Dankjewel kanker

Momenteel zit ik in een heel goede flow: het gaat allemaal best lekker en ik voel me goed. Ik ben weer voor twee dagen per week beter gemeld op mijn werk en het lukt me nog ook om die twee dagen prima te werken. Hoewel ik altijd redelijk betrokken ben gebleven en ik een heel fijne werkgever en fijne collega's heb voelt het toch heel anders om weer voor een deel beter gemeld te zijn ipv op arbeidstherapeutische basis te werken: ik doe weer mee! Ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik om 7.30 mocht beginnen. Benieuwd hoe lang ik dat vasthoud :-).

Het hardlopen gaat ook erg goed. Momenteel zit ik op 5 km en ik heb me ingeschreven voor de 10 km tijdens de marathon van Rotterdam. Het goede doel dit jaar is het kwf, daar moest ik wel aan mee doen. Ik ben dan ook gestart met de sponsoractie en ik ben stil van alle lieve reacties en donaties die ik krijg, ook uit onbekende en onverwachte hoeken. Nu nog lopen natuurlijk...maar ook dat gaat me vast lukken. Als ik bedenk aan hoe die finish gaat zijn schiet ik al vol. Hoe bizar is het om binnen één jaar tijd te bevallen van een gezond kind, doodziek te worden en niet meer kunnen lopen tot weer 10 km hardlopen. Ik kan nog steeds niet goed omschrijven hoe het hardlopen momenteel voelt. Als ik loop voel ik me springlevend en loop ik vooral stralend blij te zijn dat dit me lukt. Tot op zekere hoogte natuurlijk, na een tijdje hangt mijn tong ook op m'n knieën en vraag ik me soms juist af waarom ik dit in vredesnaam doe. Maar dan zie ik mezelf weer zitten in die rolstoel en zet ik weer een tandje bij. Ik loop voor mezelf, om mijn conditie goed te houden en me zo fit mogelijk te voelen. Die 1/4 marathon van Rotterdam loop ik naast mijn eigen overwinning voor al die andere patiënten. Ik besef me heel goed dat ik ontzettende mazzel heb dat het met mij nu zo goed gaat en dat ik fysiek in staat ben die kilometers te maken. Dat is niet voor iedereen weg gelegd, om welke reden dan ook. 

Vandaag in de auto, op de terugweg van mijn werk met het zonnetje op m'n gezicht, voelde ik me intens gelukkig. Gelukkig met mijn leven en met hoe het nu gaat. Ik moest denken aan het liedje 'moed' van Marlijn Weerdenburg en heb de kanker bedankt. Mijn grootste wens is en blijft uiteraard om uiteindelijk toch te genezen. Maar hoewel ik altijd al wel best aardig heb kunnen genieten had ik zonder kanker nooit zulke hoge pieken ervaren. Dus dankjewel kanker. Dankjewel voor de hoge pieken (en wat minder voor de diepe dalen). Dankjewel voor het inzien van wat echt belangrijk is en wat niet. Dankjewel voor het kunnen lozen van bullshit. Dankjewel voor het ervaren van mijn veerkrachtigheid en moed. Dankjewel voor het dichterbij brengen van lieve mensen om me heen.

Dankjewel voor het leven.

https://acties.kwf.nl/fundraisers/sandrastokdenboer

6 reacties

Lieve Sandra,

Dankjewel voor jouw prachtige verhaal! Wat mooi om te lezen dat je je tijdens deze rollercoaster gedeeltelijk hebt beter gemeld en weer twee dagen aan het werk bent. Daarbij train je, na eerst een bevalling en daarna de ernstige diagnose dat je doodziek bent, voor een 10-km-marathon. Fantastisch! Volgens mij barst je van het doorzettingsvermogen bijna uit elkaar :) Maar, het allerbelangrijkste, tenslotte ben je in staat om te ervaren dat je je, ondanks alles, intens gelukkig kunt voelen. Ik hoop voor je dat je dat gevoel héél lang kunt voelen en koesteren. You go, girl!

Warme groet

Carolina 

Laatst bewerkt: 17/01/2020 - 07:35

Lieve Sandra,

Het zoveelste prachtige blog van jou. Weer werken, trainen voor die kwart Marathon, geweldig, je leeft volop!
Ik herken veel van de gevoelens die je beschrijft. Dat gevoel, springlevend te zijn, ik had het nooit zo sterk als sinds ik ziek ben. En die hoge pieken, een soort euforie, waarvan ik soms denk, klopt dit wel? Maar het is er echt. (Helaas die dalen ook, maar die zet ik net als jij tussen haakjes.)
De kanker bedanken, dat gaat best ver, daar ben ik nog nooit opgekomen. Maar misschien moet ik het ook eens doen, geïnspireerd door jou.
En een donatie aan jou natuurlijk. Die komt er zo aan.

Zet hem op, grootse Sandra,

Hanneke

Laatst bewerkt: 17/01/2020 - 11:23

Ja die euforie, het blijft gek he. En als ik 1 ding zeker weet is dat er ook heus weer een dal komt. Maar nu gaat het goed, dus nu even niet :-). Het gaat inderdaad best ver om te bedanken. Het is ook dubbel, want ik haat het natuurlijk ook; de lichamelijke gevolgen, de enorme onzekerheid en angst. Maar dat hoef ik jou natuurlijk niet te vertellen.

Maar ik ben wel dankbaar voor de inzichten die het me heeft opgeleverd. En wie weet gebeurt er ooit een wonder en genees ik of word ik toch gewoon 80 met chronisch kanker, dan heeft het me toch wijze levenslessen gegeven en kan ik zonder grote angsten vooral daarvan genieten. Wie weet...

Heel erg bedankt voor je donatie! Die 1/4 marathon ga ik lopen voor ons allemaal.

Laatst bewerkt: 18/01/2020 - 11:31

Lieve Bianca, 

Mooi en bijzonder om te lezen hoe sterk en positief je bent, hoe je niet alleen baalt van wat kanker met je doet, maar ook wat het gebracht heeft! Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn, maar tegelijkertijd ook een enorme kans om (nog meer) te leren wie en wat belangrijk is, om dankbaar te zijn en zoveel mogelijk te genieten van het leven. 

Leuk om contact met elkaar te hebben! 

Groetjes van Jessica 

Laatst bewerkt: 18/01/2020 - 11:32