Het Gesprek

We wisten dat we het er een keer over moesten gaan hebben: het einde. Want weten wat je lief wil rond het einde en het afscheid is toch wel fijn. Maar het kwam er niet van. Ik snap het ook wel. Als je vecht voor een beetje meer leven is het moeilijk om ook na te denken over je laatste dagen of het afscheid daarna. 

Maar toen het na de chemo’s weer wat beter ging, kwam er ook ruimte  om het hierover te hebben. En dat wilden we ook graag met de kinderen doen. Het werd  een zondagse lunch, lekkere broodjes en een ongedwongen samenzijn waarbij iedereen kon aangeven wat hij of zij belangrijk vindt en wat gaat helpen in de moeilijke tijd die komt. Over sommige dingen is Henny heel duidelijk. Hij wil gecremeerd en weet waar zijn as uitgestrooid moet worden. Het is een plek waar we ook terug kunnen komen, wat voor onze dochter belangrijk is. We hebben het over de muziek, wie er uitgenodigd moeten worden en alle andere dingen die er bij een afscheid komen kijken. 

Emotioneler was het om te bedenken wat we voor de laatste fase van Henny’s leven willen. Henny wil het liefst thuis blijven, een hospice ziet hij niet zitten. En oh wat hoop ik ook dat we dat waar kunnen maken. We hebben het over hulp, bezoek, hoe het ziekbed eruit kan gaan zien. Het delen van wat we delen, het er met elkaar over hebben is zo waardevol. Er komen allerlei herinneringen voorbij en we delen wat we belangrijk vinden, in het verleden, het nu en voor de toekomst. 

En denk je nu dat zal wel een trieste bijeenkomst zijn geweest, nou dat was het niet. Een gezellige lunch, waar we ook belangrijke dingen met elkaar gedeeld hebben. En het onderwerp heeft wat van zijn lading verloren en het zal in de komende tijd gemakkelijker zijn om erop terug te komen en het erover te hebben als iemand daar behoefte aan heeft.