Weer gevallen

Kop kapot, kapotte kop,

Mijn ouders hebben hun hart verloren aan zeeland. Al eeuwen gaan ze daar 2x per jaar een lang weekend, midweek of zelfs volle week naar toe.

Heerlijk om ze daar te zien genieten, tot rust komen, maar ook om lekker kilometers te wandelen en fietsen!

Totdat ik gebeld werd savonds met de melding van mam: "niet schrikken"  

Diverse dingen gaan er dan door mijn hoofd, van ongeluk tot overlijden. Zo ook dit keer.

De melding van mam was dat pap een flinke hoestbui kreeg,geen lucht meer kreeg,gestikt is en daardoor buiten bewustzijn geraakt is. Enige nadeel, hij stond, en is dus voorover gevallen met zijn hoofd op de betonnenvloer (of tegelvloer) van het hotel. Kop kapot, handen kapot, elleboog, knieën.  En hij werd met de ambulance afgevoerd. 

Ik schrok me natuurlijk een hoedje. Ik bleef rustig, want ons zoontje zat naast me en zag dat oma belde (en zoonlief moest naar bed, want het was bedtijd) en ik wilde hem niet overstuur maken. 

Dit alles was op zaterdag, en zondags (of maandags ik weet het niet meer zeker) zouden ze uitchecken en naar huis gaan. Maaaar zelf autorijden dat ging nu natuurlijk niet. Dus hoppa manlief en zusje zouden zondagochtend vroeg naar Renesse rijden. Zusje rijdt met pap in hun auto terug naar huis, en manlief rijdt met mam in onze auto terug naar huis. 

Pap had een hersenschudding, de verwondingen waren (gelukkig) maar schaafwonden. Maar uit het bloed kwamen toch dingen die me zorgen geven.

Zijn ene nier (de andere nier is 2 jaar geleden operatief verwijderd, zie mijn 1e blog), die is hard achteruit aan het gaan.

Hii moet contact op gaan nemen met de uroloog en de longarts in het ziekenhuis, en in de 1e week van juli had hij zowiezo zijn jaarlijkse  APK keuring zoals hij het zelf noemt. Maar dit willen de artsen nu dus gaan versnellen zodat ze pap even goed door de molen kunnen halen.

Hij heeft zware puffers voor zijn longen, de pijnpoli heeft geen nut meer. Ik vraag me af waar er in zijn organen nog meer vlekjes zitten, want iedere keer vinden ze weer nieuwe plekjes.

Weer genoeg kopzorgen erbij. Alle "wat als"  en "hoe dan"  scenario's zijn al afgespeeld in mijn hoofd. Zelfs zijn overlijden (wat hopelijk nog megalang niet plaatsvind) heb ik al in mijn dromen gezien. 

Ik vind het ook zo sneu voor mam! Ze doet geen oog meer dicht snachts, ligt alleen maar te luisteren of pap nog ademt. Is doodsbang om pap te verliezen. Niet alleen om pap te zien lijden, maar ook om mam zoveel te zien lijden doet mij (en ons allemaal) pijn en verdriet. En we blijven (of doen een poging tot) positief, alles wat hij nog kan doet hij,  tot eigenwijs over grenzen heen gaan toe! 

Zo, mijn spreekwoordelijke emmertje is weer wat leger! Ook met dank aan mijn lieve senioren en junioren vriendinnen! 

Ons zoontje weet ondertussen dat opa gevallen is, en kwam al lachend met pleisters aangesjouwd om opa beter te maken.

Soms, heel soms zou ik willen dat ik zijn nuchterheid had!