Woensdag 5 juni... mevrouw, ik ga eerlijk met u zijn

Woensdagochtend rijd ik met mijn auto naar het Alrijne ziekenhuis in Alphen aan den Rijn. Het ziekenhuis ligt 5 minuten van mijn huis. Mijn vriend gaat op de fiets, want na de mammografie ga ik door naar mijn werk en hij fietst door naar zijn huis. Althans dat is het plan...

We treffen elkaar bij de ingang van het Alrijne en ondanks dat het knobbeltje in mijn borst volgens mijn huisarts niets is, gieren de zenuwen door mijn lichaam. Stom genoeg ben ik ook de aanbevolen 2x 500 mg paracetamol vergeten in te nemen, dus ik hoop maar dat die mammografie niet echt zo erg is als dat je vaak hoort. 

Gelukkig liggen ze op schema en word ik redelijk op tijd naar binnen geroepen. Peter blijft in de wachtkamer. De dame die de foto's maakt legt kort uit dat er in principe 2 foto's van beide borsten worden genomen en dat het bij hen een standaardprocedure is dat er daarna een echo volgt. De 4 foto's zijn geen pretje. Eerst moet je in een soms lastige houding gaan staan. Daarna wordt de borst tussen 2 platen geklemd en net op het moment dat je denkt, dit voelt niet prettig, dan wordt ook nog eens de bankschroef aangedraaid. Au!! Gelukkig duurt elke foto maar een paar seconden en daarom is het allemaal ook eigenlijk wel te doen. Na 4 foto's krijg ik te horen dat mijn klieren ver doorlopen naar achter en dat er nog 2 extra foto's van de zijkant van de borst moeten worden gemaakt. Joepie!! Mijn knobbeltje zit ook helemaal aan de zijkant van mijn linkerborst en dus begint ze met links. Na de linkerfoto is ineens de rechterfoto niet meer nodig. Op dat moment, zoek ik er niks achter. Achteraf gezien, denk ik dat zij allang had gezien dat er op links iets niet goed zat. 

Na de foto's, mag ik in de ruimte ernaast op de behandeltafel gaan liggen en daar wacht ik op de radioloog (Lidy Wijers). De radiologe vraagt me of ik kan aanwijzen waar ik de knobbel voel en daarna smeert ze er een warme (gelukkig geen koude) gel op en plaatst ze het echo apparaat op de plek des onheils. Ik lig op mijn zij en zie op het scherm meteen een zwart eitje. Op dat moment weet ik nog niet of dit eitje kwaad kan ja of nee?! De arts zegt me dat ze eerst even haar onderzoek doet en dat ze me daarna zal vertellen wat ze ziet en wat ze daarvan vindt. Ze gaat mijn hele linkerborst en oksel af met het apparaat. Rechts slaat ze over. Dan komt het hoge woord eruit: "mevrouw ik zie inderdaad het knobbeltje wat u heeft gevoel. Volgens mij zag u 'm zelf ook, want u zat mee te kijken. Ik ga eerlijk met u zijn... ik ben er niet gerust op. Als iets goedaardig is, dan is het meestal glad en rond, dat van u is niet glad en ook niet mooi rond. Dit wil nog niks zeggen, maar wat ik zojuist gezien heb, geeft mij genoeg reden om een biopt te nemen en dit verder te laten onderzoeken". 

"Ik ga u nu verdoven en dan maak ik een klein sneetje en dan hoort u steeds 2 klikjes en daarbij ga ik dan met een holle naald naar binnen om een klein stukje weefsel uit het knobbeltje te halen" . 

Mijn eerste reactie hierop was: "maar ik ga a.s. zaterdag op vakantie, mag ik dan wel zwemmen?! " Alsof dit op dat moment het belangrijkste was. 

De arts vraagt me met wie ik op vakantie ga en ik begin te ratelen, dat ik naar Portugal ga met Peter en dat hij momenteel in de wachtkamer zit en nog van niks weet en dat de huisarts had gezegd dat het niks was om ons zorgen over te maken. De arts vraagt me of ze Peter er even bij moeten halen en zo gezegd, zo gedaan. 

Als Peter zijn naam hoort en gevraagd wordt om mee te gaan, voelt hij de bui al hangen. Hij komt binnen en ik zeg hem dat het er niet goed uitziet. Hij neemt achter me plaats en aait me over mijn hoofd, terwijl de arts start met het verdoven van mijn borst. 

Ik krijg 2 verdovingen, 1 voor de huid en 1 voor inwendig. De verdovingen zijn wat gevoelig, maar het is goed te doen. Ik kijk niet, want ik houd niet van naalden, maar Peter volgt alles aandachtig. De arts geeft aan dat ik 2 klikjes ga horen per biopt. Dat geluid is normaal ze waarschuwt me dus, zodat ik er niet van schrik. De biopten geven een scherpe pijn, maar de pijn is steeds van heel korte duur. Op het moment dat je denkt, dit voelt niet fijn, ebt de pijn alweer weg. Omdat ik op vakantie ga en de arts wil voorkomen dat er te weinig weefsel is afgenomen, wordt er een 3e biopt genomen. Daarna krijg ik wat hechtpleistertjes en een drukverband. Dit verband moet er 24 uur op blijven en daarna mag ik dat er zelf afhalen en weer douchen. De hechtpleistertje laten vanzelf na enkele dagen los. Omdat ik op vakantie ga krijg ik voor de zekerheid nog wat extra pleistertjes mee. Zwemmen mag ik pas vanaf zondag, dus de eerste vakantiedag zal ik op het droge moeten blijven. Vakantie.... pffff dat lijkt nu heel ver weg ineens. Eerst nog 2 dagen werken. Werken.... pfff ik moet er niet aan denken nu. Er komt ineens heel veel op me af. I.v.m. mijn vakantie belt de dame die mijn mammografie heeft afgenomen meteen met het lab en gelukkig kan ik vrijdag al terecht voor mijn uitslag. Anders had ik tot na het weekend moeten wachten en had ik in Portugal op een telefoontje met de uitslag moeten wachten. 

Ik loop met Peter naar buiten en ineens komen de emoties. Hoe moet ik nu naar mijn werk, Moet ik het mijn ouders al vertellen of toch nog even wachten tot we definitief weten wat er aan de hand is. Hoe erg zal het zijn. Ik heb al een tijdje last van een kuchje, zou het al op mijn longen zitten? Er spookt van alles door mijn hoofd. De onzekerheid en de paniek slaan toe. 

Peter beslist dat we even naar mijn ouders gaan. Hij vindt dat ze het moeten weten en dat ik hen ook nodig heb nu om mijn verhaal kwijt te kunnen. Aangezien Peter geen rijbewijs heeft, neem ik zelf plaats achter het stuur. Mijn borst doet wel wat zeer, dus thuis maar even paracetamol nemen. 

5 minuten later komen we aan bij mijn ouders. Mijn moeder doet nietsvermoedend open en vraagt blij of we al vakantie hebben. Zij verwacht ons natuurlijk niet op woensdagochtend samen op de koffie. Ik vraag meteen of mijn vader er ook is en die komt uit de tuin gelopen. Op dat moment barst ik in huilen uit en doe mijn verhaal. Mijn ouders troosten me en spreken me bemoedigende woorden toe. Ik kalmeer weer iets en zie dat het inmiddels 11 uur is en realiseer me dat ik nu zo'n beetje op kantoor had moeten zijn. Mijn collega zal zo wel denken waar ik blijf en zich misschien ook ongerust gaan maken. Ik breng Peter met de auto terug naar het ziekenhuis, waar zijn fiets nog staat en we nemen afscheid. Hij moet naar huis, want zijn zoontje komt zo uit school en ik moet mijn werk gaan bellen dat ik niet kom.

Thuis start ik mijn laptop op en zie dat ik al diverse chat berichten heb van mijn assistente die als enige van mijn 'knobbeltje' afwist. In onze groepschat met de andere assistenten vraag ik of iedereen aanwezig is en of we even een korte video call met elkaar kunnen hebben. Tijdens de call houd ik het niet droog en mijn lieve collega's zijn ook duidelijk aangeslagen. Ik bel vervolgens mijn leidinggevende en ook die is zichtbaar aangedaan. 

Ik had eigenlijk nog 2 dagen moeten werken tot aan mijn vakantie, maar we besluiten dat ik mijn werk afrond en overdraag en dat ik niet meer aan de slag ga in afwachting van de uitslag op vrijdag. 

De rest van de middag lig ik een beetje stoïcijns voor me uit te staren op de bank. Ik krijg geen hap door mijn keel en speel met allerlei nare en verdrietige gedachten. 

tegen 18.00 uur appt Karin, een goede vriendin of ze de handdoek die ze van me geleend heeft even terug kan brengen en of we samen iets zullen eten. Ik geef aan dat ik me niet zo goed voel en geen trek heb, maar dat ze welkom is om even langs te komen. Als Karin voor me neus staat, barst ik opnieuw in tranen uit. Ik vertel haar over mijn dag en ook zij is in shock. Aangezien het lekker weer is en ik van op de bank hangen me ook niet beter ga voelen besluiten we samen even een wandelingetje te gaan maken. Dit was een goed idee. Het zet mijn gedachten even op wat anders en met Karin heb ik sowieso altijd de slappenlach. Nadat we een verkeerde weg zijn ingeslagen, komen we pas na bijna 8 km gesloopt weer thuis. Ik bel nog even met Peter voor het slapen gaan en ook hij is de dag in een roes voorbij gekomen. Hij heeft zijn moeder vertelt wat er is gebeurd en verder spreken we af het nog even voor ons te houden totdat we definitief de uitslag weten.