Nieuwe operatie

De 2e operatie (het verwijderen van de beknelde buikzenuw) zal nog dit jaar plaats vinden. Gesprekken met de anesthesist zijn geweest, dus het is nu afwachten op het welbekende telefoontje.

Ik zie hoeveel pijn pap heeft, iedere minuut, ieder uur, en iedere dag. Hij slikt zware pijnstillers waar hij moe van word. Zit meerdere keren per dag aan het TENS apparaat en is nog steeds aan het revalideren. En ook nog bijna fulltime aan het werken (eigenwijze vent ook... sorry pap)

Afgelopen weekend waren paps en mams even lekker een lang weekend naar Renesse. Hun plekje, om op te laden, even bij te komen en vooral om even alle ellende te vergeten. Uiteraard kregen wij leuke foto's doorgestuurd van lekker eten, lekkere cocktails, wandelingen over het strand (of strompelen, het is maar hoe je het bekijkt).. 

Superleuk en fijn natuurlijk, en een ieder die paps geschiedenis niet kent zal zeggen goh die ziet er goed uit, leuk zo'n weekendje weg!

Maar daar zit de adder.. de mensen die wel het verhaal kennen zien iets anders. Zien een getekende man, een man die moe is, pijn heeft, ze zien een man die bleker is dan normaal (ter info, mijn vader hoeft maar zon te spellen en hij verkleurd naar een chocolaatje) en dat blijft voor mij (en ons als gezin, want ook mijn zusje hoort er bij) lastig. Want wanneer gaat hij er weer "goed"  uitzien? 

Zelf heeft hij goede hoop, en als de pijn in zijn buik al met 30% afneemt is hij dolgelukkig, en we zetten natuurlijk nog hoger in! Maar soms, heel soms.. verlang ik naar de pap van "daarvoor"  die gewoon samen met mij lange wandelingen kon maken, berg op klimmen, genieten van het uitzicht en naar beneden klauteren. De pap die met zijn schoonzoon (mijn vent) ging mountainbiken, en niet opgaf hoe pittig de route ook was.

Ooit komt alles goed toch? En zo niet dan passen we het aan en maken we er maar het "nieuwe goed"  van..