Hoe en wie vertel ik dat ik borstkanker heb?
Nadat ik zelf al in mijn online medische gegevens de diagnose had gezien, kwam natuurlijk vrij snel de vraag, wie ga ik het vertellen en hoe?
Mijn ouders en mijn kinderen heb ik vrijwel meteen gebeld. Zij wisten alles al tot dan toe en zaten ook in spanning. Niet eromheen gedraaid, gelijk, het is foute boel.
Hoe gek het ook was, ik was heel rustig. Natuurlijk echt wel geschrokken, en er ging even vanalles door mijn hoofd. Borstkanker, en nu? Ga ik dood? Welke behandeling? Krijg ik chemotherapie? Gaat mijn haar uitvallen? Wordt ik heel ziek? Maar was van korte duur. Vrij snel dacht ik, ok eerst maar eens afwachten wat de artsen zeggen. Besloten dat ik wel mijn werkgever direct zou inlichten, en de griffier en burgemeester (omdat ik ook in de gemeenteraad zit). Aangegeven dat de diagnose borstkanker is, maar dat ik over 2 dagen meer zou horen van de arts. Tot die tijd wilde ik het verder nog even stilhouden.
In deze 2 dagen even van de eerste schrik bijkomen. Wilde vooral alleen zijn. Niet omdat ik verdrietig was, want dat was ik niet, wat ik overigens zelf ook raar vond en vind, maar meer ok en nu? Vrij snel dacht ik, ik ben blijkbaar heel ziek, maar zo voel ik me niet. En zo lang ik me niet ziek voel, ga ik ook voor zover dat kan, zoveel mogelijk door met het normale leven. Met mijn leidinggevende afgesproken dat ik thuis zou werken (gelukkig ben ik in de gelegenheid dat dit kan), en met de burgemeester afgesproken dat ik die eerste paar dagen er niet zou zijn (stond een dag later een vergadering gepland, de algemene politieke beschouwingen, die ik wel al had voorbereid, maar kon het even niet opbrengen om daar een debat te gaan staan voeren, en doen of er niks aan de hand was). Had die paar dagen even geen behoefte aan mensen spreken.
Toen ik de arts had gesproken 2 dagen later, wist ik welk type borstkanker, en ook het (voorlopige) behandelplan met als eerste de borstsparende operatie waren duidelijk.
Ik had in die 2 dagen besloten er geen geheim van te maken, maar ook hoeft het niet direct in het openbaar. Mijn ouders onze kinderen en beste vrienden horen alles als eerste. Daarnaast wat familie en vrienden die het van mij moesten horen.Op het werk heb ik er voor gekozen alleen mijn leidinggevende en een paar directe collega's te informeren. De gemeenteraad, de griffier en burgemeester, en de fractievoorzitters (zij kunnen dan hun eigen raadsleden informeren). Ik heb iedereen waarvan ik dus vond dat zij het van mij moesten horen, zelf gebeld, die middag na het gesprek met de arts. Begon ieder gesprek met, heb niet zo'n goed nieuws.. er is borstkanker bij mij geconstateerd. Dat is best heftig om te horen, maar dacht, ik vertel het meteen, want eromheen draaien slaat nergens op. Het is zoals het is (mijn eigen nuchterheid ten top denk ik). Ik stond en sta er zelf positief in, in die zin, dat het vroegtijdig is ontdekt, de tumor niet heel groot is, en volgens de arts goed behandelbaar, dus dat was ook het vervolg van ieder gesprek. Ik praatte vrij snel door na de eerste mededeling want merkte dat mensen nogal schrokken (natuurlijk). Maar ik wilde vooral dat ze het wisten, maar ook dat ik vooral positief wilde blijven. Heb ook aangegeven dat ik zoveel als mogelijk gewoon normaal wilde doorgaan met alles wat ik normaal ook doe, in ieder geval tot de operatie en dan zien we daarna wel verder. Af en toe zal ik er even niet zijn, door alle zielenhuisbezoeken en alles wat er op mij afkomt, ik zal heus weleens een dag hebben dat ik even nergens zin in heb, maar dan weten jullie waarom zei ik.
Iedereen was heel begripvol en zei, neem je tijd, zorg voor jezelf etc. Ook een aantal die al direct aangaven "als ik iets voor je kan doen, laat het vooral weten".
Realiseer me dat ik ook heb geprobeerd mensen geen rotgevoel te geven, maar vooral mezelf niet. Iedereen zal hier anders mee omgaan, maar voor mij was het goed om iedereen waarvan ik wilde dat ze het wisten zelf te bellen, en allemaal op 1 dag. In de avond dacht ik, zo, dat heb ik gehad, nu kan ik me weer focussen op het hele traject zonder me af te vragen hoe ik het iemand ging vertellen en wie ik het allemaal ging vertellen.
Het vertellen was moelijk, maar onderdeel van datgene wat op mijn pad is gekomen. Het hoort erbij, want ondanks dat het mijn borstkanker is, en ik dit doe op mijn manier wil doen, zijn er mensen die ervan moeten weten. Gelukkig maar, want anders zou ik heel eenzaam zijn denk ik...