Dinsdag 4 juni 2024.... de zenuwen slaan ineens toe!

Dinsdag 4 juni merk ik dat ik geen hap door mijn keel krijg. Ik voel me gespannen en de zenuwen gieren door mijn lijf. Morgen krijg ik de mammografie en ondanks dat de huisarts mij gerust heeft gesteld, ben ik bang voor wat er komen gaat. Stom genoeg, ben ik niet bang dat het knobbeltje waar ik voor ga kwaadaardig is, maar ik ben bang dat ze per toeval iets anders zullen vinden. Ik heb online een meeting met één van mijn assistenten, waar ik een goede band mee heb en ik besluit haar in vertrouwen te nemen en te vertellen over het onderzoek. Verder weet alleen mijn vriend het, want ik wil niet onnodig mensen ongerust maken. 

Mijn collega stelt me gerust, heeft zelf ook ervaring met de mammografie en we spreken af dat er niks aan de hand is en dat ik na het ziekenhuis gelijk door rijd naar kantoor en dat we lekker samen gaan lunchen. We verheugen ons al op het lekkers wat ons te wachten staat. 

's Avonds komt Peter, mijn vriend, naar mij toe en hij geeft aan morgenochtend met me mee te gaan naar het ziekenhuis. Fijn!! Ik blijf nog altijd zenuwachtig, maar probeer mezelf  alle waanideeën uit mijn hoofd te praten.ik moet vertrouwen op het oordeel van de huisarts.