Slecht nieuws

Het is nu drie maanden geleden dat Henny de laatste chemo kreeg. En dan is het tijd voor een ct-scan. Deze is spannender dan vorige keren. Henny heeft sinds een paar weken weer klachten, waar niet echt een oorzaak voor is gevonden. En de scan geeft inderdaad slecht nieuws: de tumor is gegroeid, drukt nu op de maag en is door een ader gegroeid. Ook de uitzaaiingen zijn groter en in aantal toegenomen. Met andere woorden: de chemo heeft zolang hij duurde de kanker in bedwang gehouden, maar heeft geen blijvend effect gehad. En dat betekent dat er niets meer gedaan kan worden om de ziekte te stoppen of te vertragen.

Nu, een paar dagen later, is dit nieuws nog steeds aan het indalen. Henny is aangedaan, meer dan vorige keren. Hij is een doener. Als er een probleem is, dan ga je wat doen. Zoals hij zich na de diagnose op de chemo heeft gestort. Maar nu is er niets meer wat we kunnen doen om het probleem, de ziekte, op te lossen. De overstap naar acceptatie en er toch nog iets van maken is groot.

Ik zelf voel me nog ietwat verdoofd. De dagen zijn hetzelfde als vorige week, we kunnen en doen dezelfde dingen en toch is alles anders. Net als vorig jaar is mijn focus weer vooral op Henny ingesteld. Want al is mijn toekomstige tijd alleen  onzeker en onbestemd, ik heb tenminste tijd. En de tijd van Henny is beperkt. En dus moet die zo goed worden als in deze omstandigheden mogelijk is.

Op naar de volgende fase dus. Na een paar rustige maanden duiken we weer de storm in. Regenjas aan, zuidwester op en op zoek naar de dingen die ook deze tijd weer de moeite waard kunnen maken