Zoekende maar dankbaar voor al mijn behandelaars!

Ik voel me de laatste tijd gewoon niet goed, niet lekker in mijn vel.

Ik wil gewoon weer "normaal" leven, maar het lukt me nu even niet.

In mijn hoofd praat ik mezelf moed in, komt goed, is allemaal normaal,hoort erbij. Maar dan denk ik, doe even normaal, je bent er goed doorheen gekomen, geen chemotherapie, alleen bb operatie, 15 bestralingen en hormoontherapie. Als ze het niet per ongeluk hadden ontdekt op die ct scan van mijn longen, had het veel erger kunnen zijn. Ik moet dankbaar zijn, en dat ben ik ook. Maar ik wil me niet continue moe voelen. Er zijn mensen die het veel zwaarder hebben, dus hup kop op.

Maar steeds komt die vermoeidheid, en toen ook nog een frozen shoulder. Dat was denk ik de druppel die mijn emmertje heeft doen overlopen. Terwijl mijn verstand dan weer zegt, hè er zijn mensen die nooit meer beter worden, als die schouder alles is, ik ben er nog dat is veel belangrijker.

Zoveel tegenstrijdigheden.. er spookt vanalles door mijn hoofd. Ik wil niet verdrietig zijn, maar ik mag wel verdrietig zijn, niet niks wat ik heb meegemaakt. Maar daarna denk ik weer die normaal, je hebt zoveel geluk gehad.

Ik vond het al moeilijk dat ik rustig alles op moest bouwen, maar voor mijn gevoel had ik me daarbij neergelegd. Tot de frozen shoulder. Het hele opbouwen valt stil, te moe, teveel pijn. Geen zicht op wanneer ik weer "normaal" kan functioneren. Dat valt me zwaar.

Maar toch ben ik ook weer hoopvol. Alle "hulptroepen" zijn ingeschakeld, mamacare en oncologisch verpleegkundige. Doorverwijzing naar fysio, die nu niks kan doen (frozen shoulder zit nog in 1ste fase, kan pas wat doen in 3e fase). Doorverwijzing naar ergotherapeut, daar heb ik a.s. vrijdag de eerste afspraak. Op aanraden van bedrijfsarts toch ook huisarts naar schouder laten kijken (fysio mag geen diagnose stellen zegt ze), dus daar intussen ook geweest, en die wil toch een echo en röntgenfoto van de schouder. Helaas kan ik daar pas over 1.5 week voor terecht in het ziekenhuis. Huisarts wil duidelijk beeld en alles uitsluiten. Dat stelt ergens wel gerust. En op zijn aanraden vandaag voor het eerst bij de praktijk ggz=er geweest. Was toch wel fijn even met iemand praten die ver van me afstaat maar me wel begrijpt.

Afgelopen weken ook een paar keer super verbaasd. De mamacare verpleegkundige die onverwachts belde hoe het ging, hoe het gesprek net de bedrijfsarts was gegaan, en met de oncologisch verpleegkundige, ze sloot af met je mag ook altijd bij mij een afspraak inplannen om gewoon te praten als je daar behoefte aan hebt. Zo lief! En vandaag de fysiotherapeut, hoe gaat het met je? Hoe is het met de pijn en beweeglijkheid van de schouder? Als er vragen zijn mag je me altijd bellen he, en hij belt me na de echo en röntgenfoto nogmaals beloofde hij. Ook zo lief dacht ik. Hoeven ze toch allemaal niet te doen, maar ze doen het wel. Misschien vanuit hun heel normaal, maar ik vindt het zo bijzonder. Maakt net even dat ik me begrepen en gezien voel. Dankbaar dat ik deze mensen als behandelaars heb!