Naderend afscheid

Weer een week verder, en weer ziet de wereld er heel anders uit. Henny werd zieker en zieker, met weer meer (en nieuwe) pijn. De pijnpoli zag nog mogelijkheden, maar na weer een lastig weekend, en opnieuw overleg tussen huisarts en oncoloog, tekent de conclusie zich steeds meer af. We worden ingehaald door de ziekte. En op maandagmiddag maken we die conclusie samen met de huisarts expliciet: het is voorbij. Geen nieuwe acties meer, geen nieuwe pogingen om langer in deze wereld te blijven. Geen nieuwe opname om de oorzaak van de nieuwe klachten op te sporen. Geen experimenten met weer andere medicijnen of ingrepen. Vanaf nu gaat het enkel om comfort voor Henny en een waardig einde.

Ik zit hier, vroeg in de ochtend, en denk aan de afgelopen maanden. Henny heeft alle mogelijkheden aangegrepen om zo lang mogelijk van het leven te genieten. Dat kostte soms (zeker de laatste weken) zoveel energie dat het genieten er bij in schoot. En nu moet hij de handdoek in de ring gooien. Zo voelt hij dat.  Maar hij lijkt zich er bij neer te leggen.

Ikzelf heb me, meer dan Henny, al sinds de diagnose in mijn hoofd voorbereid op dit moment. Maar nu het zover is voel ik me verdoofd, alsof het niet mij maar iemand anders overkomt. Ik weet inmiddels van de eerdere keerpunten in dit proces, dat dat een paar dagen gaat duren. Een paar dagen waarin het steeds echter wordt en door zal dringen dat ik er nu echt mee zal moeten dealen, dat ik me niet meer voorstel hoe het zal zijn maar het daadwerkelijk moet ondergaan.

Straks komen de kinderen weer. We staan er niet alleen voor. De komende dagen zullen er mensen om ons heen zijn die meeleven,meehelpen en ondersteunen. Daar houd ik me nu maar aan vast.