Week 31... de week na de operatie
In de dagen na de operatie blijf ik last houden van de duizeligheid. Ik kan niet goed focussen en daardoor is tv kijken of lezen erg vermoeiend. Ik breng mijn dagen dus vooral een beetje hangend op bed en bank door en af en toe komen er vrienden of familie langs voor wat gezelligheid.
In principe mag vrijdag de wondpleister eraf en mag ik ook douchen. Ik vind dit spannend en durf dit niet goed alleen. Omdat ik me ook nog niet goed voel spreek ik met Peter af dat hij me zaterdagochtend even komt helpen hiermee. Als de pleister eraf is, zie ik voor het eerst de wonden. Het valt gelukkig reuze mee. Ik douche even kort en daarna gaan we weer in gevecht met de BH. Peter heeft zijn zoontje dit weekend, dus hij kan niet heel lang blijven jammer genoeg, maar ik ben blij dat hij me toch even geholpen heeft en dat ik me weer fris en fruitig voel.
Het is deze week prachtig weer en ik vervloek de strakke sport BH waar ik dag en nacht in moet lopen. De wond van de poortwachtersklier zit precies onder het randje van mijn BH en dat irriteert vreselijk. Ik experimenteer wat met eilandpleisters, gaasjes, en zachte doekjes die ik ertussen klem.
Ondertussen ben ik afgelopen week overladen met cadeaus, zoals chocola, Pathe Thuis bonnen, tijdschriften en bloemen. Ik heb geen lege vaas meer over. Mijn huis lijkt wel een crematorium en ik heb genoeg fruit in huis om een heel weeshuis te voeden. Ik ben ontroerd door de vele steunbetuigingen, soms ook uit onverwachte hoek.
Ik heb nog steeds weinig eetlust en fut en dus bieden mijn ouders aan dat ik 's avonds lekker bij hen eet. Ze wonen 10 minuten lopen bij mij vandaag, dus dat is voor mij precies een goed loopje om toch even wat frisse lucht en een beetje lichaamsbeweging te krijgen. En bij mijn ouders word ik verplicht goed en gezond te eten, wat natuurlijk geen kwaad kan. Ook komt mijn zusje met haar man een avondje voor mij koken. Ze maken Pasta Pesto en het smaakt heerlijk. Beetje bij beetje komt de trek weer een beetje terug en word ik weer een beetje meer mens.
Ik heb deze week goede en minder goede dagen. Ik heb het gevoel dat de Naproxen juist bij mij zorgt voor extra duizeligheid en aangezien de pijn ook met 4 maal daags 2 stuks Paracetamol goed te doen is, besluit ik de Naproxen niet meer te nemen. Na een ruime week merk ik dat de narcose (en de Naproxen) langzaamaan uit mijn lichaam is en donderdag 1 augustus stap ik voor het eerst weer in de auto om naar de Lodge te gaan. De Lodge is een uitgaansgelegenheid waar elke donderdagavond een salsafeestje is. Het is mooi weer, dus er ligt een dansvloer buiten op het terras. Ik ga natuurlijk nog niet dansen, maar het doet me goed om iedereen te zien en ik geniet van het sfeertje en de muziek. Het is fijn om er even uit te zijn en even niet aan morgen te hoeven denken, want morgen dan krijg ik de uitslag van mijn operatie! Ik moet zeggen dat ik er deze week niet heel veel aan gedacht heb, maar nu het dichterbij komt is het toch spannend. Wat wordt het vervolg behandelplan?!?!