En dan moet je nier eruit

Ik ben bang.

Bang? Waarvoor dan?

Ja dat weet ik niet direct. Bang voor de pijn die pap heeft of gaat krijgen? Dat hij niet toegeeft dat hij pijn heeft? Bang dat er toch uitzaaiingen zijn? Bang om afscheid te nemen? Bang om pap in een oude man te zien veranderen? Bang om bang te zijn? Bang in zijn plaats? Bang om (te) sterk te zijn?

Zoveel redenen waarom ik me bang, boos, en verdrietig voel. Maar ik mag dit niet voelen van mezelf, ik moet me concentreren op mijn eigen gezin, mijn eigen demonen (want ja die zijn er ook, sterker dan ooit). Ik moet mijn eigen gevechten bevechten en mijn kopzorgen de baas blijven. Vechten voor ons bedrijf, vechten voor onze zoon, vechten voor jou en voor mij.

Daar horen toch geen verdrietige gedachtes bij? Verdrietige gedachtes om pap, om mam die er ook maar mee om moet gaan?

Jawel, als ik de dag afsluit, werkmodus uit, en even klaar met mama zijn omdat zoonlief onbezorgd en mega schattig van zijn nachtrust geniet. Wanneer andere mensen liggen te snurken in bed, dan overvalt het me. De angst, boosheid en het verdriet.

Pap is er gelukkig nog! Hij is aan het revalideren, hij wil te snel, valt weer terug, krabbelt weer op. Krijgt weer op zijn kop van mij, mam, mijn zusje omdat hij stronteigenwijs is. Loopt met een stok, maar lopen is lopen! Heeft een rolstoel voor langere afstanden. Hij wil een leuke opa zijn voor zijn kleinkinderen, een sterke vader zijn voor zijn 2 dochters, een stoere aantrekkelijk man zijn voor zijn fantastische vrouw. Maar dat lukt nu dus net allemaal even niet. Dat doet hem zeer, en ons ook. We zien dat, we weten dat.

Als mensen vragen hoe gaat het met pap, dan zeggen we standaard: "het gaat, hij is aan het revalideren en we blijven positief!"  Maar, de echte waarheid, en mijn gevoel, kan ik die wel vertellen? De zenuwuitval in zijn buik, de blokkades van de zenuwbanen en de darmen, de onzekerheid, de pijn en verdriet die er stiekem altijd is... willen mensen dat horen?

Gelukkig kan ik bij sommige mensen mijn zorgen, hersenspinsels, kronkels en angsten kwijt. Mijn "boksballen" zal ik ze maar liefkozend noemen. Tevens ook mijn hartbewoners van een andere verdieping! Zij zijn de weinigen die weten wat er achter mijn opgewekte en vrolijke masker schuilt. Zij vragen oprecht hoe het met pap gaat, en accepteren geen: "ja het gaat goed" antwoord. Ook vragen zij hoe het gaat met mam, met mij, mijn zusje. Kortom hoe wij  er als gezin onder zijn. Hoe het ons beinvloed. Wanneer er weer een controle is, of een therapie afspraak. Zowel zakelijk als prive kennen ze mij, kennen ze ons.

Ik ben echt een papa's meisje. Altijd al geweest. Beide koppig tot op het botte af, stronteigenwijs, maar wel met een heel klein hartje op de goede plek! Maar wat nu als dat kleine hartje geen plek meer over heeft voor verdriet, pijn, frustratie of angst? Loop ik dan net als een volle emmer over?

Ik kan geen koffiedik kijken, en uiteraard heb ik alle vertrouwen in de behandelende artsen. Zij zeiden dat ze alles wat "slecht" wat weggehaald hebben. Naast de nier (waar een tumor van 10 cm inzat) hebben ze ook een stuk urineleider weggehaald, en een stuk aangetaste darm. Het word een erg lange herstel weg en we moeten het niet onderschatten.  Alle artsen communiceren open met ons en we mogen altijd bellen bij vragen gelukkig.

De operatie is nu een jaar geleden en gelukkig loopt pap weer rechtop, heeft nog heel veel pijn aan buikzenuw dus een 2e operatie is gepland.

Maar weet je soms overvalt het me gewoon, dat ik niet moet zeuren. Het kan altijd erger. Er zijn genoeg mensen die na de diagnose de 3 maanden niet eens halen. Dus ergens vind ik dat ik geen recht heb op zeuren en klagen. Maar toch.. iets in mijn onderbuikgevoel, heel ver weg, en met een klein stemmetje zeurt! Geeft me nachtmerries, geeft me zorgen. Zo voedt dat kleine zeurstemmetje mijn hoofd, en vult het de donkere krochten van mijn hersenen.

Mag ik voelen wat ik voel? Is het oke om al die gedachtes te hebben? Om in deze rollercoaster van gevoelens en emoties te zitten? Of is er niks aan de hand? De controles zeggen dat de kanker rustig is, stabiel is.. dus stel ik me aan?

Life sucks, dat weet ik ondertussen. Hoge pieken en diepe dalen.  Maar het leven heeft ook zoveel moois! Voor nu blijven we (voor zover dat lukt) positief. En iedere dag is weer een nieuwe dag met een stap vooruit. Iedere dag doen we weer een klusje met of zonder hulp. Of we rusten gewoon even lekker uit in de zon!