Positief nieuws

Na alle berichten met rotnieuws hier nu van mij uit een positief bericht:

Na het vorige gesprek met de oncoloog mocht ik nadenken of ik zou stoppen met de Capecitabine (chemotabletten). We spraken af dat we de uitslag van de scan af zouden wachten. Ik ging er vanuit dat we dan zouden besluiten hoeveel kuren ik nog zou doen, aangezien ze de vorige keer ook twee kuren mee gaf terwijl de afspraak voor de scan al stond en ik dus nog één kuur thuis heb liggen.

Vandaag kreeg ik de uitslag van de scan. Hoewel ik ergens wel de overtuiging had dat die uitslag goed zou zijn had ik toch een slechte nacht en vertrok ik met zenuwen naar het ziekenhuis; het blijft spannend. De uitslag bleek gelukkig inderdaad goed. 

Toen de vraag of ik had nagedacht over de chemo. Dat had ik, uiteraard. Alle overwegingen zijn langs gekomen. Ik heb momenteel geen meetbare kankercellen in mijn lijf. Die komen wel terug, maar wanneer weet niemand. Het blijven slikken van de Capecitabine geeft echter ook geen enkele garantie dat het langer wegblijft. Kanker kan hier immuun voor worden en alsnog weer gaan groeien. Als ik stop met de Capecitabine en de kanker wordt binnen een half jaar weer actief is dat erg snel en is de kans heel groot dat het ook mis was gegaan als ik het wel was blijven slikken. Ik blijf wel elke drie weken de immuuntherapieën houden en ik hoop van harte dat die voldoende zijn. Mijn kanker groeit echter razendsnel en explosief, een extra rem erop geeft een beetje meer zekerheid. Maar een beetje meer vind ik niet voldoende: ik stop. 

Ik stop en neem het risico. Het risico dat het weer sneller mis gaat. Het risico dat vooral de Capecitabine toch de kanker onder de duim blijkt te houden. Maar ik pak ook de kans. De kans om te kunnen ontdekken of de kanker zonder Capecitabine jaren wegblijft. De kans om jarenlang zonder al te veel bijwerkingen te leven. De kans om niet meer twee keer per dag pillen te nemen en daarmee twee keer per dag herinnerd te worden aan de stand van zaken. De kans om daardoor weer per drie weken te leven (want zo vaak moet ik naar het ziekenhuis voor immuuntherapie) en de kanker wat minder aanwezig te laten zijn in mijn leven. De kans op hoop. Hoop dat het jarenlang rustig blijft. Of voor altijd.

Vanochtend had ik de laatste pillen ingenomen voor de stopweek. Maar van de oncoloog mag ik direct stoppen. Ik dacht dat ik het niet zo erg vond om ze te slikken; als dit me op de been zou houden dan deed ik dat graag. Maar de ontlading was even groot. Groot vanwege bovenstaande; het stoppen doet me beseffen wat ik wegstopte. Wegstoppen wat met zoveel dingen rondom kanker gebeurt om de situatie aan te kunnen. Groot ook omdat er afgelopen zomer nog keer op keer gezegd is dat ik hooguit, als het lange tijd stabiel was, een chemovakantie kon krijgen. Maar stoppen: nee, dat zat er niet in. Met 6400 kankercellen in mijn bloed had niemand ook ooit verwacht dat ik op het nulpunt zou komen. 

Maar binnen een jaar ben ik er. Geen kankercellen. Geen chemo. Het zal in het begin moeilijk en spannend zijn en elk pijntje zal voor stress zorgen. 

Maar ik heb mijn kans en mijn hoop. Ik ga niet voor een half jaar kankerrust. Eigenlijk ook niet voor een paar jaar rust. Ik ga voor nooit meer kanker. En als ik dan 80 ben ga ik terug voor een nieuwe diagnose: uitgezaaide kankerrust lijkt me wel wat.

Sidenote: Morgen is mijn kankerverjaardag: de dag waarop ik 3 jaar geleden mijn eerste diagnose kreeg. En omdat ik vandaag de laatste dosis heb geslikt wordt het nu dus ook de dag dat ik stop met chemo. Er kan veel gebeuren in 3 jaar tijd.