Bestralingen klaar, hormoontherapie gestart. Weet niet zo goed hoe ik me nu voel..

Gisteren, 21 februari 2023 de laatste van 15 bestralingen gehad. Heb het allemaal goed doorstaan zei de arts. Borst voelt wel strak, maar geen vocht. Borst is ook verkleurd en rood, volges de arts de komende 2 weken goed in de gaten houden (bestraling werkt nog een week of 2 door) en lekker gaan smeren om de huid te gaan laten herstellen. Heb wat last van de borstspier, komt omdat deze geraakt is zei ze, zal zich waarschijnlijk gewoon goed herstellen, vooral blijven bewegen, maar niet over de pijngrens gaan gaf ze aan. Verder kan ik nog wat steken ervaren in de borst, had ik af en toe al, is vrij normaal. Mocht het steken  erger en pijnlijk worden dan moet ik contact opnemen, kan duiden op een ontsteking. Moe, dat ben ik wel, maar dat is blijkbaar heel normaal. Vooral goed naar mijn lijf luisteren en ook rust pakken als ik moe ben. Al met al, goed doorstaan en is het me mee gevallen. Is natuurlijk best heftig allemaal, iedere dag naar de kliniek, en af en toe echt wel supergevoelig, en pijnlijk met liggen (is bij mij links en slaap op linkerzij), maar vond het goed te doen. 

Nu hopen dat de vermoeidheid snel beter gaat en de borst en huid goed hersteld de komende paar weken.

Intussen is ook de hormoontherapie gestart, 3 februari de eerste lucrin injectie gehad en 1 dag later gestart met de anastrazol. Deze keer geen allergische reactie gelukkig! Wel nog steeds een pijnlijke schijf op de injectieplaats, maar verder niet echt ergens last van. Althans, heb wel wat klachten, maar vraag is  waar is het van..

Vindt het op dit moment namelijk lastig om te gaan met hoe nu verder. In die zin, ik ben natuurlijk hartstikke blij dat alles er met de operatie uit is gehaald, snijvlakken vrij, poortwachter schoon. Heb al moeite met "heb borstkanker", want is eruit, maar moest wel bestralen en 5 jaar therapie. Dus ik heb geen borstkanker meer, maar ben nog wel patiënt? Als ik het zelf al niet meer weet, hoe leg ik het dan aan iemand uit? Zoveel gekke gedachten ineens denk ik van mezelf, want waarom is dit ineens een ding? Komt het door de hormoontherapie, doordat er nu voornamelijk nog controles zijn, maar de operatie en bestraling klaar. Het gat waar iedereen het over heeft? Of is het toch de overlevingsstand die nu overgaat in verwerken van wat me in zo een korte tijd allemaal is overkomen? Weet het echt niet.

Volgende week ga ik koffie drinken op het werk, even weer iedereen zien. Vanaf dan wil ik ook weer langzaam aan mijn werk oppakken, beginnend met een paar uurtjes, paar dagen. Arbo belde toevallig vandaag en die zei dat ik voorlopig nog niet inzetbaar zou zijn. Eh nou, heb dus net afgesproken dat ik volgende week koffie ga drinken en daarna wel weer een paar keer een paar uurtjes aan het werk wil. Uiteraard was dat prima, maar vooral rustig opbouwen. Heb aangegeven dat ik mezelf goed genoeg ken om te weten dat ik waarschijnlijk wel geneigd ben te snel weer alles te willen, en ik het fijn zou vinden als ze me daarmee gaan helpen, op een goede manier opbouwen. Paar keer paar uurtjes prima, als het niet gaat, gaat het niet, in ieder geval niet meer voorlopig en over 3 weken een afspraak met de arbo arts. Prima denk ik. 

Nu hopen dat die gekke gedachten ook snel weer weg zijn! Ben wel benieuwd ook hoe andere daarmee om zijn gegaan.