De diagnose, een geluk bij een ongeluk

Al jaren sta ik onder controle bij de longarts vanwege Astma, COPD. Op 19 oktober 2022 een CT-SCAN van de longen. Op 20 oktober een telefoontje van de longarts om 17.45, vergeet het niet meer, want had om 19.30uur een commissievergadering (ben gemeenteraadslid) over de begroting van onze gemeente voor 2023. Schrok van dat telefoontje want had pas 2 weken later een afspraak bij haar voor de uitslag van de scan. Inderdaad geen goed nieuws, in beide borsten knobbels gezien door de radioloog. Vermoedelijk goedaardig, maar voor de zekerheid toch aanvullend onderzoek. De longarts zou meteen de onderzoeken in gang zetten. Ok, dit zag ik natuurlijk totaal niet aankomen. En nu...dacht ik. Mijn man gebeld, mijn ouders. Even koffie en bijkomen. Ok, weet nog niks, maar afwachten, de radioloog is niet direct negatief, dus ik blijf positief. Om 19.30 uur die avond zat ik dus in een vergadering van de gemeenteraad of er niets aan de hand was. Achteraf ook goed hoor, anders had ik de hele avond zitten malen en 100.000 scenario's zitten bedenken die waarschijnlijk nergens op zouden slaan. De andere dag werd ik al gebeld door het ziekenhuis, met de afdeling oncologie zei een vriendelijke stem aan de andere kant, ik bel u om een echo en een mammografie in te plannen. Zo dacht ik, dat is heftig, oncologie ook gelijk... maar goed. Afspraken werden ingepland evenals een afspraak bij de mammacare verpleegkundige. Zekere voor het onzekere maar de radioloog is positief, dus we gaan voor een goede uitslag, wellicht al direct na de mammografie en echo. Dat gebeurde dus niet, want die gaven geen 100% uitsluitsel. Biopten werden gepland, dat ging uitsluitsel geven. Ok, we gingen voor mijn gevoel van 90% kans op goede uitslag naar 50/50. En weer wachten. Toen sloeg de onzekerheid wel een beetje toe, en heb ik mijn werkgever en griffier en burgemeester ingelicht. De bioptie op 4 plekken, 2 links, 2 rechts waren intussen gepland, toch weer een telefoontje van het ziekenhuis, voorafgaand aan de bioptie wilde de arts nog een scan met contrastvloeistof zodat ze zeker niks zouden missen. Was allemaal prima gegaan, behalve het infuus wat wel zeer deed, viel de bioptie ook mee, zelfs de verdovingsprikjes voelde ik bijna niet. Dit was op 1 november. Op 4 november zou ik gebeld worden met de uitslag. Wat ik prima vond, ook al klinkt het misschien raar om telefonisch de uitslag te horen. Maar pas na het weekend zou duidelijk zijn, als het niet goed zou zijn, wat voor soort borstkanker het zou zijn, maar goed of niet goed konden ze al voor het weekend vertellen, dus zei, ja ik wil het weten, z.s.m., dus bel maar vrijdag 4 november. Op 2 november dacht ik, zal eens kijken in mijn online omgeving of er nog wat in is gezet over de last minute scan die was gemaakt. Zie ik staan: pathologie uitslagen, dus ik klik daar op, totaal onbewust van dat daar al uitslagen zouden staan van de biopties. Maar ze stonden er, rechter borst op beide biopten, benigne. Links 1 benige, 1 maligne/mammacarcinoom. Tja, daar hoef je geen geleerde voor te zijn om te begrijpen dat het mis is! Direct het ziekenhuis gebeld, maar kreeg geen arts te spreken, was mijn eigen risico dat ik in mijn dossier had gekeken. De arts ging gewoon vrijdag bellen. Achteraf geen spijt dat ik heb gekeken hoor, want toen de arts op vrijdag 4 november belde, heb ik goed kunnen luisteren. De grootste schok had ik natuurlijk al gehad. Ook tijd om alle vragen die we maar konden bedenken te stellen op de vervolgafspraak. Op 8 november volgde een fysiek gesprek, toen werd duidelijk dat het om 100% hormoongevoelige borstkanker gaat, graad 2, 9mm groot. In een vroeg stadium ontdekt door de scan van de longen. Daardoor goed behandelbaar. Borstsparende operatie gevolgd door bestraling, misschien hormoontherapie, maar dat is afhankelijk van  hoe het weefsel terug komt na de operatie. Goed behandelbaar, dat zeggen ze vast niet tegen iedereen dacht ik. En dat heb ik ook gewoon gevraagd. Antwoord van de arts, mevrouw, we zijn altijd eerlijk, als het niet zo was, zou ik het ook zeggen. Het is een geluk bij een ongeluk dat we het in een vroeg stadium hebben ontdekt! U bent pas 46, het is niet voelbaar van buiten af. Het bevolkingsonderzoek duurt voor u nog 4 jaar, dan hadden we een heel ander gesprek gevoerd waarschijnlijk. Zo voel ik het nog steeds ook al klinkt het een beetje gek met deze diagnose, maar een geluk bij een ongeluk dus!