Oud en ouder

Naarmate de tijd verstrijkt, zie ik pap ouder en ouder worden. In een tempo wat ik niet graag zie.

Gelukkig zijn ze nu voor het eerst in 3 jaar (na diagnose kanker, en corona) weer op vliegvakantie geweest. Naar hun favoriete plekje, Paphos op Cyprus. Ze hebben enorm genoten. Ondanks dat pap slecht ter been is hebben ze veel gewandeld. De invalide service op schiphol was super en pap heeft op die manier zijn energie kunnen "sparen". Klinkt gek, want pap is geen invalide, maar wel ongeneeslijk ziek. Loopt slecht, conditie laat het afweten,en rechtop staan is een ramp.

Stomme kanker... onzichtbaar voor velen.. een sluipmoordenaar. Maakt zoveel meer kapot dan alleen een orgaan/lichaam/plek. En naast een vader met kanker heb ik ook nog moeder die slecht is. Ze is al sinds ik me kan herinneren bezig met pijn in haar arm/schouder/hand/pols. Als die de 100 operaties niet aantikt dan weet ik het ook niet meer. Zenuwuitval, verlies van gevoel, vingers die niet meer werken, plaatjes en schroefjes rijker. 

Twee kneusjes bij elkaar zullen we maar even oneerbiedig zeggen.

Maar het raakt me. Het doet me verdriet. Om meerdere redenen. Ik zie mijn ouders altijd in pijn. Ik had bepaalde dingen voor ogen die mijn ouders niet (meer) kunnen doen. Die ze niet (of niet meer) kunnen doen met hun kleinkinderen. Maar ook voor hunzelf.

Ze doen wat ze kunnen, en ik vraag ze daarom ook nooit om hulp bij klusjes of om op te passen. Niet voor mij, maar voor hun. Voor hun gezondheid. Om hun energie te sparen voor dingen voor zichzelf. Ze wonen tenslotte in een huis wat ze zelf bij willen houden. 

Ik had een toekomstbeeld voor ogen (wie niet) maar stukje bij beetje brokkelt dat toekomstbeeld af. Opa en oma stoeiend in de tuin met de kleinkinderen. Opa die vliegtuigje speelt met de kleinste, oma die de kindjes lekker in de douche doet en in bed legt. Sommige dingen kunnen nog wel. Maar de kracht die het kost is het niet waard. Het is het niet waard om 1 dag pijn te lijden en dat te negeren om vervolgens de rest van de week niks meer te kunnen.

Het doet pijn, het doet me verdriet. En ik kan er niks aan veranderen, hoe hard ik ook mijn best doe. Life sucks op sommige momenten.