Schuldgevoel
De diagnose uitgezaaide borstkanker sloeg behoorlijk in. Een van de lastige dingen die hierbij kwam kijken is schuldgevoel. Ik weet dat ik er niks aan kan doen en dat niemand mij iets kwalijk neemt, maar toch ben ik de oorzaak van een hoop verdriet en daar voel ik me schuldig over, hoe onnodig dat ook is.
Schuldgevoel naar mijn zoon, omdat hij op moet groeien met een zieke moeder. Omdat ik hem vanaf acht weken over heb moeten geven in allerlei (weliswaar heel lieve en betrouwbare, maar niet mijn) handen. Omdat het onduidelijk is hoe lang hij überhaupt een moeder zal hebben. Omdat ik hem geen totaal onbezorgde en onbevangen jeugd zal kunnen geven. Omdat ik soms heel moe ben of hele zere handen heb waardoor ik niet altijd alles met hem kan doen. Omdat ik hem geen broertje of zusje kan geven.
Schuldgevoel naar mijn man, omdat hij door mij is opgezadeld met een hoop gedoe en ellende. Omdat hij zichzelf vaak wegcijfert voor mij. Omdat ik hem niet dat grote gezin kan geven. Omdat ik soms meer met mezelf bezig ben dan met hem. Omdat de kans statistisch gezien heel groot is dat we niet samen oud zullen worden. Omdat hij er dan misschien alleen voor komt te staan met onze zoon. Omdat we niet meer samen lekker kunnen doorzakken. Omdat hij zich zorgen maakt om mij. Omdat hij al vaak voor me heeft moeten zorgen en omdat ik elke 3 weken naar het ziekenhuis moet voor een kuur en hij dan ook weer voor mij zorgt. Omdat ik niet de vrouw ben voor hem die ik had willen zijn.
Schuldgevoel naar mijn ouders, omdat ze verdriet hebben om mij. Omdat de kans aanwezig is dat ze mij overleven. Omdat ik vaker een beroep op ze doe dan ik zou willen.
Schuldgevoel naar mijn zusje, omdat de enige zus die ze heeft ziek is. Omdat ze ook dat klote-gen heeft en mij als voorbeeld heeft van hoe mis dat kan gaan. Omdat de aandacht vaak naar mij gaat. Omdat ze veel geld aan tickets betaalt om maar zoveel mogelijk in Nederland te kunnen zijn, vanwege mij.
Schuldgevoel naar mijn vriendinnen, omdat het veel vaker over mij gaat dan over hen. Omdat ik, deels door mijn chemobrein en deels gewoon omdat ik veel aan mijn hoofd heb, dingen van hen vergeet.
Schuldgevoel naar mijn werkgever, omdat ik alweer voor een deel ben ziek gemeld. Schuldgevoel naar mijn collega's, omdat ik er alweer voor een lange tijd niet kon zijn en ze dat met elkaar moesten opvangen. Omdat ik me soms af moet melden omdat ik te moe of beroerd ben. Schuldgevoel naar mijn cliënten waarvoor het belangrijk is dat je je aan je woord houdt en er bent, maar mij dat niet altijd lukt.
Schuldgevoel naar de maatschappij, omdat mijn behandelingen zoveel kosten. Omdat ik straks voor een deel afgekeurd zal moeten worden en niet meer kan bijdragen wat ik zou willen. Omdat ik soms vind dat het met mij toch niet zo erg is en het altijd erger kan, maar dat niemand dat mag zeggen omdat ik mezelf dan toch wel weer erg zielig vind.
Schuldgevoel naar medepatiënten die er niet meer zijn, omdat de immuuntherapie wel aanslaat bij mij en zij niks meer hadden.
Schuldgevoel naar mezelf, omdat ik me altijd afvraag of ik er aan de ene kant wel genoeg tegen doe, maar aan de andere kant ook of ik wel voldoende geniet en ontspan. Haal ik nu wel alles uit het leven?
Allemaal schuldgevoelens die niet nodig zijn, maar die zo af en toe wel de kop opsteken. Ook die krijg je er gratis bij.
10 reacties
Zo herkenbaar Sandra zoals je zegt er gratis bij. Wij hebben er niet om gevraagd en worstelen verder.
Nu ik de reactie van Kim en Hanneke lees denk ik dat zij inderdaad gelijk hebben. We hebben er geen deel aan en hebben er zeker niet om gevraagd. Ik denk dat we anders moeten denken.
Liefs Alice ❤
Hoi Alice,
Dat denk ik ook en ik ga het proberen. Onnodige ballast waar we niks aan hebben.
Groetjes Sandra
Lieve Sandra, je schrijft dat jij de oorzaak bent van een hoop verdriet, maar dat is natuurlijk niet waar. De kanker is de oorzaak van een hoop verdriet, Ook bij jou. Het is net zo goed verdrietig waar jij allemaal doorheen moet en allemaal al doorstaan hebt.
Nee van schuldgevoel heb ik nooit last, gewoon vanwege het simpele feit dat ik geen schuld heb. Maar het lijkt me super kut als het je wel kan overvallen. Dikke knuffel voor jou liefs Kim 😘
Hoi Kim,
Je hebt ook helemaal gelijk. Als ik mezelf er weer eens op betrap ga ik proberen de schuld door te schuiven naar de kanker :-).
Groetjes Sandra
Au, Sandra! Deze doet pijn. Ik voel je pijn. Schuldgevoel is een venijnig loeder dat je behoorlijk kan kwellen. Gelukkig schrijf je wel een paar keer dat het onnodig is. Verstandelijk weet je het, maar dat gevoel. Vreselijk!
Kim heeft het belangrijkste geschreven. Niet jij bent schuldig, maar de kanker.
Ik ken schuldgevoel heel goed, ben ermee doordrenkt geweest. Maar ik heb er in een eerdere fase van mijn leven mee kunnen afrekenen. Ik heb het radicaal afgeschaft, en ik voel me gelukkig nooit schuldig dat ik kanker heb.
Het rare is, dat we ons meestal schuldig voelen over dingen waaraan we geen schuld hebben. En nog raarder, dat de grootste criminelen het niet kennen en oorlogsmisdadigers vrolijk 90 worden. Dus er klopt iets niet!
Het is een aangepraat gevoel, of we praten het onszelf aan. We hebben er heel veel last van, maar helpen degene tegenover wie we ons schuldig voelen er ook helemaal niet mee. Probeer het eens om te draaien. Er zijn vast mensen om jou heen die zich schuldig voelen tegenover jou. Omdat zij gezond zijn en jij ziek. Omdat ze meer voor je zouden willen doen. Jou meer zouden willen laten horen. Omdat zij wel beter worden en jij niet. Omdat ze, zoals ik, al 52 waren toen ze kanker kregen en jij nog lang niet. Helpen wij jou daarmee? Nee toch?
Lieve Sandra, er zijn gevoelens waar je niet omheen kunt als je ernstig ziek bent. Verdriet, pijn, angst, boosheid misschien. Gun jezelf dat die gevoelens er mogen zijn. En gun jezelf vooral ook geluk, dankbaarheid, vrolijkheid, hoop en optimisme, want ook die heb ik in je blogs voorbij zien komen.
Maar alsjeblieft, bespaar jezelf dat vreselijke schuldgevoel. Het is ECHT niet nodig, het is misplaatst, het klopt niet.
Er is maar één plek waar het thuishoort: in de kliko. En dan niks recyclen, rechtstreeks naar de vuilverbranding ermee.
Het is niet makkelijk, maar het kan.
Heel veel liefs en sterkte,
Hanneke
Hoi Hanneke,
Ik moest even huilen van je berichtje en je hebt ook helemaal gelijk. Je bent niet de eerste die tegen me zegt wat milder voor mezelf te zijn. Dat zou ik graag willen, maar hóe dan. Aan de ene kant brengt het me verder, maar aan de andere kant maak ik het mezelf soms best een beetje onnodig moeilijk. Puntje om aan te werken :-).
Bedankt voor je bericht.
veel liefs en sterkte ,heb er geen woorden voor ..............
Dank je!
Hoi Sandra, ik heb altijd geleerd dat schuld onzin is. Maar je gevoel is begrijpelijk. En zwaar. Ik gun je minder tot geen van zulke gevoelens. Groetjes Nicky
Hoi Nicky,
Dat is het eigenlijk ook en ik zou willen dat ik het uit kon schakelen. Puntje om aan te werken :-). Bedankt voor je berichtje.