Voor het eerst op de mammapoli
Op maandagochtend 19 september 2022 melden mijn man en ik ons bij de mammapoli in het Antonie van Leeuwenhoek ziekenhuis (AVL). Je weet dat de vrouwen en een man die daar ook worden opgeroepen allemaal borstkanker hebben. Dit beeld is confronterend, maar aan de andere kant laat het ook zien dat ik niet alleen ben. De sfeer in de wachtruimte is gespannen.
De chirurg die wij spreken vraagt of ze 'je' mag zeggen. "We zijn immers rond dezelfde leeftijd", zegt ze. Ik zie in haar ogen dat ook zij dit confronterend vindt. We bespreken hoe de dag eruit gaat zien. Ik krijg deze ochtend nog een echo en ik vraag om een extra punctie van de lymfeklier in mijn linker oksel. In het Flevoziekenhuis had de radioloog hier onvoldoende materiaal van afgenomen waardoor ze mij niet konden vertellen of ik uitzaaiingen naar de lymfeklier heb. Rond het middaguur wordt mijn casus besproken in een groot overleg. In de middag kom ik terug voor een afspraak met de chirurg en krijg ik mijn behandelplan.
Wanneer ik bij de radioloog op de onderzoekstafel lig voor de echo ervaar ik een hele andere sfeer dan in het Flevoziekenhuis. Ze legt me stap voor stap uit wat ik op het beeldscherm zie en wat ze gaat doen. Na het afnemen van het materiaal doden mijn man en ik de tijd tot de afspraak met de chirurg in de middag. Hier horen we dat ik geen uitzaaiingen naar mijn linker lymfeklier heb. Mijn man barst in tranen uit. Ik merk zelf dat het me weinig doet. Ik maak alles mee alsof het helemaal niet over mij gaat. Ik zit gewoon in een slechte droom en kan elk moment wakker worden. Dit is de eerste keer dat ik mijn man heb zien huilen sinds we het nieuws hebben gekregen. Hij huilt wel zegt hij, maar dat doet hij als hij alleen is. Hij wil zich sterk houden voor mij.
We krijgen het behandelplan te horen. Eerst vier keer elke twee weken ACdd. Daarna twaalf weken elke week een chemokuur (carboplatin en paclitaxel). Daarna kunnen ze hopelijk een borstbesparendeoperatie doen. In dat geval moet ik daarna ook nog bestraling krijgen. Vooral de chemo vind ik heftig om te horen. Zestien keer in totaal. De verpleegkundig specialist van het AVL geeft aan dat de cold cap bij mijn chemo niet veel zin heeft. Het percentage mensen dat het haar behoud is zeer laag. Ik besluit daarom eerst om de cold cap niet te doen, later bel ik toch naar het ziekenhuis om aan te geven dat ik het wel wil proberen. Ik heb namelijk van verschillende mensen gehoord dat dit wel echt kan helpen.
Voordat de chemo kan starten zijn er nog onderzoeken nodig een MRI, ECG, PET-scan, bloedafnemen, ook moet er nog een bron in de tumor worden aangebracht. Het gaat dan ook nog wel een aantal weken duren voordat ik de eerste chemokuur krijg. Het is een raar gevoel, de eerste 28 jaren van mijn leven ben ik nog nooit in het ziekenhuis behandeld en ben ik slechts sporadisch bij de huisarts geweest. Het komende jaar ga ik bijna elke week in het ziekenhuis komen. Ik ben nu een patiënt.