Rondje van de zaak
Weer de zoveelste ronde op de pijnpoli.
Weer de zoveelste keer hoge dosis morfine om de pijn aan te kunnen.
Om te kunnen slapen, te kunnen functioneren.
Weer gesprekken, weer geen antwoorden, ja het gaat wel, maar ondertussen...
Frustratie, teleurstelling, moe, pijn, moedeloos, hopeloos, troosteloos, angstig, woede, verdriet.
En toch blijven we vooruit kijken.
Teveel mensen om hem heen vallen om door deze slopende klote ziekte. Sommigen te jong, sommigen al met een heel mooi leven gehad, sommigen al mega oud, sommigen totaal onverwacht binnen 24 uur na diagnose. Maar klote blijft het. Deze ziekte is genadeloos! Is niet selectief. Deze ziekte, meneer K speelt russisch roulette. Iedereen kan aan de beurt komen, en je weet nooit wanneer.
Pap is bang, bang door wat hij ziet en hoort. Geeft niet toe en zet een masker op. Verteld zichzelf en iedereen dat het echt wel weer een stukje beter gaat.
Iedereen ziet ook dat dat niet zo is.
Vertellen we hem dat? Ja, nee, soms wel, soms spelen we zijn verhaal mee.
Willen we het er over hebben? Liever niet, doen we alsof het niet bestaat, ja.
Waarom? Dat is makkelijker. Is het beter? Nee.
Is het draagbaarder? Ja.
Mijn onderbuik gevoel wat ik al heb vanaf de diagnose lijkt steeds sterker te worden, mam deelt dat gevoel.
En beide (en velen met mij) hopen we dat ons gevoel ons hartstikke voor de gek houdt!
Dat op een dag ineens alle kleur terugkomt. Er weer een lach verschijnt. En we er samen op terug kunnen kijken.
Maar dat onderbuikgevoel, je weet wel dat kleine stemmetje diep diep van binnen...
Dat kleine innimini stemmetje, die heeft een megafoon gevonden, en is bezig om spandoeken te maken om maar aandacht te krijgen.
Helpen kan ik niet, luisteren wel. En dan niet naar die schreeuwlelijkerd, maar naar de zorgen van pap, van mam. Als ze er iets over kwijt willen, positief, negatief. Een woord, een zin, een verhaal. Een voiceberichtje, appje of belletje.
Iedere dag is er 1. En heel veel 1tjes maken vele dagen. Dat is iets om aan vast te houden!