Woensdag 10 juli... Plaatsen van een jodiumzaadje
Aangezien mijn tumor vrij klein is en tot nu toe alleen voor mijzelf goed voelbaar is moet er een jodiumzaadje worden geplaatst in de tumor. Dit jodiumzaadje werkt als een soort 'track and trace' en is met speciale apparatuur door de chirurg op te sporen. Hiermee kunnen zij tijdens de operatie de tumor beter lokaliseren.
Vooraf is mij verteld dat het plaatsen van dit zaadje ongeveer vergelijkbaar is met het nemen van de biopten, dus ik weet een beetje wat me te wachten staat. De behandeling vindt plaats in Leiden en ik rijd daar samen met Peter naar toe. Peter mag mee naar binnen en net als bij de biopten, neemt hij achter mij plaats en zit hij overal met zijn neus bovenop. Ik zelf kan totaal niet tegen naalden en houd mijn ogen lekker dicht. De radiologe die mij behandelt is dezelfde dame als de dag van de mammografie en de biopten. Dat geeft me een goed gevoel, want ze doet haar werk erg kundig. Net als bij de biopten krijg ik 2 verdovingen. 1 voor de huid en 1 voor in de borst en met de echo geleidt ze de naald met het jodiumzaadje naar de juiste plek. Op de verdovingen na, voel ik er niks van en is het binnen een paar minuten achter de rug.
Om er zeker van te zijn dat het zaadje op de juiste plek zit worden er een aantal borstfoto's gemaakt. 1 van voor en ook nog 1 in de voor mij inmiddels bekende Cleopatra houding, waarbij de zijkant van de borst goed in beeld wordt gebracht. Ik mag even meekijken naar de foto's en de daarop is inderdaad het zaadje en de tumor te zien.
Daarna zit het er alweer op. Het wondje zit net onder het littekentje van de biopten en wordt net als toen met wat hechtpleistertjes afgeplakt. Ik vraag of ik verder alles mag doen en dan krijg ik te horen dat ik rustig aan moet doen met bewegen en met mijn arm. Het zaadje moet even een paar dagen de tijd krijgen om goed in te nestelen. Anders kan deze mogelijk gaan zwerven door het lichaam. Ik baal enorm, want ik had allemaal leuke salsafeesten op de planning staan en nu blijk ik niet te mogen dansen. Dansen is mijn lust en mijn leven en mijn grote uitlaatklep, dus voor mij is dit echt een domper. Zeker omdat ik niet weet wanneer ik straks weer dansen kan na de operatie. Maar ja, wat niet kan, kan niet, dus ik zal me erbij neer moeten leggen.
Peter en ik gaan naar huis en vanavond staat mij wederom een concert te wachten. Ik ga met mijn lieve vriendin Julia voor de 2e keer naar het concert van Pink. We zijn zo'n 5 jaar geleden ook samen geweest en wat is ons leven sindsdien verandert. Allebei gescheiden en inmiddels weer gelukkig in de liefde en allebei kanker. Voor haar was dit 2 jaar geleden en ik zit er nu middenin. Gelukkig hebben we vanavond zitplaatsen, want ik ben bekaf merk ik. Tijdens het concert krijg ik het bij het nummer 'never gonna not dance again' eventjes te kwaad. Het is normaal een onwijs party nummer, maar voor mij had dit vandaag even een hele dubbele betekenis. Huilend en lachend tegelijk geniet ik van ieder moment van het concert. Volgende week wacht mij een paar daagjes kamperen met vriendlief en zijn zoontje Kaya en daarna is het de week van de operatie. Spannend! Het komt ineens dichtbij!