Eerste chemokuur zit er op

Eerste chemokuur Capox zit er op, hiep hiep hoera! Het duurde in totaal drie weken.  Op maandag 4 april 2022 dag 1: kreeg ik in het ziekenhuis de chemo Oxaliplatin via het infuus, dit duurde in totaal 4 uur, en 3 uur van te voren moest je al 4 misselijkheidspillen innemen. Dan kan je naar huis en 14 dagen lang chemopillen Capecitabine innemen. En de laatste week is een rust week, heerlijk om helemaal geen pillen te moeten slikken. Wat een Feest! Echt  een cadeautje!

De eerste week was super zwaar, ik kon niks meer eten en dan vliegen de kilo's eraf, dus dieet drinkvoeding gekregen en dat heeft mij er doorheen geholpen. Heel mijn lichaam schreeuwde om eten en ik kon het niet, het was een strijd om te eten, de aanblik van eten, de kook lucht of de geur van eten, het was voor mij allemaal te veel. Ik had ook de hele dag last van oprispingen of ik nu wel of niet iets gegeten of gedronken had. Ook was ik heel moe, het liefst ging ik de hele dag slapen dan voel je tenminste je lichaam even niet schreeuwen wat je het aandoet. Niemand kan je hierop voorbereiden wat je meemaakt met een chemokuur, je ondergaat het met de hoop dat het iets aan de maagkanker doet, anders is het leven voor mij zo afgelopen. Uiteindelijk zal de maagkanker het winnen van mijn lichaam, hoe lang dat duurt weet niemand.

Gelukkig op zondag 10 april kreeg ik een omslag en ging het weer stukken beter met me. Yes!, ik was door de zwaarste periode heen. Maar eten ging nog steeds niet geweldig, na een paar happen zat ik al vol en dan moeten die chemopillen er ook nog in. Het zijn er in totaal 10 stuks, 5 morgens en 5 avonds. De hoeveelheid is afgestemd op de oppervlakte van je lichaam, en er moet 12 uur tussen het innemen van de chemopillen zitten. Het is een hele opgave om dat vol te houden, in het ziekenhuis zeiden ze tegen mij zie de chemokuur als je bondgenoot, dat werd steeds moeilijker om er zo naar te kijken of erover te denken. Omdat ze je zo ziek maken, zelfs je lichaamsgeur is anders, je bent jezelf niet meer.

Wat mij nog meer geholpen heeft in deze periode is acupuntuur, in de tweede week van de chemokuur kreeg ik mijn eerste acupunctuur behandeling. Er viel een last van mijn schouders af, en zowaar kon ik de volgende dag ochtends en middags weer goed eten. En ik kreeg meer energie om iets te gaan ondernemen, je voelt je gelijk weer een waardig mens. 

Maar er komt ook steeds meer het besef dat mijn toekomst, mijn plannen, mijn verwachtingen en doelen in het leven, helemaal weg zijn, voorbij zijn alle zorgeloze dagen. De doktoren zeggen je wordt nooit meer beter, omdat de maagkanker is uitgezaaid naar het buikvlies. Hoe lang heb ik dan nog, spookt het door míjn hoofd. Wat nu?  Tja, lieve  vrienden, familie, kennissen en collega's  zeggen ga genieten, of ga doen wat je altijd al had willen doen. Makkelijk gezegd dan gedaan, daar ben ik nu nog niet aan toe. Wat valt er te genieten, als je weet dat je misschien nog een aantal jaar te leven hebt. Ik zit nu in een donkere tunnel, waar geen lichtpunt aan het einde van de tunnel schijnt. Ik ben intens verdrietig, omdat je deze mooie wereld gaat achter laten, terwijl je dat helemaal niet wilt. Ik zeg tegen mezelf ik wil LEVEN en niet dood gaan aan deze kut kanker.

Maar zover zijn we nog niet, het zit wel in mijn gedachten. De volgende uitjes staan op mijn programma: Tweede Chemokuur, een erfelijkheidsonderzoek en na de derde chemokuur, door de CT-scan zodat ze kunnen vergelijken wat de chemotherapie gedaan heeft. En een second opiniun aanvragen bij het Catharina ziekenhuis Eindhoven, omdat ze daar de meeste maagkanker operaties uitvoeren en gespecialiseerd zijn in maagkanker. En we houden een lijntje open naar het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis in Amsterdam, wegens die "studie" waarvoor ik misschien in aanmerking kan komen. En  praten met een maatschappelijkwerkster, misschien kunnen zij mij een paar handreikingen geven, hoe je in zo'n  situatie toch kan doorgaan met leven.