Worstelen

Ondanks dat er bij de laatste test geen kankercellen meer zijn gevonden in mijn bloed val ik nog steeds onder 'ongeneeslijk ziek'. Die kanker schijnt altijd terug te komen, de artsen weten alleen niet wanneer. Ik ken inmiddels ook genoeg verhalen van anderen die dit of veel slechter te horen hebben gekregen, waarbij het twintig jaar later nog niet is terug gekomen. Dat biedt hoop en daar probeer ik me aan vast te houden. Ik ken er ook genoeg waarbij het veel eerder terugkwam, maar die verhalen wil ik eigenlijk niet horen.

Kanker is een rollercoaster. Je verlegt je grenzen, stelt je verwachtingen bij en past je aan aan de situatie. Voor zo'n goede uitslag als ik heb gekregen onderga je alle behandelingen. Zo'n goede uitslag zorgt echter ook weer voor een rollercoaster.

Ik ben ontzettend blij met mijn goede uitslag en verstandelijk gezien wil ik daar ook alleen maar continue blij mee zijn. Ik zet mezelf maar al te graag weg als positief en als iemand die gewoon doorgaat. 'De bijwerkingen van de chemo en immunotherapie zijn bij mij heus zo erg niet. Er valt prima mee te leven en ach, iedereen is wel eens moe, gewoon een extra bakje koffie. Niet zo zeuren, je moet blij zijn dat het met jou zo goed gaat.' In mijn hoofd betekende deze goede uitslag ook ergens 'gezond': mooi, geen actieve kankercellen, dus we kunnen een tandje bij zetten met hardlopen en werken, enz. En daar kwam ik mezelf even in tegen. Of liever gezegd: daar kwam ik mijn lijf tegen. 

Het hardlopen gaat momenteel juist steeds minder ipv beter. Al een paar keer moest ik na vier kilometer opgeven, te moe om nog een stap te kunnen zetten en te pijnlijke spieren. Boos en verdrietig kwam ik de laatste keer terug. Boos op mezelf; 'hoezo kan ik opeens niet meer dan vier kilometer, ik moet gewoon een beetje doorbijten en weer eens wat eerder naar bed gaan. Ik moet harder trainen voor die 10 kilometer, er hebben zoveel mensen gedoneerd, met m'n grote mond.' En meteen erna het besef dat moeheid achteraf steeds het eerste signaal was dat het enorm mis ging. De angst vloog me weer aan, om het vervolgens weer weg te relativeren. Het was weer even een besef: oja, ik heb uitgezaaide kanker en dit soort angsten hoort daarbij.

Als ik verhalen van anderen hoorde vond ik de bijwerkingen die ik heb wel meevallen. Ik heb wel wat klachten over m'n handen en darmen en nog wat kleine dingen, maar ach, zo erg is dat niet. Mijn oncoloog vond echter van wel: ik heb een extra pauzeweek van chemotabletten en immunotherapie gekregen en afhankelijk van hoe het volgende week gaat wordt de dosering al dan niet verder verlaagd. Die chemo, waarover nu gediscussieerd wordt of ik ermee mag stoppen. Die chemo, die de kanker zo goed heeft aangepakt, maar die mijn lijf wel aftakelt zonder dat ik dat wil toegeven. Stoppen wordt op den duur wel een optie, maar niet na één goede uitslag, dat risico is te groot. Ik zal het zeker nog maanden moeten slikken. Wíllen slikken ook; ik wil het risico nu ook nog niet nemen. Het leven met de bijwerkingen is nog altijd vele malen fijner dan het alternatief. En ik heb een kind dat bijna 1 jaar wordt en waarvoor ik er nog vele jaren wil zijn. Elk risico is er één te veel. Ik wil er alles aan doen om die kanker nu zo lang mogelijk op non-actief te houden en ik ben ervan overtuigd dat mijn dieet hieraan ook bijdraagt. Tegelijkertijd vind ik het soms heel moeilijk om me eraan te houden en maak ik steeds vaker dan ik eigenlijk zou willen een uitzondering. Omdat ik dan even weer gewoon wil mee doen en me er even niet mee bezig wil houden. Dat zorgt achteraf regelmatig voor een worsteling in mijn hoofd: waarom maak je steeds uitzonderingen als je ervan overtuigd bent dat het dieet wel helpt? Een balans vinden tussen zo gezond mogelijk leven en soms ongedwongen te genieten blijkt voor mij zo makkelijk nog niet. 

Mijn bloedwaarden bleken weer goed dus de moeheid komt gelukkig niet doordat de kanker weer actief is. Of ik toch wel wist dat moeheid ook een belangrijke bijwerking is van de chemotabletten. En dat de bijwerkingen alleen maar toenemen omdat de stoffen zich opstapelen. Dat wist ik ergens heus wel, maar ik was zo lekker bezig, dat kon niet voor mij gelden. Maar de bakjes koffie helpen niet meer en ook de andere klachten nemen toe, dus ik kon niet anders dan toegeven dat het toch ook gewoon voor mij geldt. 

De uitleg gaf rust: het besef dat het wel degelijk door iets komt en het niet 'gewoon een beetje aanstelleritis is.' En daarmee ook voor de zoveelste keer het besef dat ik naar mijn lijf moet luisteren en er niet zo tegenin moet gaan. Dat ik geen 'aansteller' ben maar wel altijd doorga als dat kan. Maar dat ik het ook gewoon mag toegeven als het even niet gaat. En dat ik me trouwens af en toe ook best even vreselijk mag aanstellen en zielig mag vinden met m'n uitgezaaide kanker. Waarom lukt me dat wel als er een medische uitleg voor is en veroordeel ik mezelf als die er in mijn ogen niet is?

Kanker, het is soms maar een worsteling.