Ik vertrek
Het programma op de NPO "Ik Vertrek" Daar kijk ik graag naar, ik vindt het leuk om te zien hoe mensen uit Nederland vertrekken en iets proberen op te bouwen in het buitenland in een bouwvallige woning die bijna op instorten staat. Hahaha, maar meestal pakt het toch goed uit voor ze!
Op het moment heb ik mijn eigen kleine "Ik Vertrek". We zijn druk bezig de nieuwe huurwoning op te knappen, er was natuurlijk ook van alles mis, onder andere: De voordeur zat los in het kozijn, het slot van de voordeur zat los in de voordeur, en het woonkamer raam kreeg je wel open maar niet meer dicht, en de voordeurbel deed ook niet. Gelukkig kwam de woningbouwvereniging alles maken, heel blij mee! Maar, mijn moeder en ik wilden nog meer dingen veranderd hebben, als je toch ergens opnieuw moet beginnen kan je het maar gelijk goed aanpakken, zoals een nieuwe keuken, badkamermeubels/inrichting, we moesten nieuwe raamdecoratie regelen en even een aan de wettelijke DB geluidsnorm vloertje regelen. In februari gaat het allemaal geïnstalleerd worden en dan verwachten wij, als alles meezit, dat we in maart gaan verhuizen. Ondertussen staat mijn appartement ook te koop, en zullen de bezichtigingen tussendoor erbij komen.
En terwijl dit allemaal bezig is, en het een en ander geregeld moet worden, omdat je het geregeld wilt hebben voor de "toekomst". Gaan die chemokuren ook gewoon lekker door, zolang het lichamelijk goed gaat en de bloeduitslagen ook prima zijn, wordt je weer even een paar dagen ziek gemaakt en dan is alles even te veel. Ik heb vooral een pijnlijk gevoel bij de maagstreek en onder in de buik, net alsof er iemand bij een "all you can eat" restaurant van je zit te eten, daarbij ben je vooral moe en krijg je er een hoofdpijn met depressieve gevoelens erbij. Tijdens deze mindere dagen is het een kwestie van uit zitten en wachten tot je, je weer iets beter voelt, dus doe je maar gewoon even helemaal niets.
Inmiddels ben ik terug in behandeling bij mijn eigen ziekenhuis in Nijmegen, waar het allemaal begon, in het Jeroen Bosch Ziekenhuis zeiden ze tegen mij, je gaat je haar verliezen met deze chemokuren. Maar in Nijmegen zeggen ze iets anders, 1 op de 3 behoud wel zijn haar. Mijn haar is wel wat dunner geworden, maar er staat nog meer dan genoeg op. Het lijkt wel dat ik 1 van die 3 patiënten ben, waarbij het haar wel blijft zitten. Maar ik heb pas 3 chemokuren gehad van Ramucirumab/Paclitaxel, dus we zullen wel zien, hoe het gaat. Het haar verliezen is niet het ergste wat er is, vanuit mijn perspectief gezien dan.
Als deze chemokuren werken zullen er oneindig vele van deze volgen, tot het gewoonweg niet meer werkt. Op 8 februari 2023 start ik opnieuw met drie weken chemo cyclus, elke keer 1 dag in de week in Nijmegen een chemokuurtje halen, daarna volgt het spannende moment..... Want dan heb ik een CT-scan gepland staan, en dan is het te zien of al deze moeite en energie die je er in stopt, ook iets heeft opgeleverd. Wat ik wel al merk, is dat de tumor niet meer zo tegen de blaas drukt en dat de knobbel bij mijn navel een lichtere kleur heeft gekregen. Helaas als blijvende bijwerkingen is dat de handen en voeten verdoofd aanvoelen ook wel neuropathie genoemd, ik merk ook dat die bijwerking verergerd is door de nieuwe chemokuren. Zolang ik nog mijn eigen naam kan schrijven en goed kan lopen en krachttraining kan blijven doen. Ben ik van plan door te gaan met de volledige chemokuur dosis/hoeveelheid. Je doet echt alles, alles om de verrekte tumorcellen, het leven zuur te maken en het allerliefst wil je dat ze afsterven en nooit meer terugkomen. Eigenlijk ben ik aan het knokken, tegen mijn eigen lichaam.
Raar hé, je wilt je lichaam goed verzorgen en je bent er best zuinig op, voor de meesten is het een super krachtig instrument, want je doet er letterlijk alles mee. Maar je kan er dus ook serieus in gevecht mee raken, alleen ga ik deze knokpartij niet echt winnen, ik sta al 1-0 achter, zo oneerlijk dit.
Tot de volgende blog 👋
Dit keer een gouwe ouwe plaat: Dimitri van Toren met het liedje: Toevallig nog wel iets