Stil

Momenteel doen de pijnstillers nog niet zo veel. Ook de pilletjes voor onder de tong snappen nog steeds niet waarom ze daar uit elkaar vallen. Terwijl ondertussen de toenemende en knagende pijn mijn stemming wat begint te beïnvloeden. Vanmiddag zou de oncologisch verpleegkundige me bellen, dus het maar eens met haar bespreken.

De productie van de bloedplaatjes is omhoog gegaan. Dus dat gaat weer de goede kant op. Ik kan dat lichamelijk ook merken, Ik heb beduidend minder bloedneuzen. Hier ben ik op zich wel blij om. Nu is een bloedneus niet echt een ramp, maar het tast natuurlijk wel mijn stoere mannelijke uitstraling aan, als ik weer met een stuk witte tissue in de neus rond paradeer. Hahahaha

Momenteel bekruipt mij steeds het gevoel dat ik nog wat moet doen, of dat ik iets vergeten ben te doen. Ik wil het niet hospitaliseren noemen, maar de laatste hectische weken hebben achteraf wel meer impact gehad dan gedacht.
Eerst alle dagen naar het ziekenhuis voor de magnetron, dan de wekelijkse chemo marinade, en het eeuwige bloedprikken en wegen, ga je echt missen. Gek, hoor.
Nu al twee dagen niet naar het ziekenhuis geweest en het is geen weekeinde. Hier klopt iets gevoelsmatig niet. 😉
Ik ga ervan uit dat dat stilte gevoel ook wel weer zal wegebben. Maar nu zit het er nog. Gelukkig morgen wel weer wat dingen op program. 
Fysiofitness en tweede oogmeting. Ik hoop dan weer rap wat voorzetramen te hebben waarmee ik het slijpen weer wat op kan pakken. Die machines staan nu echt te lang stil.

Zaterdag als alles doorgaat nog een ritje maken op een E-chopper, en als dat bevalt, een gebruikte aanschaffen. Dan kan die auto wat minder benzine slurpen. En nee lieve mensen, een fiets gaat het niet worden. Wel zal ik dan op de chopper naar de fitness rijden om daar te fietsen. Bezopen eigenlijk.😂