewoon weer mag werken na een aantal weken na je operatie, vond mijn casus houder dat niet. Voorzichtig opbouwen was de leus. Mijn idee om met E-learnings te beginnen viel in goede aarde, voor mij een makkie wat ik had bevoegd en bekwaam mijn vorige stichting verlaten, alles was herhaling. Ook mijn voorstel om wat praktijktrainingen te gaan doen werd met applaus onthaald. Zo zat ik in de eerste week van het nieuwe jaar  de dinsdagmiddag bij de cursus ademhaling en mag nu dus weer puffertjes gegeven, dat leek me handig voor het geval mijn moeder een puffertje nodig zou hebben. Echter in de thuissituatie  mag iedereen een puffertje geven, en is mijn niet bevoegde broer er inmiddels heel bekwaam in. Ik probeerde nog vrijstelling te krijgen van het praktijkgedeelte stoma verzorging op donderdag maar ondanks dat ik me inmiddels ervaringsdeskundige mag noemen  moest ik toch de training volgen om bevoegd te worden. De verpleegkundige zag de bui al hangen toen ik vermelde dat ik er zelf 1 gehad had , ik hoorde haar denken die weet waarschijnlijk meer dan ik te vertellen heb. Gelukkig kwam mijn ex-medeleerling (die van het gezegde: bij ons thuis noemen we dat een quinoakut over mevrouw Fit en Vitaal ) onverwachts het lokaal binnen stormen , ze is altijd goed voor wat pret  en brulde heej Brigitte.

Ik had mezelf voorgenomen niet het hoogste woord te voeren , maar het werd toch nog een gezamenlijk en prettig gebeuren. De verpleegkundige deed haar verhaal, ik deed wat aanvullingen,(stoma app en stomaatje  o nooit van gehoord )want kon het toch niet laten. Toen begon het vragen uurtje , hoe we de E -learning ervaren hadden. De onbekende flex collega vermelde dat ze wat beeldmateriaal had gemist. Verpleegkundige vermelde dat beeldmateriaal moeilijk te verkrijgen is.Ik opperde dat in mijn blog op kanker.nl wat fijne fotoś te vinden zijn en een doorverwijzing zo gemaakt is.Maar verpleegkundige wierp tegen dat dat niet kon ivm de privacy , ik vermelde dat het om een openbaar blog ging en ik geen moeite heb met het schenden van mijn privacy.Alles voor de goede zaak, Toen verpleegkundige met weer: ja maar ,begon besefte ik dat ik in de berenkuil beland was (jij denkt in oplossingen de ander roept Ja maar ) Ik heb het maar gelaten . We vroegen nog hoeveel mensen er met een stoma in de stichting eigenlijk zijn en dat bleken er maar 3 te zijn.De kans dat de nieuw geschoolden er mee in aanraking komen is dus heel klein, een soort winnend lot uit de loterij.Dat lot had ik al getrokken in 1 van mijn eerste diensten , toen ik niet meer bevoegd aan een stoma stond te prutsen.

Na mijn bhv herhalingstoets gedaan te hebben was ik er dus echt klaar voor, mijn re- integratie. Toen ik met zeuren begon was alles betrekkelijk rustig in huize Vuurpaard, ik vroeg nog om een saai jaar 2023 , maar daarna barstte de chaos los.Moeder kreeg diagnose palliatieve longkanker, ex schoonmamma overleed en ik was zo handig om de kleding in huis te trekken,te sorteren en naar goede doelen te brengen. Broertje trok tijdelijk bij me in  , de woningbouw meneer vertelde dat ik nog een jaar heb om een ander huis te zoeken.En een beetje zorgen voor mamsie. Zondagmiddag zaten we met onze vader met diens vrouw op de bank want haar zus ligt op sterven, broertje en ik zijn gelukkig heel goed in troosten . ś avonds apt kleinste spruit dat hij de relatie met vriendin gaat beëindigen dus of het Opel hondenhok volgestouwd kan worden met spullen mam heb je tijd ?. En o ja een matrasje in het enig overgebleven vrije kamertje is ook wel handig.

Mijn woonkamer en auto weer vol met spullen.

Gelukkig heb ik mezelf met DUCT tape ingepakt na de goede raad van Meneer Zweef die al aanvoelde dat mijn elastiekje gevaarlijk onder spanning stond maar vroeg mezelf af of er nog meer bij kon. Blijkt de lievelingsoom van mijn jongste spruit met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Spruit is erg van de kaart en meld dat hij nu bij pappa moet zijn. Dat begrijp ik.

Ondertussen voel ik een fikse verkoudheid opkomen en snotter me kwijt, het zal toch niet waar zijn dat ik me ziek moet gaan melden voor mijn re-integratie?Mijn angst blijkt onterecht want na wat nachtelijk gesnotter gaat het wel weer. Als de wekker gaat ben ik even kwijt waarvoor ik deze gezet heb maar als snel besef ik dat deze dag weer een mijlpaal gaat worden in mijn geschiedenis, de eerste stappen op weg naar werk na de diagnose  kanker en behandeling.

Ooit heeft iemand tegen me gezegd als je ergens veel moeite voor moet doen dan is het niet voor je weggelegd en als ik tot 2 keer toe een weg omlegging tegenkom op mijn te volgen pad slaat de schrik me om het hart het zal toch niet ? Net op tijd, dat is tegen mijn gewoonte  in kom ik binnen op de dagbesteding, de begeleider die ik nodig heb loop ik straal voorbij want ze staat voor de voordeur op een ladder de kerstverlichting uit een boom te halen .Bovengekomen verteld iemand anders dat ze er nog niet is en ergens mee bezig is. Gelukkig is daar een deelnemer die zijn kans schoon ziet, hij vraagt of ik medicatie mag geven :ja dat mag ik(en wat al niet meer !) en neemt me mee naar de kluis daar mag ik  zijn medicatie mapje  instoppen. Vervolgens begint hij een heel verhaal. Ik besef gelijk weer waarom ik zo graag met mensen met een beperking werk , de openheid en vertrouwen waarmee ze me tegemoet treden is hartverwarmend. Ik hoef maar een uurtje te blijven maar kom tot rust bij dit groepje lieve mensen , De begeleiders willen me graag erbij hebben en mijn hart maakt een sprongetje want  dat is lang geleden dat ik dat gehoord heb.Ik blijf stiekem nog een extra uurtje en bedenk me dat ik best de volle 5 uur hier zou kunnen werken.

Maar ga dat nog niet doen ik moet immers mijn les niet te hard van stapel te willen lopen leren en met alle hectiek (en galop )van de laatste tijd is het goed om aan mezelf te denken.Ik zeg dat ik volgende week donderdag ga terug komen en dan ga proberen om 3 uurtjes te blijven . De begeleidster vind het fijn en zegt lief als dat niet lukt is het ook goed dan kun je gewoon naar huis.

Tot donderdag roep ik vrolijk en de meute roept vrolijk tot donderdag terug.

Als ik op mijn telefoon kijk , zie ik een berichtje van mijn jongste, zijn oom is net overleden.Weer een reminder dat het leven erg kort kan zijn !

Liefs Brigitte