Afgekeurd
Het is erdoor, het uwv heeft gesproken: 100% afgekeurd.
Mijn arbo arts twijfelde of het zou gaan lukken en waarschuwde me dat ze nogal streng kunnen zijn bij het uwv; ik ben nog zo jong en sta nog overeind, misschien moest ik toch wel gewoon blijven werken. Door de verhalen van andere patiënten die het tegenovergestelde vertelden was ik al enigszins gerustgesteld. Maar helemaal zeker was ik natuurlijk niet en ik hield rekening met de verschillende uitkomsten.
Het (telefonische) gesprek met het uwv duurde echter nog geen twee minuten en was alleen om officieel door te geven dat ik volledig afgekeurd word; de verzekeringsarts had op basis van mijn dossier al lang besloten dat ik die IVA uitkering zou gaan krijgen. Jong of niet, mijn prognose is nou eenmaal niet zo best en alle tijd en energie die ik heb moet ik lekker aan mijn kind en aan mezelf besteden vond deze lieve arts. En hij hoopte ook voor me dat het jarenlang goed blijft gaan en ik dan ooit misschien weer langzaamaan aan het werk zou kunnen, als ik dat zie zitten en zonder me druk te hoeven maken om de financiën. Dat hoop ik ook beste man, dat hoop ik ook.
Huilen, huilen. Van verdriet, omdat het zover heeft moeten komen. Van opluchting, omdat ik ook echt niet meer weet waar ik de energie vandaan zou moeten halen om weer te gaan werken naast de behandelingen die ik heb, de dingen die ik doe om zo gezond mogelijk te blijven en het zorgen voor kind en huishouden. Van bevestiging, omdat ik het soms nog steeds lastig kan rijmen dat ik wel ga hardlopen maar niet kan werken. Van ontlading van alle opgebouwde spanning. Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar de opluchting overheerst gelukkig.
Het is moeilijk om weer een hoofdstuk af te sluiten en weer een stukje anders te zijn dan leeftijdgenoten. Het voelt soms een beetje als afgeserveerd en aan de zijlijn toekijken. Maar het voelt ook als een nieuw begin. Een nieuwe start waarin ik de werkstress achter me mag laten, me volledig kan focussen op ons gezin en mezelf.
En ja, met deze uitkering ook een nieuwe kans op een fijn nieuw huis. Dat huis is helaas nog niet gevonden. We dachten even van wel; we hadden al een huis gekocht wat te mooi leek om waar te zijn, onder voorwaarde van een bouwkundig rapport. Gelukkig maar onder die voorwaarde; het was inderdaad te mooi om waar te zijn en bleek een stuk rotter dan we dachten. Over 2,5 maand moeten we ons huis uit zijn. Omdat we niks overhaast gaan kopen zijn we nu op zoek naar een fijn tussenstation om te huren. En dat vind ik eigenlijk wel passend bij de fase waarin ik nu zit: even een tussenstation om op adem te komen en mijn afgekeurde status volledig te accepteren. Zodat ik straks, als we ons nieuwe fijne huis gevonden hebben, alle shit kan achterlaten en me daar in dat nieuwe huis volledig kan focussen op de nieuwe toekomst.
Want kanker op mijn jonge leeftijd met een niet al te beste prognose of niet: ik geloof er wel in dat ik een toekomst heb. Anders en rustiger dan ooit gedacht, maar zeker zo goed. Hoe lang die precies is weten we niet, maar ik ga toch gewoon nog steeds voor die 84.
19 reacties
Lieve Sandra,
Ai, wat is dat dubbel hè: aan de ene kant weet je dat een IVA-uitkering het beste is voor jou en je gezin, aan de andere kant is het ook zo pijnlijk om je werk op te geven. Zoals jij het beschrijft heb ik het ook exact ervaren. Als ik het lees, komt mijn eigen verdriet daarover weer naar boven en biggelen de tranen over mijn wangen. Ben ook een beetje labiel, dus dat helpt niet, haha. En je bent idd heel erg jong, veel te jong om zo'n beslissing te moeten nemen!
Waarschijnlijk kost het nog wel even tijd om dit achter je te laten, om weer te voelen dat je nuttig bent, ook als je niet meer werkt. Ik ben ervan overtuigd dat dit de juiste beslissing is! Hoe gek het voor een gezond persoon ook mag klinken: als je als kankerpatiënt goed voor jezelf wilt zorgen, is het een full-time dagbesteding met behandelingen, bewegen, rusten, tijd doorbrengen met geliefden etc.
Gooi die emoties er maar uit en raap jezelf weer bijelkaar, als jij daar klaar voor bent.
Dikke knuffel van mij! 😘❤
Lieve Jessica,
Het is het beste ja...voor nu nog even niet om blij van te worden, maar ik weet zeker dat er een moment komt dat ik er helemaal vrede mee heb. Zoals je zegt verwacht ik ook met vallen en opstaan, zoals dat met alles op dit kankerpad gaat.
En het is inderdaad een meer dan fulltime baan, ik werk nu al een tijdje niet maar heb het voor mijn gevoel niet minder druk. Hoe ik dat in godsnaam deed met die 2 werkdagen erbij...
Die emoties gaan inderdaad alle kanten op. Ik voel me ook niet bepaald stabiel momenteel. Zou er iets in de lucht hangen? Al vind ik het bij jou ook niet zo gek, je hebt weer aardig wat op je bord gekregen.
Dikke knuffel terug en ik wens je een rustig weekend!
Ik hoop dat je de uitkeringsinstantie heel veel geld gaat kosten 😙. Geniet er maar heel lang van. Het is nu gewoon 1 zorg minder, en zorgen heb je genoeg.
Haha, dat hoop ik ook. Dank je!
Ook ik was opgelucht toen het er doorheen was. Maar mijn werk nooit meer doen was ook een dingetje.
Ik weet dat ik nu ook gewoon zou kunnen gaan werken. Lijkt me ook wel goed voor mij. Maar welke werkgever wil mij hebben? Ook nu is mijn wereld onzeker en dat zal ook zo blijven.
Ik leg me er maar bij neer. Ik heb nu ook een volle agenda en net wat Jessica zegt ziek zijn is een fulltime bestaan. Niet zo zeer ziek zijn maar wat je ervoor doet om te overleven.
Wat goed dat jullie een bouwkundig raport hebben laten maken, anders zat je nu met nog meer ellende. Even op adem komen in een tussenstation en daarna rustig om je heen kijken, een wijs besluit.
Heel veel succes met alles en af en toe maar vast wat inpakken.
Liefs Alice❤😘
Hoi Alice,
Ja het is zo dubbel he, dat werken. Helemaal omdat je je ook zo wisselend kunt voelen; de ene dag zal het misschien wel gaan, maar de andere dag helemaal niet. En dat blijkt al genoeg reden om afgekeurd te worden, want welke werkgever zit daar inderdaad op te wachten. Een paar uurtjes per week vrijwilligerswerk misschien? Voor mij misschien wel ooit, maar komend jaar neem ik in ieder geval rust. Hoewel rust...met 2 verhuizingen en een ondernemende peuter is dat ook een illusie natuurlijk haha, maar goed, voorlopig even geen werk voor mij.
De eerste dozen staan al klaar 😉.
Goed weekend, liefs Sandra
Fijn dat je kwa werk en inkomen je daar nu inderdaad niet druk om hoeft te maken. Vrijwilligers werk heb ik gedaan. Naailes geven op de basisschool met vrijkeuze uur van groep 8. Geweldig heel erg leuk. Was toen nog aan de capecetabine en mijn handen wilden toen niet wat ik wilde. Handen en voeten syndroom en neuropathie. Dus gestopt. Maar wie weet.
Jij ook een heel fijn weekend.
Liefs Alice ❤😘
Hai Sandra,
Mijn situatie is niet met de jouwe te vergelijken. Ik ga binnenkort weer aan het werk na een jaar operaties, chemo en herstel. Ook ben ik wat daagjes ouder dan jij, sterker nog, had je moeder kunnen zijn :). Maar - ik vroegere workaholic - heb wel verzucht dat ik mijn lichaamsbeweging, mijn tijd met anderen, mijn dagelijkse mijmeringen, en meer zal gaan missen. De focus op mezelf en mijn herstel heb ik het afgelopen jaar ervaren als de beste beslissing die ik nam, in plaats van nog zoveel mogelijk door te stressen met werk, daarnaast kanker en de rest.
Niet vergelijkbaar, dat zei ik al. Maar een leven zonder werk is niet perse "minder", alhoewel het voor jou wel lastiger moet zijn in een leeftijd waarop iedereen om je heen nog werkt. Maar jij werkt ook? Jij werkt aan je gezondheid, dat is hard werk en je kunt de deur niet dichtslaan na 5 uur of in het weekend. Het zal weer even wennen zijn, dat voorlopig voorgoed baanloos, maar ongetwijfeld vind je weer andere invullingen. Project Huis om mee te beginnen!
Ik feliciteer je dus toch maar met je afkeuring. Beetje raar maar waar .. :)
Liefs, Joke
Hoi Joke,
Een leven zonder werk is inderdaad niet minder, verstandelijk gezien kan ik het zo allemaal opdreunen en het ermee eens zijn. Maar dat je 'moet' werken zit er blijkbaar toch nog veel dieper ingebakken dan ik dacht. Scheelt ook dat ik, hoewel ik heus niet altijd stond te springen om te gaan werken, het met heel veel plezier heb gedaan en ik er nog zoveel plannen mee had.
Ik werk inderdaad alsnog hard. Aan mezelf, maar ook aan mijn ontdekkende peuter heb ik mijn handen vol. En hoewel het nu nog niet zo voelt heb ik er ook vertrouwen in dat er een moment komt dat ik er helemaal vrede mee heb. Dus die felicitatie is helemaal op zijn plek: dankjewel 😊. Jij heel veel succes met het weer opstarten van werk! Ik weet ook hoe dat is; 3 jaar geleden ben ik ook een maand of 10 thuis geweest toen ik de eerste diagnose kreeg: vermoeiend, maar wel weer fijn.
Liefs Sandra
O jee ja, ik herken weer vrijwel alles wat je schrijft: het enorme verdriet om het verlies van werk (en vooral de reden waarom), maar zeker ook de opluchting dat ik het achter me mocht laten. We leven gelukkig in een land waar voor zieke mensen goed wordt gezorgd.
Maar jouw blog lezende realiseer ik me ook dat ik op dat moment 30 werkjaren achter me had en dat jij alle reden hebt om daar stikjaloers op te zijn.
Ik wil het niet iedere keer over jouw leeftijd hebben, want dan wordt het "oma spreekt", maar verdikkeme Sandra, het leven heeft jou wel verrekte vroeg een hele nare rotstreek geleverd.
Gelukkig dan toch de opluchting bij jou, en ik hoop dat je ook zonder werk een fijn en goed en lang leven mag hebben.
Liefs, Hanneke
Hahaha, oma spreekt. Tja, er zit nou eenmaal verschil tussen. En ja, soms vind ik het extra zielig voor mezelf dat ik dit op mijn leeftijd al heb; ik had mezelf nog heel wat jaren onbezorgdheid gegund. Maar het is niet anders, en dan is het juist ook wel fijn om invalshoeken vanuit verschillende mensen in verschillende leeftijden mee te krijgen.
Ik ben echter niet jaloers op mijn medepatiënten die wat ouder zijn. Eerder ben ik jaloers op mijn leeftijdgenoten die gezond zijn. Het zijn juist die mensen waarbij het verschil zo benadrukt wordt en waarbij de confrontatie groot is. Mijn leven loopt momenteel meer tegelijk op met oudere mensen, dat is nou eenmaal zo. Zeker nu ik met vervroegd pensioen ben. Als ik het maar vaak genoeg zo noem ga ik het misschien vanzelf geloven 😅.
Het komt allemaal wel goed: goed en lang zullen we leven!
Liefs Sandra
🤞🤞🤞🍀🍀🍀🤞🤞🤞
Hoi Sandra,
Meerdere hebben al genoeg geschreven over wat ik ook vind, maar toch
nog iets van mij...
Ik vind je "begin-plaatje" echt verkeerd gekozen ...
Jij bent niet "ongeschikt" maar juist "geschikt" !!!!!
Jij bent geschikt om een mooi mens te zijn...
Jij bent geschikt om een goede moeder te zijn...
Jij bent geschikt om een goede echtgenote te zijn...
Jij bent geschikt om een goede vriendin etc etc te zijn...
En zo kan ik nog wel even doorgaan...hahaha
Dus wees "blij" dat je kan stoppen met werken en eindelijk de
dingen kan gaan doen waar je ECHT voor geschikt bent.
Groetjes Hans
---
Dankjewel Hans, voor je lieve bericht. Doet me goed.
Liefs Sandra
Mooi Hans! Helemaal mee eens!
Wat lief geschreven Hans. Helemaal mee eens. Wat heb je dit weer goed verwoord Sandra. Heel indrukwekkend. Wat ben jij een bijzonder mooi mens.❤️💋warme groet Dasje 🌺🌺🌺
Nou, daar word ik wel een beetje verlegen van hoor! Dank jullie wel voor jullie lieve woorden. Heel veel fijne, lieve en bijzondere mensen hier 😊
Hoi Sandra,
Toen ik jou blog las dacht ik OMG! 32 jaar jong en nu al de ziekte waar iedereen ver vandaan wil blijven. Een jong gezin en dan nu al dit. Je mag best weten dat ik een traantje weg moest pinken. Ik zit zelf ook in deze shit en ik vind 62 al veel te jong. Het moest niet eens bestaan!
Met je afkeuring wil ik je hoe gek ook toch feliciteren. Genieten met je gezinnetje is nu wat op nummer 1 staat. Dat heeft die arts heel goed gezien! Ik wens je heel veel kracht toe. Verder sluit ik me graag aan bij de mooie woorden van Hans.
Dankjewel!