Eerste Chemo TAS 102

De eerste chemokuur TAS 102 zit erop, het waren hele kleine pilletjes en in begin dacht ik nog, nou die doen helemaal niks. Het is ook nog de slechts werkende chemokuur in vergelijking met de vorige twee chemokuren, helaas is er niets anders voor mij beschikbaar. Misschien vindt je dat raar klinken, maar vergeet niet dat ik al ruim 1 jaar bezig ben met zware chemokuren, en mijn lichaam is gewoon zwakker geworden daardoor  en dat komt niet meer goed. Je kan niet alles zomaar even aan, daar zitten tegenwoordig risico's aan vast. Mensen zijn immers geen "superhelden" Ook denk ik wel af en toe ik ben een PowerWomen, Hahaha.

Maar na de tweede dag had ik het toch wel moeilijk, ik ben hele dag moe, eten gaat moeilijk en het staat me tegen, ik voel me constant algeheel ziek, in de middag ging ik naar bed en het liefst bleef ik tot de volgende ochtend er in liggen, en daarbij heb ik pijnlijke krampen in mijn buik met diaree erbij. Als het zo doorgaat is het voor mij snel klaar hoor, ondanks dat ik dieetvoeding heb en innam, mijn lichaam wilde gewoon niet meer. Dat was echt een heel raar gevoel, want je Geest/Spirit is toch de leider over je lichaam, het kan dus ook andersom zijn hé. Maar wie is de sterkste van de twee?

Sinds die drainage (vocht uit de buikholte) is het eigenlijk niet meer goed gekomen. Ik ben geen tree naar beneden gevallen maar gewoon een hele trap! Om het als metafoor te gebruiken. Mijn lichaam heeft zo'n flinke tik daarmee gehad, dat het moeilijk is om op krachten te komen. Maar toch ga ik door, elke dag is er weer 1 erbij denk ik dan. Elke dag verplichte ik mezelf om te gaan wandelen met de hondjes, ondanks dat ik lichamelijk er veel moeite mee had, er staan bankjes zat op de route dus ik kan vaak gaan zitten mocht dat nodig zijn. Anders kwam ik helemaal niet meer buiten en bleef maar op die bank/bed hangen, en dan belandt je in een neerwaartse spiraal. Ja, je moet er echt wat voor doen om weer op krachten te komen, gestaag lukt het beetje bij beetje. Afgelopen week weer voor het eerst 5KM gewandeld ipv 3 KM, dat is voor mij een overwinning, natuurlijk de volgende dag moest ik daarvan bijkomen, maar het gaat de goede kant op. De 10 KM zit er niet meer in, maar dat is niet erg, het lichaam kan dat niet volhouden dus doe ik daar geestelijk maar aan mee. Vergeet niet, ik hou er ook rekening mee dat ik nog met twee grote tumoren rond loop, plus wat buikvocht erbij, en constant met chemo en pijnstillers zit. Doe dat maar eens effe na! 

Gisteren hebben we een plekje op de natuurbegraafplaats uitgezocht, ik ben niet gelovig heb niks met kerken of kerkhoven enzo, crematies voelt voor mij ook niet fijn, net alsof je afgedankt bent en dan wordt opgestookt. Daarom een plekje in het bos met eeuwige rust, lijkt mij heel fijn. Heel je leven moet je al van alles doen en presteren, dus vindt ik het fijn om te weten, mocht ik overlijden dan ga ik in het bos liggen en je bent klaar. Je wordt niet geruimd om dat je grafrechten verlopen, je wordt niet in duizenden stukjes uitgestrooid. Nee, je blijft lekker op een plek liggen en niemand doet je wat. Behalve de beestjes dan in de grond......Als het zover is en ik kom in mijn graf te liggen wordt er een gedenk-boom gepoot (Eikenboom) op mijn graf gepland, zo laat ik toch nog iets achter op de wereld en help de natuur een handje. Het was emotioneel om deze stap te zetten, maar het geeft me ook een stukje rust, het kan maar geregeld zijn.

Deze week komt het palliatief wijkteam nog kennis maken, zodat je weet met wie je te maken gaat krijgen mocht het zover zijn. Als ik weer een paar trappen naar beneden ga vallen en helemaal niet op krachten komen, dan zijn het geen "vreemden" meer die je komen helpen in de laatste levensfase van je ziekte/leven.

Liedje van Bucks Fizz - Making Your Mind Up

Tot de volgende blog 👋