1e AC kuur chemo
Fast forward naar 22 april 2024.
Sinds 19 april liggen er van mij eicellen ingevroren, na wat voelde als een tergend langzaam ivf traject gevolgd door een licht traumatiserende punctie. Voor mijn gevoel duurde die tijd eeuwig. Tijd waarin ik nog niet kon beginnen aan waar het werkelijk om moet gaan. Namelijk de kanker bestrijden.
Niemand kijkt echt uit naar starten met chemo. Gek genoeg ik die dag wel, nou ja een soort van. Vandaag zou ik namelijk eindelijk gaan beginnen aan mijn weg naar genezing (dit zeg ik om mezelf rustig te houden). Mijn pruik was in de tussentijd al besteld na vakkundig advies bij backstage in amsterdam. Deze werd zelfs nog aangepast aan mijn wensen. Dan was dat maar geregeld voor als mijn haren straks uitvallen.
Ik had een afspraak om 9u. Vol frisse moed neem ik in de ochtend alle voorgeschreven medicatie in en ga ik bijna zonder angst met mama richting het ziekenhuis.
Ik werd hartelijk ontvangen door de verpleegster en kreeg uitleg over de stappen. Op vloeiende wijze werd mijn infuus in mijn hand aangelegd en toen gingen we echt starten. Eindelijk. Bijna gebiologeerd keek ik hoe het rode spul in mijn lichaam verdween. Daarna nog een zak kleurloze chemo met tussentijdse spoelingen. Het was eigenlijk zo gepiept. Ik was kalm en zat rustig een waterijsje te eten tijdens de chemo. Geen enkele traan te bekennen. Naderhand kreeg ik nog een injectie voor extra bescherming van mijn eierstokken. Fijn idee. Deze krijg ik over 3 maanden dan weer.
Voor ik het wist stonden mama en ik weer buiten. Ik had gek genoeg zelfs honger dus zijn we boodschappen gaan doen. Thuis op de bank was het een beetje zo van oké nou afwachten wat er gaat gebeuren. Gek genoeg niet veel nog. Niet misselijk alleen maar extreem veel energie en eetlust: bijwerkingen dexamethason.
Daar bleef het die dag ook bij. In de nacht weinig geslapen door een overvloed van energie.
De volgende dag moest de neulasta gezet worden. Deze lag al klaar in de koelkast. Een van mijn allerbeste vrienden zou vandaag komen om deze zetten. Samen hebben wij de opleiding gedaan voor ons vak en hebben we een vriendschap gesloten waarvan ik weet die is voor de rest van ons leven.
Samen de prik instructie gelezen en hoppa zetten maar. Ik voelde het niet eens! Een beetje giechelig vroeg ik me nog af of dat ding er wel in was gegaan. Dit was gelukkig wel het geval.
Omdat ik me eigenlijk best wel goed voelde en niet wist wat ik moest verwachten had ik geen paracetamol ingenomen nog. De volgende dag zou ik pas het begin van de hel gaan ontmoeten.
De verwachtte misselijkheid bleef uit. In de dagen die volgde begon er zich pijn te ontwikkelen in heel mijn lijf! Gretig slikte ik paracetamol met eigenlijk geen effect. Ik wist niet wat ik meemaakte. De pijn werd ook steeds erger en erger. Van mijn kaak tot mijn keel, van mijn schouders tot aan mijn hele romp. M’n benen en knieën. Alles voelde alsof er een bankschroef omheen zat gedraaid. Op zaterdag de 27e was de pijn niet meer te houden. Mijn borsten waren helemaal opgezet en vol vocht en mijn huid deed afschuwelijk veel pijn alsof deze verbrand was. In tranen heb ik de oncologie afdeling gebeld. Neem maar extra ibuprofen naast je paracetamol dit zijn bijwerkingen van de neulasta. Als het nog erger wordt nog een keer bellen oké? Uiteindelijk bleek die zaterdag de piek te zijn geweest. Daarna begonnen er een aantal kleine aften in mijne mond te ontwikkelen. Nog niet veel. Maar dit was een voorbode voor de volgende kuur die ik niet had zien aankomen.
Op 3 mei volgde een gesprek met de oncoloog. Voorafgaand aan mijn gesprek bloed laten prikken. Bloedwaardes waren keurig. Ik had mijn 1e chemo goed doorstaan zei ze. Goed doorstaan keek ik haar aan? Ik vertelde huilend over de ondraaglijke pijn die ik had en dat ik nu doodsbang ben voor de volgende. Ik liet haar mijn aften zien. Ditmaal kreeg ik een recept voor oxycodon mee voor de volgende neulasta prik. Ze gaf toe dat ze ook weleens mensen hebben moeten laten opnemen vanwege de pijn. Ik dacht nog nou dat is lekker dan. Ook kreeg ik lidocaine mee voor de 2 aften die ik had.
De dagen erna voelde ik me bijna euforisch weer. De pijn was afgezakt en ik had weer energie en ik voelde me gewoon weer even mezelf. Even dacht ik toen nog .. nou als dit zo blijft en met wat pijnstillers erbij moet dit allemaal wel goed komen. Wat had ik het mis …