De zoveelste angsten
Weer de zoveelste angst aanval.
Weer de zoveelste operatie.
Weer de zoveelste keer naar de pijnpoli, verandering van medicatie, zwaardere medicatie, tens apparaat, peperpleisters.
Wanneer houdt het op?
De "grote operatie" is nu 2 jaar geleden.
Al 2 jaar zonder nier, al 2 jaar de diagnose kanker, en niemand weet hoelang nog.
Al 2 jaar een vader die ik langzaamaan niet meer herken. En dit klinkt hard, en zo bedoel ik het echt niet. Maar van mijn fitte, vrolijke, alleskunner, en alles doener is niks meer over.
Ik zie een oude man, een man die soms de hoop verliest, maar ook heel hard roept ik blijf positief.
Die een masker opzet en doorgaat. Voor zichzelf, voor mijn moeder, voor zijn kinderen en kleinkinderen.
Trots en blij en tranen van geluk kwamen er toen ons 2e wondertje afgelopen 10 mei geboren werd. Trots en blij dat hij nu 3 kleinkinderen heeft. Maar ook verdrietig omdat hij niet achter ze aan kan rennen. Dat hij eigenlijk best wel een kort lontje heeft door de pijn, gebrek aan slaap door de pijn, gebrek aan lucht omdat ademhalen niet altijd goed gaat, benauwd zijn, hoesten, noem het maar op.
Het beangstigd me, maakt me boos en verdrietig. Waarom mijn fitte en stoere papa?
We bikkelen door, schuiven het naar de achtergrond. Maar iedereen die mijn stoere en dappere papa kent, herkent deze oude man totaal niet. En dat vind ik erg, heel eng, en heel verdrietig!
Zo en nu weer terug op mijn roze wolk klimmen!
Want ook die word af en toe grijs door alle zorgen.
4 reacties
Al kost het zijn kop,we blijven proberen te genieten van het moment, 1 leuk moment kan 7 dagen klote gevoel wegpoetsen. Het blijft je stoere sterke vader, als hij ondanks al dat ongemak zijn masker opzet en doorgaat.
Gefeliciteerd met je wondertje
Sterkte
Dank je wel!!
Griezelig hè lieverd, wat kanker en alle pijn en narigheid die daarbij hoort met een mens doet. Een stoere sterke papa? Waar is die dan?
Nou, die is er nog wel, maar helaas verborgen onder de gevolgen van kanker. Om het zo maar te noemen. Hij is stoer, want hij doorstaat al die narigheid en doet dat niet alleen voor zichzelf. Ook voor zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen. Je schrijft dat ook, want dat is óók wat je ziet. En om te doen wat hij doet, moet je toch wel over een flinke portie veerkracht en doorzettingsvermogen beschikken. En hij doet dat, dus hij heeft dat in zich. Je ziet het hem alleen niet aan, maar het is er wel.
Waarmee ik geenszins bagatelliseer wat hij moet doorstaan, de gevolgen daarvan en de pijn en het verdriet dat jullie daarvan hebben. Het is zwaar voor hem, en zeker ook heel zwaar voor zijn naasten. Allemaal een lintje verdiend, wat mij betreft.
Op het waarom? Waarom hij? Waarom ik? Waarom?
Sja lieverd... geen antwoord gevonden. Er is geen waarom. Kanker is pure, botte pech. We maken er 'wat' van, waardoor we wel eens zeggen 'door dat is nu dit, heb ik dat ontdekt', na ja, hier kun je zelf ook allerlei invullen. We vinden positieve dingen die gebeurd zijn, die we mee(mogen)maken, die we leren, enzovoorts. Heb ik zelf ook een lijstje van, maar ál die dingen willen we toch met alle liefde inleveren voor het hebben van GEEN kanker!
Dat nieuwe wondertje gaat pap vast ook weer laten lachen. Kleinkinderen zijn pure geluksmomentjes in het kwadraat. Fijn dat hij dankzij jullie daar nog blij mee kan zijn.
Hier hebben er twee meegeleefd en kijken er naar uit het over een paar weekjes te mogen zien (en vasthouden natuurlijk!).
Veel liefs en dikke knuffels! Ook van Ruud!
xxxxxxxxxxxxxxxx Hebe
Oneindige liefde voor jullie!