Biopsie

Het is 11 maart. Vandaag staat om 09:50 de biopsie op de planning. Gek genoeg heb ik redelijk goed geslapen.

Samen met mijn moeder vertrek ik om 08:45 van huis. Terwijl we op de bus wachten bekijk ik nog even mijn mail. Tot mijn verbazing zie ik 2 nieuwe afspraken mails van het OLVG. Eentje met een afspraak voor een echo om 9u en eentje voor een afspraak voor het plaatsen van een magneetzaadje. Ik schiet in de stress! Ik red 09u helemaal niet, hoezo moet ik er ineens vroeger zijn zonder melding? En wat is in vredesnaam een magneetzaadje! Ik bel snel het ziekenhuis over dat ik onderweg ben maar  9u helemaal niet red. De dame aan de telefoon snapte ook niet echt hoe de afspraak van 09u er in is gekomen. Kom maar gewoon zo snel  mogelijk, dat loopt wel los want je afspraak van 09;50 staat ook nog gewoon. In de bus Google ik snel magneetzaadje en lees dingen over een tumor marker. Blinde paniek! Tumor marker ? Wat weten hun dat ik niet weet?! Ik ben er nog niet eens!

Ik meld me aan bij de receptie. Na kort in de wachtkamer te hebben gezeten werden we om 09:45 al naar binnengeroepen. Mijn moeder begint als een echte leeuwin meteen haar verhaal af te steken tegen de radiologe. Wat is dit allemaal? Magneetzaadje plaatsen ? Wij weten nog van niks! De radiologe biedt haar excuus aan en verteld me dat ze dit normaal altijd eerst met de patiënte bespreekt alvorens dit in het dossier wordt gezet.. digitalisering en hun flaws. Helaas had ik de mail al gehad.

De radiologe en 2 lieve dames in opleiding proberen mij gerust te stellen en bespreken eerst de procedure met me door. Eerst een echo van de oksel en van de borst en daarna de punctie onder verdoving. En dan inderdaad het plaatsen van een marker zodat we later altijd het al onderzochte gebied kunnen terug vinden. 

Ik probeer rustig te blijven ademen. Ze begint met m’n oksel, dit doet ze uitvoerig. Ik hoor haar zeggen: “ik zie 2 verdikte lymfe in je oksel. Ik ga voor de zekerheid van de grootste wat vocht afnemen. Dit doe ik met een dun naaldje: ik begin te huilen. Ze kijkt me aan; ik zie dat je hiervan schrikt. En dat klopt ook. Niet van het feit dat ze me moet prikken maar hoezo verdikte lymfe ?! Dit is foute boel!

Ze probeerde me zo kalm mogelijk te krijgen. Hoewel de punctie van m’n oksel heel snel ging was dat met mijn borst wel andere koek. Eerst de verdoving en toen de de holle naald erin stak bleek het gebied nog onvoldoende verdoofd te zijn. Wat een pijn! Een van de lieve dames in opleiding hield mijn hand vast en probeerde me af te leiden door met me te praten. 

Het viel mij op dat niemand hun verdenkingen uitsprak, maar ik kon op hun gezichten genoeg aflezen. Ik werk lang genoeg in de zorg om slecht nieuws af te lezen op iemands gezicht.

Ik kreeg een hechtpleister opgeplakt en een formulier met instructies voor thuis. Vanmiddag word je gebeld door de verpleegkundig specialist over de vervolgstappen. En zo sta je weer buiten. Nog niks wetend. Ik stond te trillen als een rietje.

Mijn moeder bleek achteraf bijna kwaad te zijn dat je daarna buiten staat, zonder informatie en dat je maar moet wachten op een telefoontje.. ik wilde alleen maar naar huis.

Rond 13u werd ik gebeld door de verpleegkundige specialiste. Eindelijk kreeg ik iemand die er geen doekjes om wond. Ze vroeg me of de radiologe haar bevindingen had besproken met me? Nee alleen dat ik weet dat er van zowel m’n lymfe als borst weefsel is afgenomen en een marker is geplaatst. Toen kwamen de woorden die ik niet zou vergeten. “Ik ga eerlijk met je zijn; wij hebben heel sterk de verdenking op borstkanker maar we moeten het rapport van de patholoog afwachten. Donderdag is die binnen. Laten we een afspraak inplannen op de poli. Tevens plan ik voor woensdag een MRI-scan in voor de zekerheid. 

Wat volgende waren de 3 langste dagen van mijn leven zo leek het.. dagen waarin mama en ik heel veel hebben gehuild en hebben geleefd in onzekerheid. 

Ik zou die dinsdag een woensdag een cursus hebben, deze heb ik afgezegd terwijl ik mijn verhaal vertelde aan mijn manager. Mama stelde m’n broer en schoonzus op de hoogte. 
En zo begon het wachten …