Hoe het begon

Ik ben een jonge meid van nu 35 jaar, had een leuke partner en had eindelijk weer een leuke baan. Ik heb veel vriendinnen en in mijn auto crosste ik het hele land door totdat ik inmiddels bijna 3 jaar geleden een epilepsie aanval had (dit werd verteld in het ziekenhuis). In de nacht van vrijdag 4 op zaterdag 5 januari is dat gebeurd. Mijn vriend werd wakker en ik reageerde nergens op. De aanval was heftig. Mijn vriend heeft 112 gebeld en ik werd pas echt wakker van de ambulance vrouw boven mijn hoofd. Heb dus niks mee gekregen van de aanval. 

Achteraf bleek dat ik een ‘tonisch clonische’ aanval heb gehad. Ik durfde daarna niet echt meer te slapen. Bed was toch traumatisch. Paar nachten op de bank geslapen en daarna durfden we het wel weer aan. Wel had ik die zondag (6 januari) nog last van een zwart streepje voor mijn linkeroog. Na contact gehad te hebben met het ziekenhuis vertelden ze dat als ik hier morgen nog steeds last van heb ik maar even de huisarts moest bellen.

De volgende dag mijn werk gebeld en uitgelegd dat ik die aanval heb gehad en ik niet mocht autorijden en het rustig aan moest doen voor 2 weken. Vervolgens de huisarts, want ik maakte me toen al zorgen om een hersentumor (ik ben een beetje hypchondrisch aangelegd 😜) De huisarts stelde me gerust dat ze daar echt niet aan dacht dus ik ging weer ontspannen (met een spoedverwijzing naar de oogarts) naar huis. 

Dinsdag gewoon een rustige dag gehad en woensdag het ziekenhuis gebeld en gemeld dat ik een verwijzing had vanuit de huisarts. Zij vroegen vervolgens ‘is dit een spoedverwijzing’ dus ik antwoordde met ‘ja’. Mijn vriend vroeg nog ‘zal ik meegaan?’ dus ik benoemde dat ik het alleen ook wel zou redden, maar hij stond erop (mijn vriend had wel zijn rijbewijs, maar reed toen nog niet, ik reed eigenlijk altijd).Wij zijn naar het ziekenhuis gegaan met de bus.

Eerst naar de oogarts, maar die konden niks vinden. Toen ze dat zeiden had mijn ‘buikgevoel’ al zoiets van dit is niet goed. Vervolgens doorverwezen naar de spoedpost waar gelukkig dezelfde arts was als toen ik die epilepsie aanval had scheelde weer in het uitleggen enzo. Ik moest toen onder de scans e.d. en uiteindelijk zeiden ze dat er iets zat wat niet goed te zien was. Ze dachten aan een hersentumor. En hebben telefonisch (zo bleek achteraf) overleg gehad met het HMC in Den Haag.

Ik moest die nacht blijven. Mijn moeder ingelicht om aan te geven dat ik hier lag en of ze misschien samen met mijn vriend thuis wat spullen wilde halen. Weet nog goed dat mijn moeder het ziekenhuis in kwam met mijn spulletjes. Helaas klopte niet alles 😜. Besproken wat er allemaal was gebeurd die dag en vervolgens afscheid genomen. De dag erna zou ik meer horen over hoe we dit aan kunnen pakken. Met o.a een slaappil naar bed gegaan en heb ik redelijk ok kunnen slapen. 

Wordt vervolgd.