Eindejaarsmelancholiek

Zo tegen het einde van het jaar word ik meestal, net als zoveel mensen, een beetje melancholisch. Ik kijk terug naar wat er in een jaar gebeurd is en hoe ik er het jaar ervoor rond dezelfde tijd bij zat. Ik had verwacht dat het dit jaar een tranendal zou worden, maar (tot nu toe) is dat helemaal niet het geval. Verrassend, want ik heb nog nooit zoveel mee gemaakt in één jaar als dit jaar het geval is. Vorig jaar rond deze tijd was ik 7 maanden zwanger. Dit jaar werd ik voor het eerst moeder. En voor het laatst. Dat vind ik soms moeilijk, want ik had graag meer kinderen gewild. Maar het maakt ook dat ik extra bewust geniet van mijn zoon en de razendsnelle ontwikkelingen die hij maakt. En ik ben me er heel bewust van dat er ook zat vrouwen zijn die helemaal geen kinderen kunnen krijgen, dus ik prijs me wat dat betreft gelukkig met mijn kind. 

Dit jaar ben ik ook zieker dan ooit geweest. Ik hoorde dat de kanker terug is en ik niet meer beter zal worden. De eerste blinde paniek en angst hebben plaats gemaakt voor acceptatie en er het beste van maken. Meestal dan, soms komt de angst nog om de hoek kijken en ik denk dat dat er ook bij hoort en altijd wel zo zal blijven. 

Mijn oncoloog zei me laatst weer dat er meerdere artsen in het team zaten die dachten dat ik het niet zou halen deze zomer. Ze vroeg me ook of ik zelf beseft had hoe ernstig het was en of ik gedacht had dat ik dood zou gaan. Dat had ik niet toen ik zo ziek was, dat kwam pas daarna. Ik heb wel momenten gehad dat ik zo ziek was dat ik de gedachte had dat het van mij niet meer hoefde. Maar echt beseffen dat ik daar dichtbij was deed ik niet. Maar waar mijn oncoloog zich eerder absoluut niet waagde aan een tijdsindicatie liet ze nu toch doorschemeren dat ik kan denken in jaren in plaats van in maanden.

Gek toch, hoe dat lijf en hoofd werken. Na het horen van de diagnose had ik niet gedacht dat ik ooit nog vrolijk zou kunnen ontspannen. Maar dat kan ik wel. Vaak raak ik dan alsnog even ontroerd, dat dan weer wel. Soms vergeet ik ook even dat ik uitgezaaide kanker heb en niet meer beter word. Als ik aan het hardlopen ben (een half uur inmiddels!) voel ik me ijzersterk. Op dit moment ben ik een weekje op vakantie en heb ik een extra 'vakantieweekje' van de chemo. Ik had me voorgenomen om er ook een kankervakantie van te maken, maar dat lukt me niet helemaal. Ja, ik kan me gelukkig vrolijk ontspannen en ik heb gelukkig genoeg momenten waarop ik er even niet aan denk, maar de kanker gaat altijd en overal mee naartoe en komt altijd wel even om de hoek kijken. Dat kan zijn na een fijn moment, dan schiet er door mijn hoofd dat ik hoop dat ik nog veel van zulke momenten mag meemaken. Of als we plannen maken voor later; ben ik er dan nog wel? Dat kan ook zijn als ik om 17.00  uur instort van de moeheid. Je zou denken dat ik daar inmiddels wel aan gewend ben, maar het verrast me nog altijd. Ik denk dat ik er gewoon niet aan wil. Ik was namelijk altijd wel van de gezellige avonden. Op zulke momenten baal ik om wat niet meer kan. Dat ik te moe ben om gezellig te doen, dat ik niet mee kan doen met de gezellige wijntjes, dat ik vaak pijn heb aan mijn lever en me dan toch weer zorgen maak. Maar dan focus ik weer op waar ik vandaan kom en wat ik vandaag allemaal wél heb gedaan: gewandeld door de bossen, gespeeld met mijn zoon, een stadje bezocht. En ik weet dat de pijn in mijn lever komt door littekenweefsel: de laatste scanuitslagen waren goed.

Dat is wel het belangrijkste wat ik het afgelopen jaar geleerd heb: incasseren en relativeren. Die continue gesprekken in mijn hoofd vind ik wel eens vervelend; ik had ze natuurlijk liever niet hoeven voeren. Maar ik weiger om te blijven hangen in angsten en verdriet. Want ik vind nog steeds: het kan altijd rotter. En het is maar net hoe mijn pet staat want ik vind soms ook: kut is het toch al. En daar ben ik dan lekker selectief in: al mag het van mijn oncoloog wel gewoon, soms neem ik geen wijn want: niet goed voor mijn lever. En soms neem ik er gewoon wel één: die lever is toch al kut. Proost!