Frozen shoulder en reintegreren

Het is weer even geleden. Merk dat ik steeds minder behoefte heb om iets te schrijven, naarmate het herstel beter gaat. Wellicht herkenbaar voor sommige. 

Maar toch even een update, want hoewel het herstel langzaam aan beter gaat, ben ik er helaas nog niet. 

Ben nu 3 x 5 uur aan het werk. Was eigenlijk de bedoeling om eerst de dagen op te bouwen, dan de uren. Maar toen ik op 4 dagen zat van 3 uur, merkte ik dat ik geen energie meer had voor andere dingen dan werk. In samenspraak met de bedrijfsarts terug naar 3 dagen, en langzaam aan uren uitbreiden. Ik heb dan iets meer ruimte om te schuiven met werk en andere dingen als.ik me te moe voel. Ik merk namelijk dat als ik meerdere dingen op een dag doe, ik alleen maar kan denken " ik moet nog dit, moet nog dat", met als gevolg dat er helemaal niks gebeurd. Hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel..

Ik heb echt veel last gehad van het feit dat ik in mijn hoofd vanalles wilde doen, maar ik er gewoon te moe voor ben. Dacht dat ik me erbij neer had gelegd, maar is soms toch nog moelijk. En hoewel ik besef dat dit waarschijnlijk mijn herstel juist in de weg zit, vindt ik het nog steeds moeilijk om niet teveel te willen. 

Sinds een maandje of 2 ook last van mijn schouder (links, de geopereerde en bestraalde kant), dacht eerst, ach, verkeerd gelegen of teveel gedaan, maar wordt steeds erger. Had ook hier op het forum al advies gevraagt. Intussen bij de mammacare verpleegkundige geweest en doorverwezen naar fysio. En vandaag bij de fysio bleek het een frozen shoulder. Het slechte nieuws is, dat de fysio pas wat kan doen als ik in de derde fase zit (fase 1 is pijn en steeds verdere beperking op beweeglijkheid, fase 2 is bevriezing van het gewricht, fase 3 is ontdooien, dan komt de beweeglijkheid langzaam terug)! Ik zit nog in de eerste fase heeft hij vastgesteld... Ben ik lekker mee,  zei ik. Hij zei, ja ik kan nu vanalles doen, waar ik je vooral pijn mee doe, maar het gaat niet helpen om sneller te herstellen. Hij kan pas wat doen in fase 3, en hoelang dit gaat duren, weten ze niet precies. Kan een paar maanden tot wel 3 jaar zijn! Nou, dus, en nu? Wel blijven bewegen, maar tot de pijn. En thuis ergens met een plakbandje ofzo een lijntje zetten tot hoe hoog mijn arm nu komt, en als ik zonder pijn hoger kan komen, laten weten, en dan gaat hij kunnen behandelen. Als fase 1 en 2 te lang duren (hij zei, zeg een jaar!), dan kun je overwegen om onder narcose het schoudergewricht door te laten bewegen, maar de resultaten zijn heel wisselend. Nou, hoop dus niet dat dat hoeft, klinkt heel pijnlijk! En als ik ondraaglijke pijn krijg, kan ik overwegen om een injectie te laten zetten in het gewricht, helpt alleen tegen de pijn, bespoedigd het proces ook niet. Klinkt nou ik niet direct als iets waarvan ik blij wordt... nou ja misschien wel als ik echt veel pijn heb, maar voor nu, ik heb alleen veel pijn als ik mijn schouder teveel naar opzij, achter of omhoog beweeg, sla ik nog even over.  Dus voorlopig heb ik het er mee te doen.

31e weer naar de bedrijfsarts, ben benieuwd wat ze gaat zeggen.. vooralsnog denk ik dat ik wel door kan gaan met opbouwen, maar weet natuurlijk niet hoe de pijn van de schouder zich gaat ontwikkelen. De vermoeidheid is er nog steeds, maar schouder helpt er natuurlijk ook niet aan.

Verder een brief gehad van werkgever, dat ik inmiddels 26 weken ziek ben ( is eigenlijk meer, maar ze hebben me te laat ziek gemeld, niet mijn probleem zei de bedrijfsarts), dat ik mee moet werken aan mijn reïntegratie en dat ik vanaf 52 weken ziek gekort wordt naar 90% salaris, en na 78 weken 80%. Hoewel ik optimistisch was over het reïntegreren, begin ik me nu toch wel een beetje zorgen te maken of het nog wel helemaal goed komt. Want buiten de 3 maandelijkse lucrin injectie en anastrazol, en daardoor de vervroegde overgang, waar ik weinig last van heb, maar wat volgens de oncoloog de vermoeidheid (mede) kan veroorzaken, nu ook die frozen shoulder.. ik wil zo graag dat alles weer "normaal" is, het dagelijkse leven, werken, maar er gebeurd steeds weer iets wat alle plannen in de war schopt. Hoewel ik optimistisch probeer te blijven, en me gezegend voel dat alle kanker weg is (voor zover ze dat met zekerheid kunnen zeggen), valt het me toch zwaar dat ik nog steeds niet "normaal" kan functioneren, als gewoon weer fulltime werken en ook nog energie hebben om andere dingen te doen!