Donderwolken

Zo daar zijn we weer..

Pap heeft 2 weken geleden een hele dag onderzoeken (second opinion) gehad in het maxima medisch centrum. Longonderzoeken, urine, bloed, scans, de hele rambam.

De kanker is stabiel, maar de pijn neemt ernstig toe, en pap heeft het idee dat er weer vanalles aan het groeien is vanbinnen.

Pap is geen prater, pap is stil, pap is moe. Ik zie steeds minder positiviteit in zijn doen en laten. Het komt door de pijn. Pap doet dutjes, pap is een oude man aan het worden. Pap heeft een kort lontje.

Ik durf soms niet eens te vragen of er nog uitslagen zijn, bang voor "het slechte nieuws" bang voor "deze termijn heeft u nog" maar ik weet ook dankzij een zielbewonertje dat die termijn met jaaaaaaren overschreven kan worden! Zij is mijn wereldwonder en houvast, mijn bewijs dat wonderen bestaan, en dat je ook met een goede mindset o.a. heel ver kan komen. 

Totdat ik gisteren een berichtje kreeg van pap. Een berichtje waarin ik het gevoel kreeg dat hij zijn afscheid aan het regelen is. Dit werd bevestigd door mam vanmorgen. Ik vind het dapper, knap, stoer, en geweldig dat pap dit nu zelf doet, zelf en uit zichzelf. En ik vind het stom, irritant, verdrietig en gemeen en het mag niet!

Ik hoop dat pap over een jaar of 30 pas omvalt, uit ouderdom, rustig in zijn slaap. En niet eerder! Maar het geeft mij wel een hoofd vol watten met donder en bliksem. Het maakt me boos en verdrietig en iemand die altijd zo hard gewerkt heeft voor zijn gezin, nu zo te zien. Met zoveel pijn en zorgen.

Pap is bang, pap is moe. 

Maar hij geeft niet op! Bokshandschoenen aan en doorgaan! En ik doe met hem mee!