1e kerst zonder ...
Vanavond bij mij middelste zoon, schoondochter en kleinkind geweest om even te gourmetten, net als vorig jaar...
Nee, niet als vorig jaar, toen was ze er nog bij, nu soort van gedempte gezelligheid aan tafel, mijn kleindochter weer gekke bekken aan het trekken was ze altijd zo om moest lachen, maar ze ziet het niet meer, ze wilde ze zo graag zien opgroeien.
Toch nog 1 kerst, of 1 jaar, maar nee.
Die lege stoel tegenover, het doet zo verschrikkelijk zeer als ik daarnaar kijk. Eerste kerst 'viering' zonder jou. Steken en kramp in mijn borst als ik me jou voorstel ipv die lege stoel. Wetende wat je gedachten waren, wat je gezegd zou hebben, maar niet meer kunt.
Deze pijn is aan een buitenstaander niet uit te leggen.
Nu weer alleen in een leeg huis met troost van voornamelijk 'jou' hondje uit alle macht proberen de emoties te bedwingen.
Wordt dit ooit minder? Ik las de verhalen al over pijnlijke feestdagen, NU weet ik ook wat dat is. En dat had ik me nooit voor kunnen stellen.
Het blijft gewoon oneerlijk...
Je hoorde er gewoon bij te zijn...
Mis je verschrikkelijk... xxx.
3 reacties
Stuk, gewoon stuk. Valt amper te repareren. Moed voor de toekomst voor jou.
Hi Ed
Rouwen duurt soms je leven langst, het verudiet zal minschiet minderdaad worden maar het gemis blijkt.
Ik ben min ouiers en zus vervaren maar moet er niet aan denkel ook nogen min pAntwerpen te vrelieken
Mijn diagnose kanker had onze hele wereld op zijn kop gezet.
Eindelijk dachten we in rustiger vaarwater terechtgekomen te zijnen nu moer mijn man een zeer zware broekstukoperatiee...we wachten al vanaf september op de operatiedatum.
Mijn zik zin is voor mij makkelijker te dragen dan zijn ziek zijn je voelt je zo machteloos aan de zijlijn.
Neem vooral de tijd om te rouwen en trek je niks aan van anderen die vinden dat je er al overheen moet zijn.
Rouwen kost tijd en als je jezelf niet die tijd gunt loop je er je hele leven mee rond......
Lfs Evi
Dank je wel Eveline,
Het valt me inderdaad zwaarder dan gedacht, ik probeer de tijd ervoor te nemen, maar dat kost flink moeite.
Overal lees ik dat alleen de scherpe randjes eraf gaan maar het gemis blijft. Ik hoop dat ik dat aan kan.
Je hebt zelf ook genoeg meegemaakt, en zit er nog middenin, ik kan me inmiddels een beetje voorstellen dat je een intens verlangen hebt om 1 dag niet ziek te zijn en geen zorgen te hebben. Dat moet immens zwaar zijn, en ik snap exact wat je bedoelt met de machteloosheid als niet om jezelf maar om jou partner gaat, die onmacht vreet aan je, en kan je totaal slopen.
Je wilt helpen, de boel verlichten, weghalen, e emotionele rust geven, maar dat kan niet, alles wat je toch probeert lijkt nooit genoeg.
Dat zit mij gevoelsmatig ook nog steeds dwars, maar ik had niet veel meer kunnen doen maar voelt nog niet als genoeg...
Heel veel sterkte met alle spanningen en probeer er het best van te maken. Laat even weten hoe het verloopt.
Dank je wel voor jou berichtje.
Groetjes Edsard.