Rollercoaster van emoties

In augustus 2022 heb ik een afspraak bij de huisarts. De avond ervoor hebben mijn man en ik een harde plek in mijn linkerborst ontdekt. Ik bel in de ochtend gelijk naar de huisarts voor een afspraak. Gelukkig kan ik diezelfde dag nog terecht.

Als ik aan tafel zit bij de huisarts in opleiding, en we wachten op mijn huisarts voor het eindoordeel, kijk ik uit het raam en zie ik hoe het leven van iedereen buiten de kamer doorgaat. De tijd in de kamer lijkt op dat moment even stil te staan. De huisarts in opleiding vraagt of ik bang ben. “Ja natuurlijk ben ik bang”, zeg ik. Nadat ook de huisarts mijn borst heeft gecontroleerd verzekeren ze mij er beide van dat het geen kanker is. Het is maar een cyste. Ik ben nog zo jong. Daarnaast zit de bal in mijn borst niet vast, maar schiet deze weg als je die probeert vast te pakken. Mijn huisarts verwijst mij wel door naar het ziekenhuis voor een echo om te kijken hoe de cyste eruit ziet. Met een opgelucht gevoel gaan mijn man en ik die dag weer naar huis. 

Het is 8 september 2022, die ochtend ben ik nog aan het werk. Mijn laatste werkdag voordat ik twee weken vakantie heb. Ik geef bij een collega aan niet bang te zijn voor de uitslag van de echo aangezien de huisarts heel zeker weet dat het geen kanker is. 

Die middag lig ik op de onderzoekstafel in het Flevoziekenhuis. De radioloog die de echo maakt lijkt wat in de stress te schieten en geeft aan nog even achter de beelden te gaan bekijken. Wanneer ze terugkomt lig ik nog altijd halfnaakt op de onderzoekstafel. Ze geeft aan slecht nieuws voor me te hebben. Ze regelt dat ik gelijk een mammogram kan krijgen en die week daarop een biopt. Ik barst in tranen uit als ik de wachtruimte weer inloop en mijn man zie zitten. “Het is slecht nieuws, ze denkt dat het borstkanker is”, zeg ik tegen hem. In de wachtruimte hangt een poster van Know Your Lemons met de twaalf tekenen van borstkanker. Ik zeg nog tegen mijn man: “Maar die heb ik toch helemaal niet”. We lopen naar de poster en nummer 1 is een harde plek in de borst. “Ja die heb ik wel”. We schieten beide in de lach.

De nachten tot aan de afspraak van de biopt slaap ik haast niet. Wat als het echt kanker is? Die ochtend zien we eerst een verpleegkundig specialist. Ze bekijkt de beelden van de echo en de mammogram en komt tot dezelfde conclusie als mijn huisarts. Kanker is met mijn leeftijd zeer onwaarschijnlijk. Ze geeft aan dat ze het aantal gevallen van mijn leeftijd dat zij in haar carrière heeft gezien heel laag is. Nog op twee handen te tellen. Het is volgens haar waarschijnlijk een fibroadenoom. Alle spanning valt weg. Wat een opluchting. We maken een afspraak voor de eerstkomende donderdag om de uitslag van de biopt te bespreken. 

Daarna word ik geroepen door de radioloog voor de biopt. Het is een hele rare situatie waarin ik halfnaakt op een onderzoekstafel lig met daarnaast een radioloog die tegen zijn assistente over mij praat alsof ik niet in de kamer ben. Wanneer hij zijn assistente vraagt of er al andere onderzoeken zijn gedaan en ik vervolgens antwoord dat ik al een echo en een mammogram heb gehad kijkt hij raar op. Alsof hij zich opeens realiseert dat ik leef. Zijn assistente geeft aan hiervan niet op de hoogte te zijn. “Lekker naar mijn dossier gekeken”, denk ik nog. Hij neemt de biopt af en is nog voordat ik mij weer volledig heb aangekleed vertrokken. 

Donderdagochtend zit ik met mij man in de wachtruimte in het Flevoziekenhuis voor het gesprek met de verpleegkundig specialist. Het is niet zij maar iemand anders die ons naar binnen roept. Er blijken opeens nog twee medewerkers bij het gesprek aanwezig te zijn. Een chirurg en een chirurg in opleiding. “Dat is geen goed nieuws”, schiet als eerst door mijn gedachten. Als we gaan zitten komt het verlossende woord eruit. Het is borstkanker. “Fuck!”, zeg ik. “En wat als we nou gelijk de borst eraf halen?”, is mijn eerste reactie. De chirurg die tegenover mij zit zegt dat het voor mijn leeftijd het beste is om eerst chemo te krijgen. Na het gesprek met de chirurg volgt nog een lang gesprek met de verpleegkundig specialist waarin van alles snel wordt doorgenomen. “Wanneer verlies ik mijn haar?” is een van mijn eerste vragen. "Ongeveer drie weken na de eerste chemo begint het haarverlies.", geeft ze aan. Daarnaast begin ik al snel over een doorverwijzing naar het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis. De verpleegkundig specialist lijk dit een beetje tegen te willen houden, door aan te geven dat ik het komende jaar wel heel vaak naar het ziekenhuis moet en dat de reistijd dan wel veel kan zijn. Maar mijn besluit staat vast.

Als we naar de hal van het ziekenhuis lopen voor bloedafname voor het erfelijkheidsonderzoek komt mijn moeder aanlopen. Ik wist niet dat ze in het ziekenhuis was. Aangezien het gesprek zo lang duurde zag ook zij de bui al hangen. We barsten samen in tranen uit. 

De rest van de ochtend bestaat uit telefoontjes en bezoeken aan familieleden om het slechte nieuws te vertellen. 

Diezelfde middag nog zitten mijn man en ik bij de fertiliteitsarts. Aangezien ik geen kinderwens heb laat ik mij wat informeren en geef ik daarna aan geen fertiliteitstraject te gaan doen. Het is al allemaal zoveel om te horen dat je kanker hebt en dan ook nog een dergelijk traject erbij. Dat zag ik helemaal niet zitten. 

Wat een heerlijke twee weken vrij hadden moeten worden veranderde in een nachtmerrie. Kanker, ik heb kanker. Het gaat nog een tijd duren voordat dit echt tot me doordringt.