Mammografie

In de dagen voorafgaand aan de mammografie voelde ik eigenlijk veel rust. Ik zou gaan en ze zouden mij gaan vertellen dat het gewoon iets onschuldigs was. 

Mijn collega’s zijn bijna allemaal vrouw. Met een paar van hun bespreek ik het vinden van het knobbeltje en de mammografie die op de planning stond. Praten hielp om het luchtig te houden. 

Mijn manager vroeg nog hoe mijn vakantie was, zij was net zelf terug. Na wat koetjes en kalfjes te hebben besproken hoorde ik me zelf er uit floepen dat ik 7 maart voor een mammografie moest. Ik hoorde de achteloosheid in mijn stem waardoor mijn manager ook niet ongerust was. Gek eigenlijk dat ik er zo luchtig in stond.

Dan is het 7 maart. Samen met mijn moeder gaan we naar de kliniek. Ik had een afspraak om 10u. In de wachtkamer voelde ik me een beetje bekeken door de andere aanwezige dames die heel wat ouder waren dan mij. Ik zag ze stuk voor stuk naar binnen gaan en en eigenlijk gelijk weer vetrekken. Ik was een beetje licht zenuwachtig omdat ik verhalen had gehoord dat zo’n mammografie niet prettig is. 

Ik werd naar binnen geroepen. Een lieve dame stelde mij gerust. In mijn ontblote lijf deden we samen een soort van dans om mijn bescheiden kleine borsten zo goed mogelijk op de platen te krijgen voor het maken van 4 foto’s. 2 van elke borst.

Het viel me allemaal wel mee. Ik mocht in de wachtkamer terug plaats nemen en ze zou zo bij me terug komen. Ik dacht toen nog van hoezo kan ik niet gelijk naar huis zoals de andere vrouwen voor me? Na 5 minuten in de wachtkamer kwam de dame naar me toe. “Omdat je zelf ook wat hebt voelen zitten gaan we nu ook gelijk een echo maken. Je mag hier doorlopen naar de volgende wachtruimte en dan roept de dokter je zo naar binnen. 

Nu kreeg ik toch lichte paniek. Ik werd snel naar binnen geroepen en voor de 2e keer die dag moest ik me ontkleden en op een tafel gaan liggen. De dokter ging met zijn echo apparatuur over mijn linker oksel heen en over mijn linkerborst. Ik probeerde nog mee te spieken op het beeld maar ik kon niet wijzer worden van wat ik zag. Al vrij snel zei de dokter dat dit meer onderzoek vereiste en dat hij een spoedverwijzing zou maken voor een biopsie. Ik kon hem alleen maar verdwaasd aan kijken. Ik mocht me aankleden en hij vertelde me dat hij de brief gelijk naar de huisarts zou sturen en dat ik zometeen gebeld zou worden. Hij wenste me sterkte. Sterkte waarmee dacht ik nog?

In de wachtkamer zag ik mijn moeder en toen kwamen de tranen. Ik wilde direct weg, naar buiten. Toen kon ik pas mijn verhaal vertellen. Ik zag de ongerustheid in haar ogen. Onderweg naar huis werd ik inderdaad gebeld door de huisarts dat de verwijzing voor het OLVG in orde was gemaakt en dat het telefoonnummer in de brief stond en ik zelf een afspraak kon inplannen.

Thuis heb ik uiteraard gelijk gebeld. Na 20 minuten in de wacht te zijn gezet zei de dame aan de telefoon dat het echt heel druk was en dat ondanks de spoed aanvraag voor binnen 24u ik pas maandag terecht kon.. het was toen donderdag. 
Het weekend heb ik gewoon nog gewerkt, niet wetend dat dat de laatste werkdagen zouden zijn van dit jaar …