Vrijdag 7 juni... de dag van de uitslag.
De afgelopen dagen waren verschrikkelijk. Wat gaan de dagen langzaam als je wacht op een uitslag. Dankzij mijn lieve ouders, die me meenamen naar het strand voor een wandeling en een lunch, kon ik mijn gedachten af en toe een beetje verzetten, maar veel gegeten of geslapen heb ik niet.
En dan is het eindelijk vrijdag 15.00 uur. Het moment van de waarheid. Vriendin Karin brengt Peter en mij naar het Alrijne ziekenhuis in Leiden. We melden ons en nemen plaats in de wachtruimte die vrij vol zit. Vervolgens begint het wachten. Het duurt en het duurt en ondertussen is de wachtruimte helemaal leeg en zitten wij daar nog steeds. Ik ga vragen of ze me soms vergeten zijn en dan blijkt dat er een arts ziek naar huis is gegaan, waardoor alles uitloopt. Ondertussen stromen de whatsapp berichtjes van mijn collega's binnen. Die zijn misschien nog wel zenuwachtiger dan ik en leven enorm met me mee. Ik vertel hen dat het nog wel even kan duren. Half 5 ben ik eindelijk aan de beurt en word ik door chirurg Anneke Zeilemaker naar binnen geroepen.
Ik blijk inderdaad, zoals verwacht, borstkanker te hebben. Maar... voor een slechte diagnose als kanker, ziet mijn kanker er goed behandelbaar uit. Het betreft een hormoongevoelige tumor van ongeveer 1,5 cm groot. Het gaat om een graad 1 kanker wat inhoudt dat het nog klein is en heel langzaam groeit. De kans op uitzaaiingen zijn klein. Op de echo zagen de lymfen er ook allemaal rustig uit, dus als alles mee zit hoef ik alleen borstsparend geopereerd te worden. Mogelijk vindt er nog wel bestraling plaats en omdat het hormoongevoelig is, is er ook een kans op anti-hormoontherapie. Dit weten we echter allemaal pas definitief na de operatie. Zoals het er nu uitziet hoef ik in ieder geval geen chemo en dat voelt als een enorme opluchting.
Dan komt er echter nog een kleine 'maar'.... Naast de kleine tumor is er elders in de borst nog wat andere 'activiteit' waargenomen. Een plek van zo'n 3 cm. De arts denkt dat het hier gaat om wat opgezette klieren, die gedurende mijn cyclus komen en gaan, maar dit moet voor de zekerheid wel verder onderzocht worden. Hiervoor zal een mammoscintigrafie, (ook wel BSGI scan genoemd) worden ingepland. Dit zou dus nog roet in het eten kunnen strooien, maar de arts stelt me gerust dat het waarschijnlijk echt niets is om mij zorgen over te maken. Tja, dat zei mijn huisarts ook over het knobbeltje in mijn borst, dus helemaal gerust ben ik er nog niet op, maar na alle scenario's die de afgelopen dagen door mijn hoofd hebben gespeeld ben ik met deze uitslag gek genoeg opgelucht. Vreemd dat je definitief te horen krijgt dat je kanker hebt en toch een soort opgelucht kan zijn dat de kanker die je hebt mee lijkt te vallen. Hoe gek kan het menselijk brein werken?!?!
De arts onderzoekt nog even kort mijn borst en ondertussen is er een jongedame aangeschoven. Ze stelt zich voor als Manouk mijn casemanager die vanaf nu mijn eerste aanspreekpunt zal zijn voor al mijn vragen. We bespreken nog even kort de gang van zaken en de 'planning' In principe word ik over 6 weken geopereerd, maar omdat dit midden in onze vakantie valt, wordt afgesproken dat ze 7 weken aanhouden. Voor mijn gevoel moet die tumor er zo snel mogelijk uit, maar de arts verzekerd mij dat 1 week meer of minder echt geen verschil zal maken met de trage tumor die ik heb.
Peter en ik nemen afscheid van de arts en lopen daarna nog even mee met Manouk naar een andere kamer. Zij legt alles nog een keer rustig uit, geeft mij een informatiemap mee met uitleg van alle behandelingen.
We nemen afscheid en lopen dan snel terug naar de wachtruimte waar Karin in spanning zit af te wachten. Ik doe kort mijn verhaal en merk steeds meer dat ik opgelucht ben. Zo gek?! Daarna gaan we naar de auto en bel ik mijn ouders en vervolgens mijn assistenten en leidinggevenden. Ook zij lijken allemaal opgelucht met de diagnose zoals die nu gesteld is. Het is klote, maar goed behandelbaar, dus we gaan ervoor. Thuis bel ik ook nog mijn broer en app ik mijn schoonzus. Mijn moeder had hen in vertrouwen genomen, omdat zij ook haar verhaal even kwijt moest. Mijn zusje weet nog van niks, want zij en haar man geven dit weekend een groot feest en we willen dit niet voor ze verpesten.
Eenmaal thuis, realiseer ik me dat ik over 8 uur op Schiphol moet staan met een ingepakte koffer, want Peter en ik gaan op vakantie naar Portugal. De afgelopen dagen ben ik al 10x begonnen met inpakken, maar steeds zakte de moed mij in de schoenen en nu ik eenmaal thuis ben komen de emoties ineens toch los. Alle spanning van de afgelopen dagen komt eruit en ik zie mega op tegen de vakantie. Enerzijds is het goed om even weg te gaan en te ontspannen, maar anderzijds voelt het toch alsof het zwaard van Damocles boven je hoofd hangt. Huilend pak ik mijn koffer toch in. Peter helpt me, want ik kan geen beslissingen nemen over welke kleding mee moet en welke ik thuis laat. 's Avonds appt mijn goede vriendin Julia om mij een fijne vakantie wensen. Julia heeft zelf 2 jaar geleden kanker gehad en ik besluit haar even te bellen om te vertellen wat er aan de hand is. Ik wil haar niet via whatsapp dit nieuws geven.
Peter en ik besluiten op tijd naar bed te gaan, want vannacht gaat de wekker en moeten we naar Schiphol.