'gelukkig' nieuwjaar...
Ik moet dit even van mij afschrijven voor ik banden ga verbreken wat misschien jammer zou zijn... alhoewel ik daar nu totaal niet mee zit.
1 januari 2024, 9 weken na het overlijden. eindelijk de stomme feestdagen voorbij, voornamelijk alleen, ook mijn eigen keuze, uitnodigingen genoeg maar nu geen zin in. Ik kan goed tegen alleen zijn, en vind het ook prettig, op het gemis van Marieke na uiteraard.
Daar straks een appje ontvangen van vrienden de wat verder weg wonen met de tekst;
"en? De jaarwisseling goed doorgekomen?"
Spontaan gaat mijn bloed koken, ze hebben ongetwijfeld de allerbeste bedoelingen, maar ik kan ineens zo intens kwaad worden en voel een enorme woede opkomen alleen om die tekst.
Mijn soort van gezond verstand houdt me tegen om even een uur te rijden en ze te gaan uitleggen hoe het was.
Wat denken ze zelf of ik het doorgekomen ben, tuurlijk, ik leef nog, maar ik ga niet uitleggen, HOE....
Dat was ook mijn nogal korte antwoord, ik leef nog.. dat zal me vast niet in dank worden afgenomen.
Nu snap ik ook wat Marieke bedoelde de laatste maanden. Ze kon zich mateloos ergeren aan mensen die vroegen hoe gaat het ermee, ipv hoe voel je je nu.
Eerlijk is eerlijk, ik stond daar tot voor een paar maanden ook niet bij stil, en ik neem het ze ook echt niet kwalijk, maar het is vreemd hoe zo'n simpele, iets verkeerd geformuleerde vraag met ongetwijfeld goede bedoelingen zo'n intense woede kan oproepen.
Deze dag is in elk geval weer extra getekend, het gaat gewoon niet goed, en de dagen ben ik slecht doorgekomen, en dat zal nog veel vaker gebeuren.
Punt.
9 reacties
Punt!
Ik heb je hele blog gelezen en ik moest ervan huilen. Ik herken het, mensen snappen niet wat je allemaal doormaakt. Ook als partner zijnde. Het is heel zwaar en ik wil je een hart onder de riem steken. Ik heb veel bewondering voor de manier waarop je voor je vrouw gezorgd hebt! Veel liefs en heeeel heel veel sterkte
Hallo Joyce,
Jou reactie brengt bij mij weer de nodige emoties/tranen boven en besef ik weer hoe zwaar het was, achteraf heb ik geen idee hoe ik dit heb volgehouden buiten de gedachten, ik MOET door voor haar...
Dank je wel voor jou lieve reactie, en ik heb ook jou blog inmiddels gelezen, en snap waarom je (helaas) mijn situatie zo goed begrijpt,
jij/jullie hebben genoeg meegemaakt, en ik kan me helemaal vinden in alle onzekerheden in jou verhaal, alle onbegrip, angsten voor uitslagen, alle ziekenhuis bezoeken. Het snijdt nog als ik eraan terug denk, en dan voornamelijk, wat jij ook omschrijft, de pijn en onzekerheid de je partner moet ondergaan, hoe zij zich groot houden, en je ziet hun pijn en angst door dat masker heen... Dat doet zo zeer, je wilt ze zo graag bijstaan, helpen, ondersteunen en je kan ... Niks.....
Dus jou momenten van onmacht de spontane huilbuien, de ken ik en zijn verschrikkelijk, respect hoe je je groot hebt gehouden en hem bij hebt gestaan.
Wij hadden ergens nog een voordeel, onze kinderen zijn volwassen en zelfstandig, jullie hebben de verantwoordelijkheid nog voor de jongelui, wat nog extra stress op de situatie legt
Mag ik vragen hoe het inmiddels met jullie gaat? De laatste blog is al wat ouder?
Ik hoop dat je inmiddels wat rust hebt gevonden, en ook wat betere nachtrust, en weer een beetje aan de toekomst durft te gaan denken.
Dank je wel,
Lieve groet, Edsard.
Hoi Edsard,
Tja hoe gaat het nu met ons…. 27 dec weer de controlescan gehad. De dag na kerst.
Denk dat je je wel kan voorstellen hoe de kerst was met dat vooruitzicht… Gelukkig was de scan stabiel. Geen nieuwe groei.
De week voorafgaand was mijn partner wel 2x verward en niet goed. Dus mijn stresslevel voordat we weer naar Leuven mochten rees de pan uit.
En hoe gaat het nu met mij? Goeie vraag, eigenlijk weet ik het zelf niet eens. Ik werk, doe het huishouden, zorg voor de kinderen en de huisdieren. Maar van binnen voel ik me echt leeg.
Ik ‘leef’ sinds de diagnose niet écht meer. Ik pieker over de toekomst. Wat mij en hem nog te wachten staat. De prognose voor een Glioblastoom is in en in triest. Je hoopt dat hij bij de ‘uitzonderingen’ zal horen, maar tegelijkertijd weet je dat die kans klein is.
Het is zo’n ellendige rotziekte, die alles in een seconde veranderd. En je ondergaat het maar want zoals jij zegt je MOET. En het ergste van alles je kan NIKS.
Sorry dat ik niet zo positief ben. Maar bedankt voor je berichtje!
Liefs Joyce
Lieve Joyce,
Ik kan me jouw situatie indenken, heb er zelf ook voor gestaan, Kanker heb je niet alleen, je hebt het beide.
Dikke knuffel
Liefs Peter❤️
Joyce, Niet verontschuldigen dat je niet zo positief bent. Is niet meer dan logisch, en je hebt er alle recht toe. Het is alleen jammer dat het niet anders is, maar daar hoeft jij geen sorry voor te zeggen.
Ik snap precies wat je bedoelt, en dan zie je alles ook niet zo positief.
Er zal vast weer een betere tijd komen maar die laat nog even op zich wachten. Probeer te genieten van de kleine dingen om de rest weer even aan te kunnen en zo komen we steeds verder.
Heel veel kracht gewenst. ♥️
Hoi Edsard,
Niet te snel afscheid nemen, of banden verbreken, probeer de gedachte erachter te begrijpen, en het feit dat ze aan je denken. NIET de letterlijke woorden, ook al deden die je zeer.
Ik noem het Bewust naïef zijn, en daarmee bedoel ik dat ik uitga van de gedachte dat men, de woorden soms niet zo bedoelt als ze op mij overkomen, en niet bedoeld zijn om je pijn te doen.
We leven in een tijd waarin iedereen van alles aanneemt, maar ze zullen het zeker niet met de gedachten hebben gedaan, om je pijn te doen, eerder met de gedachte, we willen laten weten dat we aan je denken, en we weten dat het zwaar moet zijn geweest, en het geeft jou de kans om je verhaal te doen, het even van je af te praten.
Ik denk niet dat er woorden zijn voor zo'n situatie, en vaak is het Sterkte, of gecondoleerd, twee totaal niets zeggende woorden, maar het is ook een teken van onmacht.
Ik zie het zo. Je kunt de deur dichtgooien met een bot antwoord, of je kunt de deur op een kier laten staan, door te zeggen dat je blij bent, dat ze aan je denken, maar er van goed doorkomen helaas geen sprake is geweest.
Maar wie ben ik
Peter
Hoi Peter,
Ik ben het helemaal met je eens, en geloof dat ik dat ook paar keer benoemd heb.
Ik verbaas me alleen over de manier hoe het me aangrijpt, dat is geen normale reactie, dus er zit in mij van alles nog niet goed, ik neem het hun niet kwalijk, maar bij mij klopt het niet, dat wilde ik eigenlijk duidelijk maken.😉
Groetjes Edsard.
Hoi Edsard,
Ik reageerde op de laatste blog.
Het is niet zo dat er in jou iets niet goed zit. Ik herken het ook wel, dat je ineens onbedoeld op de feiten wordt gedrukt, en je er boos van wordt, en dat kan iets heel kleins zijn.
Voor ons ligt kanker nog vers in het geheugen, en ik weet niet hoe jij ermee om gaat, er is helaas geen standaard oplossing, dat zou wel heel mooi zijn. Ik zoek het in muziek, en schrijven, en heb heel bewust afscheid genomen, en dat in mijn 1e 7 blogs verwerkt.
👍
Peter