Wegloper

Het is een wegloper werd me medegedeeld, het ging over de jongvolwassene waar ik mee en voor werk. Door zijn verstandelijke beperking en zijn onvermogen om te praten kan ik niet vragen , voor wat of voor wie hij wegloopt of waar hij naar toe wil. (kan het wel vragen maar antwoord ga ik niet krijgen) Het is een raadsel. Wel werd me duidelijk gemaakt dat hij niet weg mag lopen , hij heeft dan ook een GPS tracker aan zijn riem.

Afgelopen zondag ben ik aan het werk als ik mijn collega hard mijn naam hoor roepen. Het geluid komt uit de badkamer. Ik trek een sprintje en in 1 blik zie ik wat er aan de hand is. De wegloper ligt uitgevloerd op de grond en mijn collega zit er op haar hurken bij , de timer op de werkmobiel staat aan. Wil jij bij hem blijven dan kan ik de noodmedicatie pakken zegt mijn collega. Ik zeg dat dat goed is , maar dat de moeder van een andere logé ook voor de deur staat.Iets met de wet van Murphy of zo.Wil je een kussen voor onder zijn hoofd vraagt mijn collega . In een opwelling ga ik achter de jongen zitten , met zijn rug en hoofd tegen mij aan.Ik sla mijn armen losjes om hem heen en  ben zijn ruggensteun, ondertussen volgen de epileptische aanvallen elkaar in een rap tempo op. Ik voel hoe zijn lichaam reageert , schokt, trilt en steeds verstijfd . Hij kreunt ,verwondert en ontzet maak ik het allemaal met hem mee. Hij is gewend om te communiceren met zijn hand over de hulphand (de hand van een ander) zo kiest hij bv wat hij wil drinken, eten etc. Ook het wegduwen van een hand als hij iets niet wil komt veelvuldig voor. Nu echter , tussen de aanvallen door stuurt hij mijn handen, richting zijn hart , welke als een bezetene te keer gaat, zijn buik en zijn hoofd. Hij wil schijnbaar dat als hij een aanval heeft dat ik hem zeer sterke tegendruk geef op zijn hoofd.Ik klem mijn handen strak om zijn hoofd en hij laat mijn handen los.Zachtjes praat ik wat tegen hem.Het is zeer intens te voelen wat er allemaal in zijn lichaam gebeurt en nog steeds kan ik er maar een deel van meekrijgen .Ondertussen is mijn collega teruggekomen en ziet het allemaal aan en verteld dat hij tijdens een aanval veel nabijheid nodig heeft en vraagt of de aanvallen al opgehouden zijn, nee dus, het is tijd voor zijn noodmedicatie. Maar ook na de nood medicatie gaan de aanvallen nog even door. We hopen dat het snel stopt anders mag hij door naar het ziekenhuis..Was het ziekenhuis voor mij al een heftige ervaring voor hem moet het aanvoelen als een compleet onveilige , vijandelijke omgeving .

Mijn collega vraagt of ik het nog volhoud ze kent mijn Kankerachtergond, maar ik weet inmiddels dat als het nodig is, ik heel veel aankan. Ondertussen belt ze de moeder van de jongen. Totdat de moeder komt blijf ik bij hem en ik haal opgelucht adem als ik voel dat zijn lichaam steeds zwaarder tegen me aanleunt.De medicatie begint te werken. De stuiterbal die hij al die tijd vast had rolt uit zijn hand en tegen de tijd dat zijn moeder aankomt ligt hij diep in slaap en hoor ik hem zwaar ademhalen ,hij is verder onderuitgezakt en zijn hoofd ligt inmiddels op mijn buik. Het went nooit om je kind zo te zien zegt zij moeder.Ik kan me dat  goed voorstellen , ik heb een zoon van zijn leeftijd en prijs mezelf zielsgelukkig dat ik dit nooit met hem heb moeten meemaken. We praten wat verder terwijl de jongen rustig doorslaapt, uitgeput is hij. 

Helaas moeten we hem wakker maken , hij moet naar de auto lopen.Met moeite krijgen we hem overeind. Verdwaasd kijkt hij en zwaar leunt hij op ons. Ik ben opgelucht als hij veilig in de auto zit.

Je doet het goed zegt mijn collega, ik vind dat fijn om te horen want ik merk dat ik onzekerder ben geworden door mijn eigen ziekteproces.

Het hele badkamer gebeuren speelde de afgelopen dagen door mijn hoofd en zet me aan het denken. Als een spiegel reflecteert de situatie mijn gevoelens en angsten.  Wie is er voor je als het er echt toedoet, wie loopt er met je mee, en wie is de wegloper ?Op wie mag je steunen en leunen ?Ik mag hierin ook naar mezelf kijken , ooit was ik ook de wegloper, een ziekte proces onderschattend , mijn rol die van betekenis zou hebben kunnen zijn evenzo helaas onderschat.Sorry daarvoor.Maar ook terugkijkend naar de keren dat ik er wel was, probeerde iets te betekenen in situaties die ik (nog )niet aan den lijve had meegemaakt.De machteloosheid dat ik vaak met lege handen stond onwetend van wat er werkelijk door de ander heen ging , wat die moest doormaken.Iedere situatie is anders, wat je kunt en mag betekenen idem dito.

Wat heb ik veel geleerd van mijn ziekte en herstelproces ! Al weet ik steeds beter dat het maar een speldenknopje in het speldenkussen van het weten is. Ik voel me zeer dankbaar dat er mensen met me mee wilden lopen en nog doen ook al vond ik het moeilijk /onmogelijk om hulp te vragen. Zeer fijn is het dat ze er desondanks gewoon waren beseffend dat ik steun en nabijheid nodig had . (en zo gewoon is dat niet ) Mensen die zonder mijn woorden en hulpvraag begrepen hoe heftig een ziekteproces kan zijn en ook aanvoelen dat een herstelproces geen kleinigheidje is.Mensen die ook begrepen dat ik sommige dingen alleen zelf moest doen, me stukjes alleen lieten lopen om vervolgens als dat nodig was weer mijn hand pakten. Kun je (ik ) geven wat de ander nodig heeft en denk je niet aan wat jij (ik)zou willen geven ?Waarschijnlijk gaat het allemaal over onvoorwaardelijke liefde..

Vandaag zag ik de wegloper weer, zoals gebruikelijk liep hij gewoon rond waarschijnlijk onwetend van het feit dat hij ieder moment weer onderuit kan gaan het is een kwestie van tijd. In een onbewaakt ogenblik zet hij het weer op een lopen, ik hoor een collega roepen, ik ga wel roep ik en trek een sprintje (ik word er nog goed in ) Als ik hem ingehaald heb geef ik hem een hand en zeg dat hij mee mag komen om te eten. Hij duwt mijn hand weg .

Liefs Brigitte