Hoe het begon

Vrijdag 18 augustus meld ik me bij de internist.  Ik kom daar voor een jaar controle van mijn diabetes. Ze vraagt hoe het gaat. Waarop ik zeg, dat het wisselend gaat. Wel moe, maar ik kan het allemaal op mijn manier invullen waarom ik vermoeid ben. Ik geef aan dat de suikers wisselen. Ze vraagt of ik al lab heb geprikt. Dit had ik nog niet gedaan. Het was er niet van gekomen. Ik twijfel of ik nu wel wil prikken. En geef aan dat mijn HbA1c (lange termijnwaarde) vast niet heel gunstig is. De zomervakantie gaat vaak gepaard met iets ongezondere leefstijl. We besluiten om toch maar te prikken en van daaruit verder te kijken. Het is immers ook wel even weer goed om de nier- en leverwaarden te bepalen en mijn cholesterol. Zo gezegd, zo gedaan. We spreken af dat ik het zelf wel kan inzien en we alleen contact hebben bij bijzonderheden. 

Dinsdag 22 augustus bedenk ik me ineens dat ik nog niet naar mijn lab uitslagen heb gekeken. Ik ben nieuwsgierig en open mijn OZG (Ommelande  Ziekenhuis) Ik ben verbaasd over mijn laag HbA1c. Ik vind het helemaal niet passen bij het beeld dat ik heb. Ik scrol wat verder naar beneden  en lees snel over de waarden heen. Ziet er goed uit. Ik scrol weer naar boven en zie ineens een laag hb waarde, laag ht en laag trombocyten. Ofwel bloedarmoede en lage telling voor de bloedplaatjes. Ik bedenk me dat het past bij hoe ik me de laatste tijd voel, moe! en heb bovendien snel en vaak blauwe plekken. Niet weer bij stil gestaan. Ik stoot me in alle drukte vaak een keer. En zag dus een duidelijke verklaring voor blauwe plekken, hoewel ik ook wel eens blauwe plekken heb zonder verklaring. Met deze gegevens bel ik de interne. Ik leg aan de assistente uit wat ik heb gezien. Ik zeg er bij, dat ik de internist waarschijnlijk voor ben. Ik had geen idee of ze het al gezien had. Maar legde uit, dat ik deze waarden verder zou willen onderzoeken. Tja ik heb 20 jaar in de zorg gewerkt en weet de lab waarden prima te interpreteren. Ik zeg dat we op dit punt meer zouden willen weten. Eind van de middag belt de assistente terug, ze geeft aan dat er een nieuw labformulier klaar ligt en dat de internist ook graag uitgebreider laat prikken.

Ik ga de volgende ochtend weer bloedprikken. In de hoop dat ik voor het weekend nog bericht heb. Vrijdag belt de internist. Ze geeft aan dat de telling voor alle bloedcellen te laag zijn.  Ik ga in eerste instantie van een vitamine tekort uit. Wat voor andere reden zou er anders kunnen zijn? Bovendien is mijn b12 waarde aan de laag-normale kant. En komt een tekort in mijn familie voor. Ik maak me dus niet zo druk en ga daar vanuit. De internist zegt dat ze de MMA (methylmalonzuur) nog niet binnen heeft. Daar is het wachten nog even op. Deze waarde geeft aan of je lichaam b12 kan opnemen. Als deze waarde verhoogd is, neemt je lichaam geen b12 op en kun je zéker uit gaan van een tekort. Echter is deze waarde niet altijd alles zeggend, maar daar kom ik later nog op terug.  Ze zegt er wel meteen bij, dat de volgende stap eventueel een beenmergonderzoek is. 

Maandag 28 augustus ga ik naar school, ik heb met mijn collega afgesproken om wat dingen voor te bereiden voor het nieuwe schooljaar. Het was fijn om elkaar te zien. Wat duurt zo'n zomervakantie eigenlijk lang! We kletsen bij. We hebben zin in het nieuwe schooljaar! Ik wil eigenlijk niet meteen vertellen dat ik afwijkende bloeduitslagen heb, ik wil niemand ongerust maken. Bovendien is het misschien iets simpels. Voor ik weg ga, besluit ik het toch te vertellen, maar zeg er bij dat het vast om een tekort gaat. 

Dinsdag 29 augustus heb ik een controle staan voor mijn Frozen Shoulder. Dus even langs de orthopedie. Op de terugweg krijg ik telefoon. Het is de internist. Ze vraagt of ik in de auto zit en of dat veilig is. Waarop ik heel droog zeg, dat ik handsfree bel en het dus veilig is. Als ze zegt, dat ze dat niet bedoelt, sta ik aan! Ik zet de auto aan de kant. Ze geeft aan dat ze niet uit gaan van een tekort en dat ze dus een beenmergonderzoek willen inplannen. Ik hoor de ernst in haar stem, ze geeft ook aan dat ik word overgedragen aan de hematoloog. Shit man!  Vervolgens zegt ze hoe een beenmergonderzoek (Crista biopsie) in zijn werk gaat, maar ik hoor de helft niet meer... Lorena (dochter van 15) en Owen (zoon van 12) zitten bij me in de auto. Ze hebben dus alles meegekregen, hoe leg je dit eigenlijk uit? Ik zeg dat dit geen leuk nieuws is, maar laat het daar eerst bij. 

Ik stond vlak bij mijn schoonouders in de buurt en besluit om daar naartoe te rijden. Ik had nog bijna niemand iets verteld over mijn bloeduitslagen. Dus ik kom daar ineens binnen vallen met van alles. Ik ben in shock en begin te huilen. Ik, die altijd van het positieve uit ga, kan ineens even niets positiefs bedenken. Jeroen (mijn man) zit op dat moment nog in Frankrijk. Ik bel hem met het nieuws... We weten beiden even niets te zeggen.  Ik wil niet dat hij als een malle naar huis jaagt en geef aan, dat hij de tijd moet nemen om rustig (voor zover dat kan) naar huis te rijden. Ondertussen rij ik met de kinderen ook weer naar huis. Onze slimme Owen zegt ineens: " Mam, kan dit ook kanker zijn?" Dat woord is nog helemaal niet gevallen, hoe komt hij daar nu op? Ik draai er niet omheen en zeg dat dat inderdaad kan. Ik probeer het luchtig te houden, we weten immers nog helemaal niks. Voor hetzelfde geld komt er iets heel anders uit. Maar zijn vraag komt wel even binnen... Thuis aangekomen breng ik mijn ouders, familie en vrienden op de hoogte. Iedereen is bezorgd en leeft ontzettend mee. 

Ondertussen heb ik bericht over de Crista biopsie, dit gaat dinsdag 5 september plaatsvinden. 

We hebben donderdag 31 augustus een terugkomdag op school. Ik zie dat nu even niet zitten. Heb geen zin om uitleg te geven. Alleen mijn collega Erna weet er van en onze directeur. We zeggen gewoon dat ik verhinderd ben. Ik maak me al wel even druk om maandag. Dan starten we het schooljaar, maar ik weet al dat ik er nog niet zal zijn. Ik bereid me dan voor op het beenmergonderzoek van de volgende dag. Collega's zijn natuurlijk benieuwd, waarom ik er niet ben. Maar zijn gelukkig eerst tevreden met het antwoord die Erna en ik afgesproken hebben. 

Ik komt uit de zorg en ken dus de nare bekende beenmerg/bloedziekten (kankers) Ik lees eerst nog even na hoe nu een Crista biopsie in zijn werk gaat. Niet iets om naar uit te kijken, brrrr... Maar ik heb al vaker voor hete vuren gestaan, dus dit zal ook wel gaan. Vervolgens ga ik iets doen, wat ik niet moet doen. Googelen!  Je komt de meest vreselijke dingen tegen.  Ik merk dat ik in paniek raak! Het laat me niet los... Ik herken mezelf niet. Nachten geen slaap helpt ook niet mee. Op aanraden van mijn vriendin Fenny, bel ik de internist en de huisarts of ik iets kan krijgen om wat rustiger te worden, zodat ik hopelijk weer een nacht door kan slapen. Dit helpt!  Na een goede nacht ziet de wereld er al weer anders uit.  Inmiddels is Jeroen weer thuis en dat is fijn! We kunnen elkaar vast houden en het er rustig over hebben. Maar ik vind het vooral fijn om het over iets anders te hebben. Gewoon over wat hij onderweg beleefde. Het gewoon over 'niets' hebben. Gewoon samen zijn... Ik blijf deze week emotioneel. Er spookt van alles door mijn hoofd...Ik heb er geen controle over.  Je weet niet wat er boven je hoofd hangt. Ik moet mezelf  af en toe even tot de orde roepen. Het is mijn angst die spreekt. Voor hetzelfde geld is het iets heel onschuldigs en makkelijk op te lossen. Dus kop d'r veur! Wat er niet is, is er (nog) niet... Dat blijft hier voorlopig onze uitspraak!

Vele telefoontjes, appjes en bezoekjes volgen.  Stuk voor stuk is iedereen begaan en bezorgd, maar van grote steun. Erg dankbaar hiervoor!  Ik heb dagelijks contact met mijn bestie Fenny. We zijn inmiddels al ruim 37 jaar bevriend en komen ook nog eens beide uit het verpleegkundig vak. We begrijpen elkaar zonder iets te zeggen. En kunnen dan ook prima tegen elkaar aan liggen op de bank zonder woorden. Ze praat me moed in voor dinsdag.