Donderdag 25 juli... een nachtje in het ziekenhuis
Omdat ik nog teveel last heb van duizeligheid en misselijkheid besluit de verpleging mij een nachtje in het ziekenhuis te houden.
De nacht duurt uren en ik doe geen oog dicht. Ik kan mijn draai niet vinden met de wond bij mijn borst en het infuus in mijn hand. Ook loopt de verpleging in en uit voor mijn kamergenoten. Ik ben toch al niet zo'n goede slaper, dus dit gaat 'm zo niet worden. De duizeligheid neemt gelukkig wel iets af en ik moet door al het vocht wat is toegediend continu mijn bed uit om te plassen. Ik besluit 's nachts een pakje Sultana te eten, wat mijn zusje voor me heeft achtergelaten. Ik heb nog steeds geen trek, maar ik krijg het toch met muizenhapjes naar binnen. De volgende ochtend verplicht ik mezelf een boterham met jam te eten en als de 'ontbijtservice' met fruitsalade aankomt, heb ik voor het eerst ergens trek in. De duizeligheid komt en gaat, maar ik ben gelukkig wel weer in staat om een beetje met mijn kamergenoten te babbelen, mezelf te wassen en aan te kleden en mijn koffertje in te pakken. Want wat er ook gebeurd, vandaag ga ik toch echt naar huis! Ik wil lekker naar mijn eigen bedje.
Vroeg in de ochtend is er een oudere dame toegevoegd aan onze kamer. Zij heeft net als ik een hartvormig kussentje bij zich en ik vermoed dus dat ze ook een borstoperatie zal krijgen. Ze wordt ook vroeger dan verwacht opgehaald voor de OK en tegen de tijd dat wij aan ons ontbijt zitten, is zij ook alweer terug op de kamer en is ze druk aan het bellen, eten en drinken. Zo kan het dus gaan als je geen last hebt van de bijwerkingen van de narcose.
Afijn tegen het middaguur word ik opgehaald door wederom mijn moeder en zusje. Ik neem nog een bakje fruitsalade en ik krijg een spuugbakje mee voor onderweg. De draaierigheid en daarmee gepaard gaande misselijkheid komt en gaat, dus beter het zekere voor het onzekere. Mijn moeder staat erop dat ik in een rolstoel naar beneden wordt gebracht en dat zorgt voor de slappe lach bij ons drietjes. Ik word nog even naar de apotheek gereden en daar krijg ik Naproxen voor de pijnstillen en extra pilletjes tegen de misselijkheid mee.
Ik weiger nog langer in de rolstoel te blijven zitten en dus lopen we naar de auto. Binnen een klein half uurtje zit ik lekker thuis op mijn bank en ben ik verrast door alle kaartjes en bloemen die daar op mij wachten.