Kankerheld

Een rare gewaarwording bij kanker vind ik 'de kankerheld'; als je kanker hebt hebben mensen opeens respect voor je. In de eerste plaats: ga daar vooral mee door want dat is stiekem best fijn om te horen. Maar een gekke ervaring is het wel, 'zomaar' respect krijgen en een held zijn in een verhaal wat ik nooit had willen vertellen. Ik doe ook maar gewoon waarvan ik denk dat het goed is en de manier waarop ik met mijn ziekte omga is niet per se een bewuste keuze, dat voelt niet als een prestatie. Ik heb ook getwijfeld of ik wel een openbaar blog moest maken, eerder schreef ik ook maar dan alleen voor mezelf. Zo in het openbaar vond ik altijd een beetje aandachttrekkerij en zoals ik in een eerdere blog al zei; ik heb er nooit zo van gehouden om in de aandacht te staan. Ik voel me al snel ongemakkelijk of schaam me een beetje. Maar ik merkte dat mensen graag wilden weten hoe het gaat en dat niet altijd durfden te vragen. Met een blog is iedereen op de hoogte en kunnen we het in gesprek ook langer over andere dingen hebben. Daarnaast vind ik schrijven leuk en het helpt om mijn hoofd wat leger te krijgen. En toen dacht ik: wat kan mij het ook eigenlijk schelen. Mocht ik me er toch ongemakkelijk over voelen dan is dat met een beetje mazzel toch maar kort (sorry, tumorgrapje). 

Hoewel ik over het algemeen best tevreden ben met hoe ik ermee omga voel ik me nou ook niet echt een held. Ik ben soms ook boos, verdrietig, teleurgesteld of gewoon chagrijnig en uit dit helaas ook tegen de mensen die het dichtst bij me staan. Dat vind ik niet de leukste eigenschap van mezelf maar als kankerheld mag je blijkbaar een hoop maken. Dat is natuurlijk heel lief en fijn. Tegelijkertijd vind ik het ook heel fijn dat er één  persoon is bij wie ik niet alles kan maken: mijn man. Bij hem ben ik geen kankerpatiënt, maar gewoon zijn vrouw, die hij zo af en toe ook strontvervelend vindt. Hij is er als ik het moeilijk heb, kent al mijn angsten en onzekerheden. Maar hij is er ook om me weer met beide benen op de grond te zetten als dat nodig is en ik ben zo blij dat in een tijd waarin mijn hele wereld anders is geworden hij en ik hetzelfde zijn gebleven. Voor mij is hij mijn held.

5 reacties

Beste Sandra,

Wat een mooie woorden schrijf je daar. Je drukt, voor mij, een mooie kwetsbaarheid uit in de eerste alinea. Ik sluit me aan bij wat je schrijft, dat vele met jou ook maar proberen "het" goed te doen, zonder vooropgezet plan. Wie heeft er nu een handleiding om beter om te gaan met de situatie dan jijzelf? Het doet me denken aan mijn dip na een paar dagen weg met mijn lief. Dagen weg, waren geweldig met daarna een mega dip van verdriet en eenzaamheid. Ik geloof dat mijn les is, dat beide gevoelens elkaar flink kunnen afwisselen.  Vertrouwen hebben dat het komt en het ander gaat, was mijn leermoment.

De tweede alinea omschrijf je zo mooi hoe jou man jou held is, prachtig. En ja de mensen die het dichtst bij je staan krijgen over het algemeen de volle lading van je ups maar ook van je downs. Wat mooi dat hij je ziet als zijn vrouw en niet (of alleen soms) als patient. Ware liefde zou ik zeggen!!!!!

Liefs B

Laatst bewerkt: 26/11/2019 - 09:28

Dank je! Herkenbaar van die dagen weg, gek hoe dat werkt he. Als ik op mijn gelukkigst ben probeer ik daar ook bewust van te genieten, maar vrijwel altijd komt er daarna ook even een klap. 

En die man is zo fijn :-), zelfs op m'n allerslechtste momenten of toen hij de enorme wond verzorgde voelde ik me geen patiënt. 

Laatst bewerkt: 27/11/2019 - 10:21