Het begon op 2 maart 2022

2 maart 2022, dat was de dag van de diagnose maagkanker BAM, en na enkele weken volgde er een kijkoperatie, ze ontdekten dat het was uitgezaaid naar het buikvlies, DIKKE SHIT DUS. Het is niet meer te genezen, dat was een van de eerste dingen die de artsen tegen mijn zeiden. In december 2022 is de kanker verder uitgezaaid en het zit nu bij mijn eierstokken. 

Ik ben 1 jaar verder met chemokuren, CT-scans, bloedprikken, gesprekken met de artsen, verdriet, ongeloof, waarom vragen, niet meer nodig zijn voor je werkgever en collega's, IVA-uitkering aangevraagd en gelukkig gekregen, woning moeten verkopen, verhuisd naar huurwoning. Op je 40ste levensjaar ben ik mij levenaan het afsluiten,  hoe gek klinkt dat. Mijn eerste prioriteit was hoe laat ik de boel goed achter, zodat mijn dierbaren uiteindelijk verder kunnen gaan zonder mij. Het enige wat me nu nog te doen staat is een euthanasie verklaring regelen en een plekje uitzoeken op een natuurbegraafplaats. Mocht het ergste mij gaan overkomen dan heb ik het een heel eind rond, en kan ik rustig heengaan als het zover is.

1 jaar later. Op 2 maart 2023 was ook onze grote verhuizing, sommige familieleden hadden aangeboden om te helpen en ik heb een paar familieleden gevraagd of ze ons wilde helpen met verhuizen.  Alles is super goed gegaan, iedereen was er heel moe van geworden, maar het is gelukt! Ik ben mijn familie ontzettend dankbaar, dit is niet met woorden of geld uit te drukken, wat dit voor ons betekent heeft! Ze waren er om ons uit de brand te helpen, zo ongelooflijk lief. We wonen nu in de nieuwe woning, en we hebben het naar ons zin. Alles is op loopafstand van het kleine winkelcentrum en openbaarvervoer, het is ook rustig we kunnen heerlijk leven en ook slapen, dat is ook belangrijk. Omdat we kleiner gingen wonen, moesten we ook flink gaan ontspullen, ik zei tegen mijn moeder: "Iets wat we twee jaar niet meer gebruikt hebben gaat gewoon weg"  Dat ruimt wel lekker op kan ik je vertellen, wat heeft een mens toch veel spullen staan waar ie niks meer meedoet. Ruimte in je huis betekent ook letterlijk Ruimte in je hoofd, waarom zou je sommige spullen maar blijven bewaren? Het is alleen maar balast voor je, hoe meer spullen je hebt hoe banger je wordt om het kwijt te raken. Misschien kan je iemand er wel blij mee maken, van geven wordt je uiteindelijk gelukkiger dan alleen maar van hebben, hebben, hebben en van mij, mij, mij, of ik, ik, ik. Probeer het eens een keertje uit, en kijk maar wat het je brengt. 

Laatst vroeg een vriendin aan me, heb je eigenlijk wel mentale hulp of begeleiding? Tja, ik praat nog steeds regelmatig met mijn maatschappelijkwerkster en huisarts, tegen hun kun je alles zeggen wat je maar kwijt wilt. Zelf dingen die je niet meteen tegen je dierbaren durft te vertellen. Ze bieden je luisterend oor aan, en ze kunnen je helpen met medische hulp aanvragen en dergelijke dingen.  Maar weet je...... Uiteindelijk moet je het toch allemaal zelf doen en uitvogelen wat het beste bij je past, ik heb deze ziekte, naast de mensen in mijn omgeving moet ik moet er mee zien te dealen, ik neem het voortouw/ leidende rol daarin, dat is een keuze die je, voor jezelf maakt, ik kan er voor kiezen om de hele dagen op bed te blijven liggen en afwachten wat komen gaat, of ik ga er op uit als ik kan en probeer van elke dag iets moois/leuks te maken. Natuurlijk de ene dag gaat dat beter dan de andere dag, maar ondanks alle tegenslag en doemscenario's die er gaan komen, kan je toch door gaan met leven. Ik denk maar zo de wereld staat toch ook niet stil, deze blijft ook maar draaien en na elke dag komt er weer een nieuwe dag. 

Tot de volgende blog 👋

Liedje van Ramses Shaffy - Zing, Vecht, Huil, Bid Lach, Werk En Bewonder.